Forward from: کانون زنان ایرانی
زنی سوری که رویاهایش را به ایده‌های واقعی تبدیل کرد
می‌سکاف، بازیگر و کنشگر اهل سوریه معتقد بود که مقاومت در برابر رژیم سوریه و مقاومت در برابر اشغال فلسطین و بلندی‌های جولان توسط اسرائیل غیرقابل تفکیک هستند.
ترجمه و تألیف:مهگان فرهنگ
کانون زنان ایرانی
«این سوریه‌ی بزرگ است نه سوریه‌ی…»
این روزها با تکرار جمله‌ی معروف می سکاف، بازیگر و کنشگر سوریه‌ای، به این فکر می‌کنم که دیدن سرزمین آزاد چه رویای بزرگی برای بسیاری از خاورمیانه‌ای‌هاست. می سکاف در ۱۳ آوریل ۱۹۶۹ در دمشق در خانواده‌ای با پدری مسلمان و مادری مسیحی به دنیا آمد.
او از دوران جوانی احساس می‌کرد که باید از اقلیت مسیحی سوریه حمایت کند، تلاشی دشوار در زیر سلطه‌ی رژیم اسد. در جوانی تحت تأثیر عموی خود، سعدالله ونوس، نمایشنامه‌نویس سوری، قرار گرفت که او را پدر معنوی خود می‌دانست. مانند بسیاری از هم‌نسلانش، او نیز از سنین پایین زبان فرانسوی آموخت و ادبیات فرانسه را در دانشگاه خصوصی الشام (ASPU) در دمشق به‌صورت آکادمیک خواند. تشویق‌های سعدالله ونوس باعث شد او در دوران دانشجویی به بازیگری بپردازد. از همان دوران دانشجویی وارد عرصه‌ی بازیگری شد و در چند نمایش در تئاتر مؤسسه‌ی فرهنگی فرانسه در پاریس ایفای نقش کرد، جایی که به‌سرعت مورد توجه کارگردانان فیلم و تلویزیون سوری قرار گرفت. موفقیت او در سال ۱۹۹۲ با بازی در سریال محبوب تلویزیونی سوری «جنایت در حافظه» Crime in Memory (1992) رقم خورد که اقتباسی از رمان جنایی آگاتا کریستی «قتل در خواب» بود و شخصیت خانم مارپل در آن حضور داشت. در سال ۱۹۹۳، او اولین فیلم خود را بازی کرد.
در سال ۱۹۹۶، او در نقش تایما – نقشی که به گفته‌ی منتقدان عرب، نقش‌آفرینی دوران زندگی‌اش بود – در سریال تلویزیونی العبابید که به‌طور مشترک توسط سوریه و دبی تولید شد، ظاهر شد. این سریال داستان پادشاهی سوری پالمیرا در قرن سوم را از دیدگاه یک خانواده‌ی ثروتمند روایت می‌کند. او در سریال معروف عمر که در ۲۰۱۲ ساخته شد، نقش هنده همسر ابوسفیان را بازی می‌کند.
او یک بار نقش مادری مجرد را بازی کرد که به تنهایی دخترش را بزرگ می‌کرد و در برابر شوهر آزارگرش ایستادگی می‌کرد. در اواخر دهه‌ی ۱۹۹۰، او برای رشد تئاتر و تأسیس گروهی جدید پرداخت، گروهی تئاتری که طیف وسیعی از کلاس‌های بازیگری ارائه می‌داد و نمایش‌هایی را در خانه‌ای قدیمی در محله‌ی قنوات در شهر قدیم دمشق به روی صحنه می‌برد. در سال ۲۰۰۶، او گروه «کودکان تئاترو» را به‌طور ویژه برای بازیگران کودک راه‌اندازی کرد. اما پس از مشارکتش در اعتراضات سال ۲۰۱۱، تمام فعالیت‌های تئاترو توسط رژیم تعطیل شد. او امیدوار بود بتواند در پاریس، به همراه دیگر تبعیدیان سوری، این فعالیت‌ها را احیا کند.
می سکاف در بیشتر نقش‌های خود، زنانی قدرتمند، شورشی و جنگجویانی بی‌باک برای حقوق خود و دیگر زنان را به تصویر کشید.
ادامه مطلب را در سایت کانون زنان ایرانی در لینک زیر ببینید:
https://ir-women.com/20498
می‌سکاف، بازیگر و کنشگر اهل سوریه معتقد بود که مقاومت در برابر رژیم سوریه و مقاومت در برابر اشغال فلسطین و بلندی‌های جولان توسط اسرائیل غیرقابل تفکیک هستند.
ترجمه و تألیف:مهگان فرهنگ
کانون زنان ایرانی
«این سوریه‌ی بزرگ است نه سوریه‌ی…»
این روزها با تکرار جمله‌ی معروف می سکاف، بازیگر و کنشگر سوریه‌ای، به این فکر می‌کنم که دیدن سرزمین آزاد چه رویای بزرگی برای بسیاری از خاورمیانه‌ای‌هاست. می سکاف در ۱۳ آوریل ۱۹۶۹ در دمشق در خانواده‌ای با پدری مسلمان و مادری مسیحی به دنیا آمد.
او از دوران جوانی احساس می‌کرد که باید از اقلیت مسیحی سوریه حمایت کند، تلاشی دشوار در زیر سلطه‌ی رژیم اسد. در جوانی تحت تأثیر عموی خود، سعدالله ونوس، نمایشنامه‌نویس سوری، قرار گرفت که او را پدر معنوی خود می‌دانست. مانند بسیاری از هم‌نسلانش، او نیز از سنین پایین زبان فرانسوی آموخت و ادبیات فرانسه را در دانشگاه خصوصی الشام (ASPU) در دمشق به‌صورت آکادمیک خواند. تشویق‌های سعدالله ونوس باعث شد او در دوران دانشجویی به بازیگری بپردازد. از همان دوران دانشجویی وارد عرصه‌ی بازیگری شد و در چند نمایش در تئاتر مؤسسه‌ی فرهنگی فرانسه در پاریس ایفای نقش کرد، جایی که به‌سرعت مورد توجه کارگردانان فیلم و تلویزیون سوری قرار گرفت. موفقیت او در سال ۱۹۹۲ با بازی در سریال محبوب تلویزیونی سوری «جنایت در حافظه» Crime in Memory (1992) رقم خورد که اقتباسی از رمان جنایی آگاتا کریستی «قتل در خواب» بود و شخصیت خانم مارپل در آن حضور داشت. در سال ۱۹۹۳، او اولین فیلم خود را بازی کرد.
در سال ۱۹۹۶، او در نقش تایما – نقشی که به گفته‌ی منتقدان عرب، نقش‌آفرینی دوران زندگی‌اش بود – در سریال تلویزیونی العبابید که به‌طور مشترک توسط سوریه و دبی تولید شد، ظاهر شد. این سریال داستان پادشاهی سوری پالمیرا در قرن سوم را از دیدگاه یک خانواده‌ی ثروتمند روایت می‌کند. او در سریال معروف عمر که در ۲۰۱۲ ساخته شد، نقش هنده همسر ابوسفیان را بازی می‌کند.
او یک بار نقش مادری مجرد را بازی کرد که به تنهایی دخترش را بزرگ می‌کرد و در برابر شوهر آزارگرش ایستادگی می‌کرد. در اواخر دهه‌ی ۱۹۹۰، او برای رشد تئاتر و تأسیس گروهی جدید پرداخت، گروهی تئاتری که طیف وسیعی از کلاس‌های بازیگری ارائه می‌داد و نمایش‌هایی را در خانه‌ای قدیمی در محله‌ی قنوات در شهر قدیم دمشق به روی صحنه می‌برد. در سال ۲۰۰۶، او گروه «کودکان تئاترو» را به‌طور ویژه برای بازیگران کودک راه‌اندازی کرد. اما پس از مشارکتش در اعتراضات سال ۲۰۱۱، تمام فعالیت‌های تئاترو توسط رژیم تعطیل شد. او امیدوار بود بتواند در پاریس، به همراه دیگر تبعیدیان سوری، این فعالیت‌ها را احیا کند.
می سکاف در بیشتر نقش‌های خود، زنانی قدرتمند، شورشی و جنگجویانی بی‌باک برای حقوق خود و دیگر زنان را به تصویر کشید.
ادامه مطلب را در سایت کانون زنان ایرانی در لینک زیر ببینید:
https://ir-women.com/20498