تاب آوری اجتماعی!
ناگهان خیلی زود دیر میشود!
اینکه بگوییم جامعه ایران نسبت به اکثر جوامع موجود در جهان اکنون، باید سطح تاب آوری بیشتری داشته باشد، حرف چندان بیراهی نیست، اما یک علامت سوال بزرگ دارد؛ چرا؟
به لحاظ جامعه شناسی جامعه ایران دارای ریشههای تاریخی فرهنگی بسیار عمیق و گسترده است که در طول زمان بشدت قد دوانده و سری به هر رفتار و اخلاق زده است؛ فرهنگی چند سر با عقلی ماجراجو!
نه به واسطه اسلام، که ما قبل از ظهور و بروز اسلام جامعه معتقد و دارای آرمانهای خاص و اصیل الهی بودهایم و این آرمانها به صورت یک کهن الگوی فکری در این جامعه وجود دارد و گمان دارم هرچند سطح اعتقادی جامعه به شدت پایین آمده است که جای بررسی دارد، اما هنوز ریشههای عمیق فرهنگی مذهبی در جامعه ما برجسته است.
جامعهای با یک تاریخ همه جانبه که خود گاهی مولد رفتار و آرمان و صادرکننده بوده است به این آسانی از هم پاشیده نمیشود و به صورت ناخودآگاه تاب آوری دارد؛ اما آن چیزی که بیش از پیش مورد اهمیت است، این موضوع است که تاب آوری اجتماعی ما یک فرصت اجتماعیست که نباید هدر برود و اگر اقتصاد و نبود دموکراسی فکری و روانی این تابآوری را از شهروند ایرانی بگیرد، بیشک سهم بزرگی از هویت او را گرفته است و این همان خطر بزرگ است؛ تاب آوری را قدر بدانید و هرچه زودتر آن را دوباره تقویت کنید؛ فرصت به شدت اندک است!
محمدصالح هاشمیان
برای گفتگو
@Gonapa