✅ سرورمان «اشوزرتشت» در قالب آموزه‌های اهورایی گات‌ها به مردمان جهان آموخت که هستی(آفرینش) از دوبخش «گیتی» و «مینو» تشکیل شده است.
این دو بُعد آفرینش اهورایی چنان درهم آمیخته‌اند که هر کرداری در گیتی، برابر با قانون اشا بازتاب مینوی نیز درپی خواهد داشت.
در پیام اهورایی گات‌ها، مرگ پایان زندگی ما انسان‌ها نبوده و می‌آموزد که زندگانی انسان در بُعد مینوی ادامه خواهد داشت و انسان پادافره خود را چه در دوران زندگی گیتی و چه زندگی مینو دریافت خواهد کرد.
چنان‌که از کتاب اوستا بر می‌تابد در بامداد روز چهارم پس از مرگ در دادگاه سراسر دادگری اهورایی «ونا» (گناه) و «کرفه» (ثواب) روان ما انسان‌ها با ترازویی مینوی که سراسر اشویی و دادگری است، سنجیده خواهد شد و هر یک به سرانجام نیک و بد کردارهای خویش خواهیم رسید.
کرفه کاران در «وَهیشتم مینو» (بهشت یا بهترین جایی که در اندیشه می‌گنجد) و گناه‌کاران در «اَچیشتم مینو» (دوزخ یا بدترین جایی که در اندیشه می‌گنجد) جای خواهند گرفت.
آن گونه که از کتاب اوستا بر می‌تابد سرنوشت نهایی روان ما انسان‌ها بازگشت به‌سوی ذات بی‌پایان و بی‌کران خداوندی است.
چه، روان ما حداکثر پس از سی سال به فروهر خود در «گروسمان» (سرای نور و سرود) می‌پیوند (ممزوج می‌شود) و در روشنایی بی‌پایان ذات خداوندی، جاودانه می‌آرمد.
باید بدانیم بهشت و دوزخ، در دین زرتشتی مفاهیمی از روشنایی و تاریکی است و کاملا صورتی مینوی داشته و مختص روان یا حقیقت وجودی ما انسان‌هاست و جنبه‌های کاذب مادی و فیزیکی به دور است.
امید آن که با یاری یکتا آفریدگار رایومند و خروهمند و همازوری در راه اشا بتوانیم از هرگونه اندیشه‌ی اهریمنی دوری جسته، راستی‌ها و نیکی‌ها را دریابیم و وجدان، اخلاق، عشق، نوع‌ردوستی و انسانیت را چنان که آرمان دین بهی است، بیش از پیش پیشه‌ی خویش ساخته و بگسترانیم.
ایدون باد ایدون ترج باد.
📚 بُن مایه :
برگرفته از : (تارنمای برساد ؛ فرید شولیزاده)
۲
@khashatra
(پایان)
این دو بُعد آفرینش اهورایی چنان درهم آمیخته‌اند که هر کرداری در گیتی، برابر با قانون اشا بازتاب مینوی نیز درپی خواهد داشت.
در پیام اهورایی گات‌ها، مرگ پایان زندگی ما انسان‌ها نبوده و می‌آموزد که زندگانی انسان در بُعد مینوی ادامه خواهد داشت و انسان پادافره خود را چه در دوران زندگی گیتی و چه زندگی مینو دریافت خواهد کرد.
چنان‌که از کتاب اوستا بر می‌تابد در بامداد روز چهارم پس از مرگ در دادگاه سراسر دادگری اهورایی «ونا» (گناه) و «کرفه» (ثواب) روان ما انسان‌ها با ترازویی مینوی که سراسر اشویی و دادگری است، سنجیده خواهد شد و هر یک به سرانجام نیک و بد کردارهای خویش خواهیم رسید.
کرفه کاران در «وَهیشتم مینو» (بهشت یا بهترین جایی که در اندیشه می‌گنجد) و گناه‌کاران در «اَچیشتم مینو» (دوزخ یا بدترین جایی که در اندیشه می‌گنجد) جای خواهند گرفت.
آن گونه که از کتاب اوستا بر می‌تابد سرنوشت نهایی روان ما انسان‌ها بازگشت به‌سوی ذات بی‌پایان و بی‌کران خداوندی است.
چه، روان ما حداکثر پس از سی سال به فروهر خود در «گروسمان» (سرای نور و سرود) می‌پیوند (ممزوج می‌شود) و در روشنایی بی‌پایان ذات خداوندی، جاودانه می‌آرمد.
باید بدانیم بهشت و دوزخ، در دین زرتشتی مفاهیمی از روشنایی و تاریکی است و کاملا صورتی مینوی داشته و مختص روان یا حقیقت وجودی ما انسان‌هاست و جنبه‌های کاذب مادی و فیزیکی به دور است.
امید آن که با یاری یکتا آفریدگار رایومند و خروهمند و همازوری در راه اشا بتوانیم از هرگونه اندیشه‌ی اهریمنی دوری جسته، راستی‌ها و نیکی‌ها را دریابیم و وجدان، اخلاق، عشق، نوع‌ردوستی و انسانیت را چنان که آرمان دین بهی است، بیش از پیش پیشه‌ی خویش ساخته و بگسترانیم.
ایدون باد ایدون ترج باد.
📚 بُن مایه :
برگرفته از : (تارنمای برساد ؛ فرید شولیزاده)
۲
@khashatra
(پایان)