هر چقدري كه از يك عشق ميگذره، كهنه تر ميشه، ارزشمند تر ميشه، قيمتي تر ميشه. به مدت زمانش هم بستگي نداره، روزگار به هممون حداقل يك بار نشون داده كه توي يك روز ميتونه اتفاقاتي بيوفته كه سال ها براي هضم كردنش زمان لازم باشه. فكر ميكنم كه مدت زمان طي شده هيچ ارتباطي با عمق عشق نداره، بلكه اتفاق ها هستند كه رابطه رو ريشه دار ميكنند. يك زماني برميگرديم به روز هاي سخت زندگي مون كه هر كدومش يك زخم عميق روي روح ماست، ماجراش رو تعريف ميكنيم و با آهِ از سر ناچاري ميگيم يادش بخير، مهم نيست كه اون زخم چطور ايجاد شده، مهم نيست كي و كجا بوجود اومده، مهم نيست كه تو چطوري تونستي ازش جون سالم بدر ببري، مهم اينه كه اون موقع كه زخم ميخوردي كي كنارت بود، مهم اينه كه كي هست كه عينا روحش مثل تو از همون نقطه زخمي شده. جفت بودن، درد كشيدنِ با هم، غصه خوردن باهم، با هم از روي زمين بلند شدن و نهايتا با هم خوشحال بودن و گرفتن لبخند يك زوج توي دوربين عكاس رو به روشونه، لبخندي كه فقط خودشون ميدونن چقدر براش زحمت كشيدن. به نظرم شمايل عشق بايد اين چنين باشه.

"مهتاب خلیف‌پور"💎