دولت‌های جهان چگونه جیب مردم را می‌زنند؟
(قسمت دوم)
در قسمت نخست سه شیوهی شناخته شده و متداول توضیح داده شد.
https://t.me/EghtesadZendegi/797
در این قسمت به سه شیوهی دیگر اشاره می‌کنم. سه مورد قبلی در آن یادداشت شمارش شد؛ بقیه‌ی موارد اینجا از شماره چهار ادامه داده می‌شود.
۴- #مالیات بر واردات؛
که زورگیری و نوعی از کلاهبرداری است. دولت‌ها به بهانه‌ی حمایت از تولید داخلی با اجبار و تحمیل، خودشان را به عنوان شریک در کسب‌و‌کارِ بازرگان‌ها تحمیل می‌کنند و به هزینه‌های این کسب‌وکارها اعداد قابل توجهی اضافه می‌کنند. عمده‌ی این هزینه‌های تحمیل شده توسط این کلاهبردارانِ زورگیر، به مصرف‌کنندگان تحمیل می‌شود. مثال بارزش، اتومبیل است؛ اتومبیلی که می‌تواند به یک‌سوم قیمت به دست مصرف‌کننده‌ی ایرانی برسد.
۵- مالیات بر صادرات؛
عوارض صادراتی شیوه‌ای است که اخیراً و به صورت ویژه در اقتصاد ایران طراحی شده و سبقه‌ای طولانی و گسترده ندارد. مالیات بر صادرات اتفاق عجیبی است که در دولت‌های آقایان روحانی و احمدی‌نژاد به مرور جدی‌تر شده و به جز چند دولت سوسیالیستی مارکسیستی به ندرت در دنیا تجربه کرده‌اند. بهانه‌ای که برای این زورگیری تراشیده‌اند حمایت از مصرف‌کنندگان است.
دیروز برای همفکری با تعدادی از صنعتگران (صنعت غذا) به جلسه‌ای دعوت شده بودم. مدیر یکی از شرکت‌های معروف صنایع غذایی می‌گفت دولت به‌طور ناگهانی برای صادرات یکی از محصولاتش چهل درصد مالیات/عوارض (علاوه بر مالیات‌های متعارف) درخواست کرده و این تصمیم باعث ضرر و زیان هنگفتی به این شرکت خواهد شد. خلاصه اینکه این روش نیز می‌تواند شیوه‌ای دلفریب برای زورگیری و کلاهبرداری توسط دولت‌های جهان به حساب آید.
۶- #قاچاق؛
قاچاق محسوب کردن کالاهای مصرفی یکی از شیوه‌های کثیف دولت‌ها برای زورگیری و کلاهبرداری است. تجارت روی کالاهایی همچون صابون، شامپو، لوازم خانگی، لوازم آرایشی بهداشتی، مواد غذایی، میوه‌ها، اتومبیل، لوازم الکترونیکی و هزاران قلم کالای مورد نیاز، جرم اعلام می‌شود، سپس از جیب ملت برای استخدام هزاران نفر هزینه می‌کنند که مثلاً با خرید و فروش یا واردات و صادرات این کالاها مبارزه کنند.
+ سایر شیوه‌ها و روش های جیب‌بری توسط دولتمردان به مرور نوشته خواهد شد.
🗓 نوشته شده در ۱۲ اسفند ۱۳۹۸
(قسمت دوم)
در قسمت نخست سه شیوهی شناخته شده و متداول توضیح داده شد.
https://t.me/EghtesadZendegi/797
در این قسمت به سه شیوهی دیگر اشاره می‌کنم. سه مورد قبلی در آن یادداشت شمارش شد؛ بقیه‌ی موارد اینجا از شماره چهار ادامه داده می‌شود.
۴- #مالیات بر واردات؛
که زورگیری و نوعی از کلاهبرداری است. دولت‌ها به بهانه‌ی حمایت از تولید داخلی با اجبار و تحمیل، خودشان را به عنوان شریک در کسب‌و‌کارِ بازرگان‌ها تحمیل می‌کنند و به هزینه‌های این کسب‌وکارها اعداد قابل توجهی اضافه می‌کنند. عمده‌ی این هزینه‌های تحمیل شده توسط این کلاهبردارانِ زورگیر، به مصرف‌کنندگان تحمیل می‌شود. مثال بارزش، اتومبیل است؛ اتومبیلی که می‌تواند به یک‌سوم قیمت به دست مصرف‌کننده‌ی ایرانی برسد.
۵- مالیات بر صادرات؛
عوارض صادراتی شیوه‌ای است که اخیراً و به صورت ویژه در اقتصاد ایران طراحی شده و سبقه‌ای طولانی و گسترده ندارد. مالیات بر صادرات اتفاق عجیبی است که در دولت‌های آقایان روحانی و احمدی‌نژاد به مرور جدی‌تر شده و به جز چند دولت سوسیالیستی مارکسیستی به ندرت در دنیا تجربه کرده‌اند. بهانه‌ای که برای این زورگیری تراشیده‌اند حمایت از مصرف‌کنندگان است.
دیروز برای همفکری با تعدادی از صنعتگران (صنعت غذا) به جلسه‌ای دعوت شده بودم. مدیر یکی از شرکت‌های معروف صنایع غذایی می‌گفت دولت به‌طور ناگهانی برای صادرات یکی از محصولاتش چهل درصد مالیات/عوارض (علاوه بر مالیات‌های متعارف) درخواست کرده و این تصمیم باعث ضرر و زیان هنگفتی به این شرکت خواهد شد. خلاصه اینکه این روش نیز می‌تواند شیوه‌ای دلفریب برای زورگیری و کلاهبرداری توسط دولت‌های جهان به حساب آید.
۶- #قاچاق؛
قاچاق محسوب کردن کالاهای مصرفی یکی از شیوه‌های کثیف دولت‌ها برای زورگیری و کلاهبرداری است. تجارت روی کالاهایی همچون صابون، شامپو، لوازم خانگی، لوازم آرایشی بهداشتی، مواد غذایی، میوه‌ها، اتومبیل، لوازم الکترونیکی و هزاران قلم کالای مورد نیاز، جرم اعلام می‌شود، سپس از جیب ملت برای استخدام هزاران نفر هزینه می‌کنند که مثلاً با خرید و فروش یا واردات و صادرات این کالاها مبارزه کنند.
+ سایر شیوه‌ها و روش های جیب‌بری توسط دولتمردان به مرور نوشته خواهد شد.
🗓 نوشته شده در ۱۲ اسفند ۱۳۹۸