بله ما هم کم می‌آوریم و ازقضا انسان اگر کم نیاورد باید در اینکه زنده است و نفس می‌کشد شک کند؛ ما هم کم می‌آوریم و قلبمان به درد می‌آید اما زندگی از ما در حال ساختن یک وجود قوی‌ست. زندگی می‌گوید باید تا آنجایی که می‌توانی رنج‌ها را به پستو ببری؛ آن چیزی که رنج عمیق و دائمی ما نام دارد را برای خود به عنوان یک راز نگه داشته و در مورد آن به کسی چیزی نگوییم؛ بله ما هم کم می‌آوریم و ازقضا روان ما جایی به بن‌بست می‌خورد، اما باز هم آن چیزی که در پستو پنهان کرده‌ایم را پنهان نگه می‌داریم تا دیگری از آن خبردار نشود.
من فکر می‌کنم ما آدم‌ها وقتی گریه می‌کنیم که واقعاً هیچ جایی برای پنهان کردن رنج خود نداریم؛ آنقدر پستو را پر کرده‌ایم که دیگر جایی برای هیچ اندوهی نمانده است.
بله ما هم کم می‌آوریم و گاهی گریه می‌کنیم و این یعنی انسان!

محمدصالح هاشمیان
برای گفتگو @Gonapa