وُهومَن اَمشاسِپَند

✅ ستوم ، آفرینگان، جشن.

در دوره ی پادشاهی ساسانیان، شاهنشاهان زرتشتی در استواری و ترویج آموزش های
اشو زرتشت، نهایت کوشش را مبذول می داشتند.
با وجود این در برابر عناصر مخالف گوناگون با باوری های کفر آمیز مانوی، مزدکی، نوافلاتونی و تبلیغات مسیحی می بایستی مبارزه کنند.
در آن موقع اشکال بزرگی برای آن ها وجود داشت و آن این که شماره اندکی از دانشمندان، مفاهیم مندرجات اوستا را می فهمیدند و در آن استاد بودند.
دستور آدرباد ماراسپند با گروه مشتاقان با حرارت خویش به کار سخت و پر زحمت ترجمه ی متون اوستا به زند مشغول گردیدند، و شرح و تفسیری بر آن نوشتند و دعا و عبادت هایی هم به زبان پازند که مفهوم عوام بود تدوین نمودند.
که بدبختانه بیشتر پارسیان امروزی از فهم آن ناتوان اند.
گوناگون نمازهای معمول پازند اینک موجود است. یکی از آن ها که بسیار معمول می باشد، دیباچه نام دارد و نوعی از فراخوانی و دعای خیر است که به اوستا پیوسته است.

ستوم = (اوستا :سته امی) که به معنی ستایش می باشد عبارت ست از دیباچه و کرده ی ۲۶ یسنا.
برگزاری آن هنگامی است که غذا یا پارچه به روانشادی شخص در گذشته اشوداد (خیرات) می شود. همین بخش اوستا را نیز در آغاز آفرینگان که دعای خیر و مهراست
می خوانند.

آفرنیکان = قسمت هایی از اوستای گوناگون است مانند : فروردین یشت، سروش یشت،
کرده ی ۶۰ یسنا و غیره که به منظور فراخوانی ایزدان به مناسبت موقع سروده می شود.
رسم بسیار مهمی که در این سرایش وجود دارد این است که با هر آفرینگان دعای آفرین و تندرستی و شادکامی و نیرومندی برای فرمان روای دادگر، ایران خوانده می شود.

جشن = واژه ی پارسی است که در مواقع شادی و سپاس گزاری در اجتماع همگانی با
چند موبد که چندین آفرینگان جور به جور به علاوه ی دیباچه می خوانند برگزار می شود.
میوه هایی که در مراسم جشن حاضر و متبرک می شود، پس از پایان به مظنور بهره مندی از آن به حاضران انجمن پیشکش می گردد.

📚 بُن مایه :

دانستنی های آیینی زرتشتی.

🖋 نوشته ی : دستور خورشید دابو.

برگرداننده : رشید شهمردان.

چاپ : تهران ۱۳۵۸ خورشیدی
سازمان چاپ خواجه.

✍رونوشت : بردیا بزرگ مهر.

۴۰
@khashatra

ادامه دارد....

✅ گات ها.

گات ها سرودهای ورجاوند و سروده ی اشوزرتشت می باشد.
هنگامی هفت جلد بزرگ بوده است که به گفته ی دینکرد دستور تنسر موبدان موبد زمان اردشیر بابکان دوباره آن را تدوین نموده است.
گات ها را در روزگار باستان با آهنگ ویژه ی دلپذیری می سرودند که اینک فراموش شده است و بدبختانه بخشی از این میراث گران بهای دینی از دست رفته است.
آن چه باقیمانده است ۱۷کرده (فصل) است که بخشی از مراسم و تشریفات دینی در یسنا می باشد که موبدان همیشه آن را از بر می دانند.
گات ها در پنج بخش فراهم آورده اند و موضوع و وزن هر کدام گوناگون است.
۱ - اهنود (اهونه وئیتی) موضوع آن اراده ی مینوی است و ۷ کرده می باشد.
۲ - اشتود (اوشتاویتی) چهار کرده است و موضوع آن برکت و موهبت یزدانی است.
۳ - سپنتمد (سپنتامیتی) خرد رسا در ۴ کرده است.
۴ - وهوخشتر (وهوخشتره) نیروی بخشنده دریک کرده است.
۵ - وهيشتوایش (و هیشتوایشتی) موهبت والا و در یک کرده می باشد گفته می شود که دو بخش اخیر هر کدام دارای بیش از یک کرده بوده است و این دلیل آن ست که مقدار مهمی از آن ها از دست رفته است.
۳۹
@khashatra

✅ فروهر - فره وشی.

اوستا ساختمان وجود انسان، چه جسمانی کثیف و چه روحانی لطیف را تشریح می نماید.
از جمله پوشاک اولیه روح، کالبد جسمانی تن (تنو) است، سپس کالبد مثالی (کهرپ) گوهر حیاتی (اوشتانا)) مرکب خواست و آرزو (تویشی) می باشد سه تای دیگر آن از اصل نابود نشدنی و جاودانی است و آن (اوروان) که روان یا روح یا وجود بازگشتی باشد، (بوذنگ) دانش و خرد ذاتی ، و (فروشی) که پرتو مینوی و راهنمای روح و گوهر ایزدی و فروردین است.
فروهر، فروردین، اردا فره وش نام های مترادف آن است.
افزون بر این برای هر آفرینش پیش از آفرینش جسمی، آفریده شده باوری چنان است که فروشی توانایی مقهور ساختن کلیه ی مقاومت های بدی را دارد.
روان و فروشی هر دو تا، روز واپسین و تن
پسین با انسان همراه هستند.
۳۸
@khashatra

#گوش_ایزد

امروز «گوش ایزد» چهاردهمین روز از گاه شمار زرتشتی است.
بنابر گاه شمار زرتشتی، هر ماه، ٣٠ روز دارد و هر کدام از این ٣٠ روز، نامی و امروز، روزی است که نامش «گوش» است.
گوش، یک ایزد است و عنوان ایزد برای آن‌چیزهایی کاربری دارد که ستودنی هستند، یعنی داده‌های نیک اهورایی که در خور ستایشند. گوش‌ایزد، ستودنی است آن اندازه که هتا یکی از یشت های اوستا، به این ایزد ویژه شده است. «گوش‌یشت» یا «درواسپ‌یشت»، آن یشتی است که در‌ آن از «گوش‌ایزد» سخن رفته است.

واژه‌ی «گِوش» یا «گئوش» بارها در «گاتها» (سروده‌های اشوزرتشت)، در «اوستا» و در نوشته‌های پهلوی آمده است.
واژه‌ی گئوش هم چون واژگان بسیار دیگری که چم های گوناگون دارند، چند چم دارد که بی‌گمان باید در جمله معنایش کرد.
این واژه به چمار «گیتی» و «مجموعه‌ی آفرینش» و از سویی دیگر به چم «گاو» است، البته این چم یعنی گاو نیز در استوره‌های ایرانی، همان «آفریده»  یا گیتی است.
گوش یا گئوش در اوستا هم به چم گاو و هم به چم گیتی آمده است. «اورو» نیز  كه به چم روان است همراه با واژه‌ی گئوش، معنی روان جهان یا روان گاو را می‌رساند. «گئوش‌ارورون» نگاه دار گله‌ها و چارپایان سودمند است.
گاو در استوره‌ها، نماد گیتی ست و از دیدگاه فلسفی نماد زندگی دنیوی و خاكی است.

بنابر باور ایرانیان گوش‌ایزد، پاسدار و نگهبان جانداران سودمند است که این خویش کاری با چم این ایزد، هم‌خوانی دارد.
یعنی آزردن جانداران سودمند به نوعی به چم آزار آفرینش، به چم آزار گیتی‌ست.

ایزد گوش برای پاسداری از جانداران سودمند، به همراهیِ «ماه ایزد» و «رام‌ایزد» به یاریِ«وهمن امشاسپند» می‌شتابد.
پس ماه ایزد، رام‌ایزد و گوش‌ایزد، یارانِ «وهمن امشاسپند» در این خویش کاری هستند.

زرتشتیان از دیرباز در این ۴ روز از ریختن خون جانوران و از خوردن گوشت آن‌ها پرهیز می‌کنند و این کار برای نگهبانی از شمار جانوری و سلامتی انسان‌ها انجام می‌شود.

پرهیز از کشتن و خوردن جانوران هم چون یک قرارداد کلی است برای آن‌که در این ۴ روز، جانوران در امان باشند.

تصور کنید که این قرارداد از این دایره‌ی کوچک (هازمان زرتشتی) فراتر رود و جهانیان در این ۴ روز بر خود بایسته بدانند که از کشتن جانوران و خوردن خوراک‌های گوشتی بپرهیزند؛ بی‌گمان که آمار کشتار جانوران به اندازه‌ی بسیاری پایین خواهد آمد و از سویی برای انسان‌ها تمرینی خواهد بود برای خوردن خوراک‌های گیاهی.

روز «گوش‌ایزد» هم چون یک تلنگر، هر ماه، به ما «مجموعه‌ی آفرینش» را یاد آوری می‌کند.
گوش‌ایزد، هم چون رام‌ایزد و ماه ایزد و وهمن‌امشاسپند، تلنگری است تا «گیتی» را از یاد نبریم و یادمان نرود که بخشی از این مجموعه هستیم، اگر بخشی از هستی را بیازاریم، آزرده خواهیم شد. گویند در این روز باید جشن گرفت.

سروده‌ی مسعود سعد سلمان، بر پایه‌ی کتاب بندهش :

گوش‌روز ای نگار مشكین‌ خال،
گوش بربط بگیر و نیک بمال.

من ز بهر سماع خواهم گوش،
بی‌سماعم مدار در هر حال.


اندرزنامه ی آذرباد مهراسپندان (موبد موبدان در روزگار شاپور دوم) :

پرورش گوش اورون کن، گاو به ورز آموز.


اندرزنامه‌ی آذرباد مهر اسپندان در سروده‌ی استاد ملک‌الشعرای بهار :

به (گوش) اندرون گاو ساله، به مرز،
ببند و بیامرز بر گاو، ورز.

گل میزورس نماد گوش ایزد است.

@khashatra

✅ بهشت.

واژه ی اوستایی بهشت و هیشتواهو می باشد که هستی پر از شادمانی و نشاط می باشد.
و آن بر خلاف پندار مردم مکان و محلی نیست بلکه مربوط به حالت روحی و ذهنی انسان است که پس از انجام کارهای نیک و پسندیده به او روی می دهد.
نتیجه ی هر اندیشه و هر گفتار و هر کردار نیک شادمانی دل و دماغ است.
بهشت اوستا حالت خوشی ای ست که هنگام زندگی در این جهان و هم در جهان دیگر پس از مرگ برای انسان موجود است.
بنابراین همین دنیا برای اشخاص نیک بهشت است.
بهشت هم بنا بر باوری طبقاتی دارد. اولی مربوط است به ستارگان. دومی مربوط است به ماه. و سومی مربوط است به خورشید که راهبر به سرای سرود آسمانی یعنی گروسمان می شود.
جایی که آهنگ دل پذیر سرودها به بارگاه اهورایی می رسد.
والاترین مرحله ی بهشت انغره روچا است که دنیایی است پر از فروغ بی پایان سرمدی و بالاترین سپهر مینوی متجلی در کاینات، جایی که برکات و مواهب یزدانی از مخزن گنج دادار بر آفرینش و جهان و مردم نیک می بارد.

📚 بُن مایه :

دانستنی های آیینی زرتشتی.

🖋 نوشته ی : دستور خورشید دابو.

برگرداننده : رشید شهمردان.

چاپ : تهران ۱۳۵۸ خورشیدی
سازمان چاپ خواجه.

✍رونوشت : بردیا بزرگ مهر.

۳۷
@khashatra

ادامه دارد....

✅ خره - فر.

خره ، فریاهاله، نوری ست نادیدنی از انسان و همه ی آفریدگان که از مرکز وجودشان
به بیرون می تابد و در تمثال های پیامبران و اولیا آن را به دور سرشان نشان می دهند. فردی که زندگانی را با ناراستی و دروغ و ناپرهیزگاری به سر می برد صاحب خره ی کثیف تاریک و ناپاکی است که نفوذ مغناطیسی زشت و ناپاک خود را به اطراف پراکنده می سازد.
پرستش گاه پس از آن که تقدیس می شود خره و فر روح نو از خود را تا مسافتی به اطراف می فرستد. موبد موظف است هنگام برگزاری مراسم دینی فر امواج اوستا را به آب و شیر و میوه و غیره انتقال دهد.
اوستا به آن گونه چیزهای متبرک اشایه اوزداته می گوید که مراد والا انباشته از فر می باشد و نیز اشاره است به انتقال امواج مغناطیسی بر مریض هنگام خواندن
اردی بهشت یشت بر او و فر ایران بسیار نامور و والا می باشد.
در اوستا به فر ایران و به فر کیانی درود
فرستاده می شود. فر بخش بیرونی کهرپ (کالبد مثالی) است که چون هاله ای بدن را فرا گرفته است.
۳۶
@khashatra

✅ روزها و هفته ها در تقویم زرتشتی.

تقویم زرتشتی دوازده ماه دارد و هر ماه سی روز است که در این صورت سال ۳۶۰ روز می شود.
پنج روز در آخر سال به نام پنجه وه بر آن می افزایند.
و آن چنان که در بخش موکتاد گفته شد موقعی است که به روانشادی در گذشتگان به بندگی اهورامزدا می پردازند.
در روزگاران باستان در هر ۱۲۰ سال یک ماه بر سال می افزودند و آن را ماه وهیزک یا کبیسه می گفتند.
(لیکن در این دوره هر چهار سال یک روز بر سال می افزایند و آن را اوردادگاه می نامند مترجم) هر روز ماه نام یکی از امشاسپندان یا ایزدان می باشد.
هفته ای که نام سیارات بر آن است در دین زرتشتی نیست. لیکن نخستیین، هشتمین، پانزدهمین و بیست و سومین روز ماه را که نام خدا بر آن اطلاق است روز هفته می شمارند و به بندگی اهورامزدا می پردازند. پنج روز آخر سال نام پنج گات ها را دارد که اهنود، اشتود، سپنتمد و هوخشتر و هیشتوایش باشد و ماه آن گاتابیو است.
(تقویم تورفان در شش ورقه به دست آمده است که قدمت یکی از آن ها به ۱۰۴۴
پیش از میلاد می رسد و تقویم شماره ی ۱۴۸ آن به قدمت ۷۱۰ پیش از زایش و در تقویم شمارهTiiD66 سال یزدگردی به ترتیب ۳۸۸ و ۱۵ ذکر شده است.
نام هفته در آن تقویم به جای شنبه، یک شنبه .... شامپت، یک شامپت، دو شامپت ... آمده.
بعدها شامپت به صورت شنبه تغییر شکل داده است.
بنابراین نام های هفته هم ایرانی و آریایی است.مترجم)

۳۵
@khashatra

#تیر_ایزد

روز «تیر ایزد» سیزدهمین روز هرماه و چهارمین ماه هر سال، در گاه شمار زرتشتی «تیر» نام گرفته است.
تیر یا تیشتر، ایزد باران بوده و به یاری او کشتزارها سیراب از باران می‌شوند، هم چنین نگهبان ستوران است.
در اوستا «تیریشت» در نیایش ایزد باران است.
ستاره ی عطارد تیر نامیده می‌شود و نیز تیری که در کمان نهند و بجهانند.
ایرانیان باستان هنگام خشک سالی در این روز آیین ویژه‌ای برگزار می‌کردند و برای خواهش باران و پیروزی تیر ایزد بر دیو خشک سالی(اپوش) به در و دشت می‌رفتند و تیریشت می‌خواندند.

بخشی از یشت های اوستا درباره‌ی این ایزد است.
تیر نام ستاره‌ای‌ است كه امروزه آن ‌را «‌شعرای یمانی» یا به لاتین «سیریوس» (Silius) می‌نامیم.


سروده‌ی مسعود سعد سلمان، بر پایه‌ی کتاب بندهش :

ای نگار تیر بالا روز تیر،
خیز و جام باده ده بر لحن زیر.

عاشقی در پرده‌ی عشاق گوی،
راه‌های طبع خواه دل‌پذیر.


اندرزنامه ی آذرباد مهراسپندان (موبد موبدان در روزگار شاپور دوم) :

کودک به تیراندازی و نبرد و سواری آموختن فرست.


اندرزنامه ی آذرباد مهر اسپندان در سروده‌ی استاد ملک‌الشعرای بهار :

بفرمای بر کودکان روز (تیر)،
نبرد و سواری و پرتاب.

گل بنفشه نماد تیر ایزد است.

@khashatra

✅ سپس عروس و داماد ساکت روبروی یک دیگر می نشینند و کف دست یک دیگر را می گیرند و پرده ای بین آن ها آویزان می شود که نماد نخستین مرحله ی آفرینش می باشد و آن اتحاد مقدس روح و ماده است.
داماد نماد روح و عروس نماد ماده را پیدا می کند.
دو موبد مشغول خواندن دعا می شوند و هفت دور ریسمان خام سپید به دور آن ها می پیچند.
این رسمی است بین پارسیان هند و به پیروی از هندوان بنابر پیمان مهاراجه سنجان با پارسیان هنگام مهاجرت آنان به هند.
لیکن در این دوره بسیاری از آنان رسم پیچیدن ریسمان را ترک گفته اند. (مترجم ) آن گاه پرده برداشته می شود.
عروس و داماد پهلوی هم می نشینند و موبد به خواندن اشیرواد می پردازد و در پایان دعای تندرستی را به نام آنان با پاشیدن برنج و برگ گل بر سر آنان می سراید.
هر چند ازدواج مراسم مقدسی است لیکن بسیاری نیز در این دوره به جهت دور بودن از اجتماع تنها به ازدواج کشوری و ثبت آن در محضر دادگاه اکتفا می کنند.

📚 بُن مایه :

دانستنی های آیینی زرتشتی.

🖋 نوشته ی : دستور خورشید دابو.

برگرداننده : رشید شهمردان.

چاپ : تهران ۱۳۵۸ خورشیدی
سازمان چاپ خواجه.

✍رونوشت : بردیا بزرگ مهر.

۳۴
@khashatra

ادامه دارد....

✅ اشیرواد، پیمان زناشویی.

هدف کلی از ازدواج در زرتشتی گری انکار نفس و فداکاری به اختیار خود شخص است.
ازدواج به جهت ازدیاد نیرو و وسایل در انجام کارهای نیک و پسندیده به وسیله ی زندگی خانوادگی است نه برای عیش و نشاط یا استفاده ی مادی و شخصی.
زوحین دربرابر دو گواه به پایان رسانیدن زندگی زناشویی را با هم پیمان می دهند و سوگند می خورند.
لیکن در این اواخر دادگاه خانوادگی در موارد لزوم به جدایی از هم رای صادر می کند.
مراسم ازدواج به زبان پازند و اوستا برگزار می شود و آن را اشیرواد می گویند که
به معنی دعای خیر است.
زوجین پس از غسل و ادای نماز وارد مجلس می گردند.
والدین و بستگان در دم در برنج و گل بر سر آن ها می پاشند و درد و رنج آن ها را بر می دارند. این نوعی از آداب هندوان است.
۳۳
@khashatra

✅ پیمان دین.

کرده ی ۱۲ یسنا متضمن پیمان دین است که جوان زرتشتی هنگام سدره پوشی باید
در انجمن بهدینان اقرار نماید و آن در بردارنده ی باوری ها و مسولیت هاست.
برخی از آن در بخش نوزادی شرح داده شد.
۱ - پیمان رسمی در حفظ منازل بهدنیان از دزدان، سیل، خشک سالی هتا اگر خطر جانی برای خودش وجود داشته باشد.
۲ - اعلام دو آزادی بزرگ، یکی انتقال از منطقه ای به منطقه ی دیگر.
دوم آزادی آموزش باوری های خویش به دیگران.
۳ - مخالفت با پیشوایان مرتجعین و جنبش های فساد.
۴ - اعتقاد به ارتباط مستقیم که اشوزرتشت با اهورامزدا و الهام شدن داد مینوی با و.
۵ - هم کاری با طرح مینوی که امشاسپندان مسول اجرای آن هستند و احترام گرامی داشت روان و فروهر سوشیانس ها که زندگی ایده آل و نیکو داشته اند.
۳۲
@khashatra

#چهار_روز_نبر


در کیش زرتشت چهار روز در هر ماه است.
به عبارت دیگر، زرتشتیان ۴۸ روز در سال نبر یا (پرهیز از خوردن گوشت و کشتار حیوانات سودمند) را می‌گیرند اما نه پشت سرهم.
زرتشتیان برای زیاده روی نکردن در خوردن گوشت جانوران، روزهای #دوم و #دوازدهم و #چهاردهم و #بیست_و_یکم هر ماه زرتشتی از خوردن گوشت پرهیز می کنند.

این چهار روز متعلق به چهار امشاسپندِ و ایزدان  #وهمن #ماه #گوش و #رام می‌باشد.
در نزد زرتشتیان برای هر سی روز ماه اسم خاصی وجود دارد.
یکی از این روزها «وهومن» است که بعدها به نام بهمن تغییر ریخت داده و به چم‌ منش نیک است.
روز «ماه»، روز «گئوش» یا گوش و روز «رام» نیز به همراه روز «وهومن» روزهایی هستند که گوشت خوردن درآن نکوهیده شده و به آن نبر(Nabor) می گویند.

"نبُر" فعلی دستوری ست و جزو سنت زرتشتیان می‌باشد.
به چمار نبریدن و منظور از آن نکشتنِ حیوانات و سر آن ها را نبریدن بوده است.
در قدیم، برخی از زرتشتیان در کلِ ماه بهمن نیز لب به گوشت نمی زدند.
نیک است بدانید که نمادِ بهمن، سپیدی و پاکی است از همین رو موبدان زرتشتی سپید می پوشند چرا که؛
منش نیک به چم سپیدی ست.
هم چنین برای اطلاعاتِ عمومی می‌ گویم که وهومن نزدِ مزدیسنان بزرگی زیادی دارد.
چرا که با وهومن است که یک مزدیسن هوخت/Hovakht و هورشت/Hovarasht را می فهمد و رعایت می کند.
به چم این که با اندیشه ی نیک به کردار نیک و گفتار نیک نیز می رسد و منطقی می شود.
زرتشتیان باید در سه بخش #مینویِ #شنوایی، #اندیشه و #احساس همیشه روزه داشته باشند.
به آن چم که با این سه حس،
از نیکی و "امر نیک" دور نشوند.
و “اندیشه و احساس و شنوایی” باید همیشه سرشار از نیکی باشد.

@khashatra

#ماه_ایزد

ماه به اوستایی «ماوَنگَ» مانند خورشید ستودنی است.
در اساتیر، ماه سازنده‌ی نژاد ستوران شناخته شده است.
در ماه‌یشت این ایزد آموزگار گیاه و رستنی خوانده می‌شود.
این روز یکی از چهار روز پرهیز از خوردن گوشت است.
زرتشتیان این روز را «نَبُر» می‌نامند و از کشتن حیوانات و خوردن گوشت خوداری می‌کنند.
در این روز اوستای «ماه‌ نیایش» از سوی زرتشتیان خوانده می‌شود.

دوازدهمین روز از ماه سی‎روزه‌ی زرتشتی «ماه» و سی روز از سال ماه نامیده می‌شود.
ماه نام سیاره‌ای ست كه در فرهنگستان ادب پارسی به همان ماونگهه نوشته و خوانده مى‌شود.
ماونگهه در اوستا آمده و یشت هفتم به ماه است.
در ماه نیایش از ماه‌یشت گفته شده است.

در اوستا سازنده‌یِ تخمه و نژاد جانوران و آدمی ست و پرورش دهنده ی گیاه و رستنی ست.
نَبُر به چمار (: معنای) كشتار نكردن جانوران در این روزها و پرهیز از خوردن گوشت است.
پرهیز از خوردن گوشت در خوراک خود برای چهار روز در ماه، در درازای روز (روزه) كار ناپسند می‌شمارند. اما در هر ماه و تنها در چهار روز به نام‌های بهمن، دومین روزِ ماه،
«ماه»، دوازدهمین روزِ ماه،
گوش، چهاردهمین روز به ماه،
و رام، بیست‌ و یكم روز به ماه زرتشتی و مزدیسنا هست.

 در اوستا نگهداری از چارپایان آمده و سفارش شده است، جانورانی که از  كشتار آن‌ها پرهیز شده، سگ و گربه و بره و بز و اسب…
و هرگاه پیر شدند، از آن ها به درستی نگهداری كنند.

در مزدیسنا از كشتن جانوران ویرانگر و موذی سفارش شده …


سروده‌ی مسعود سعد سلمان، بر پایه‌ی کتاب بندهش :

ماه ‌روز ای به روی خوب چو ماه،
باده لعل مشک‌بوی بخواه.

گشت روشن چو ماه بزم كه گشت،
نام این روز ماه و روی تو ماه.


اندرزنامه‌ی آذرباد مهراسپندان (موبد موبدان در روزگار شاپور دوم):

می خور و با دوستان گفت و گو کن.


اندرزنامه‌ی آذرباد مهر اسپندان در سروده‌ی استاد ملک‌الشعرای بهار :

بخور باده با دوستان، روز (ماه)،
ز ماه خدای، آمد کارخواه.

گل نرگس نماد ماه ایزد است.

@khashatra

✅ و ندیداد.

وندیداد در اوستا ویدئوهدات است به معنی قانون ضد دیو و یکی از کتاب های اوستایی است که از خطر سالم مانده است.
قسمتی از آن مربوط به آداب و رسوم پیش از اشو زرتشت و فصل هایی هم مربوط به اصول و تعالیم پیامبر می باشد که از کتاب داته زره توشتره در آن جا نقل شده است.
و متضمن ۲۲ کرده یا فصل در مضامین گوناگون است.
۱ - قانون بهداشت.
۲ - قانون جزائی در مورد شکستن پیمان، حمله و آسیب به دیگران و غیره.
۳ - شرایط معلومات و صفات موبد.
۴ - کشاورزی و دامداری.
۵ - جغرافی مربوط به دوره ی توفان.
۶ - شرح نیرن گها و غیره.
هدف مهم متن رعایت آیین اشاست که راستی نظم هم آهنگی پاکی و انضباط باشد تا بدان وسیله کاینات آباد و انسان تابع داده بوده، برابر نفوذ بدی استقامت ورزد و مبارزه کند.

📚 بُن مایه :

دانستنی های آیینی زرتشتی.

🖋 نوشته ی : دستور خورشید دابو.

برگرداننده : رشید شهمردان.

چاپ : تهران ۱۳۵۸ خورشیدی
سازمان چاپ خواجه.

✍رونوشت : بردیا بزرگ مهر.

۳۱
@khashatra

ادامه دارد....

✅ امشاسپندان و ایزدان در الهیات زرتشتی.

زرتشتی گری در باوری، یکتا پرستی کامل است. لیکن به منظور اداره ی امور کاینات
نوعی تقسیم کار بین گروه امشاسپندان و ایزدان ایجاد شده است گروهی که تابع و تحت اراده ی والای خداوندگار یکتا می باشند.
در اوستا اگر واژه های ایزد و ایزدان (یزته و یزه تنام) مورد ستایش قرار گرفته، تمثیلی از افراد خدمت گزار اجتماع و ضمنا درسی است برای تقسیم کار بین سران و
گردانندگان آن.
امشاسپندان پاکان جاودانی که از مراحل هفتگانه ی سیر کمال گذشته و نمایان گر فروزه های اهورایی می باشند که با فراموزی از آن کمال انسانی میسر می گردد.

باژ، سیاو، میزد.

باژ بخشی است که به روان شادی شخص در گذشته جدا گذاشته می شود و به بینوایان و ارزانیان بخشیده می شود و آن عبارتست از میوه (میزد) یا غذا یا پارچه (سیاو) یا ظروف.
سپس نوعی مراسم ایثار و نیاز برگزار می شود و چیزهای نامبرده را با درون هنگام برگزاری مراسم در مجلس می گذارند سپس به ارزانیان بخشیده می شود. روز سالگرد درگذشت روان بخصوصی از جهان را نیز باژ گویند.
۳۰
@khashatra

✅ انگره منيو - اهریمن - شیطان.

شیطان واژه ی سامی و به معنی بزرگ ترین فریبنده و دغل باز و برابر است با واژه ی اوستایی "دئوه نام دئوه" . توضیح وجود ثنویت یا قطبین در آفرینش که اشوزرتشت ارائه و بیان فرموده است چندان آسان نیست.
هیچ دینی درباره ی پدیده ها یا آفرینش بدون اشاره ثنویت موجود در آن که قطب مثبت و منفی است نمی تواند توضیحات درستی بدهد، مانند زندگی و مرگ، روشنی و تاریکی، شب و روز، جسم و روح جان و بی جان، به گفته ب گوته بدی روح منفی ابدی است استقامت در برابر زور به گفته صاحب مثنوی خود بد مطلق نباشد در جهان بد به نسبت آمد این را هم بدان، طرحی که زندگی، بی ماده امکان ندارد و حقیقتی که ماده نیز نوعی انرژی و نیرو می باشد.
در مزدیسنی انگره مینو اندیشه ی زشت، ویران گر مکار رقیب خدا نیست، بلکه
یکی از دو نیروی متضاد است که در گات ها سپنتا مینو و انگره مینو دو نیروی مخالف همزاد که هر دو بر ضد یکدیگرند سخن رفته است، زیرا که اهورامزدا چنین مقرر فرموده است.
انگره مینو به پارسی اهریمن شده است و مراد از آن اندیشه ی زشت و بد می باشد. به گفته ی بندهشن انگره مینو برای مدت محدودی در برابر راستی استقامت می ورزد و با تزویر خویش در تحریک مردمان فعالیت دارد تا آن که از حجاب گم راهی و بدی و زشتی که نصیبش شده است آزاد گردد.
ماده در طبیعت زود گذر و نابود شدنی است. فناپذیری آن هشداری است به بشر که بر آن اعتماد نکنند.
شیطان در پایان کار و سرانجام مضمحل می گردد. انگره مینو بر خلاف خدا قد بر نیفراخته است و ثنویت در زرتشتی گری نیست، اهورامزدا خدای دو جهان رقیب ندارد.
اهریمن وجود خارجی ندارد. اندیشه ی زشتی است که از دل تراوش می کند، چنان که سپنتامینو اندیشه ی نیکی است که از دل و دماغ انسان بیرون می تابد.
۲۹
@khashatra