چقدر آذر شبیه من است. یک بانوی میانه سال که دارد از این آخرین وقت‌های بودنش، به قشنگ‌ترین شیوه، لذت می‌برد.زیبایی هایش را دریغ ندارد و از لحظه لحظه هستی، برای خودش و دیگران، عشق می‌آفریند.
چقدر این روزهای پاییز به سن و سال من شباهت دارد. به یک بانوی میانسال؛ سن عاشقی با خودت، سن رها شدن و رها کردن خیلی چیزها؛ سن رسیدن‌های قشنگ؛
می‌دانید...
داشتم فکر می‌کردم پاییز باید یک زن میانسال بوده باشد صبور، باوقار، در سکوتی باشکوه. گاهی هم زیر لب ترانه می‌خواند. با زرد و نارنجی‌ها و عاشقی‌هایش. با آرامش و نجابتش. پاییز برای از دست دادن‌هایش، نگران نیست. پاییز می‌داند که هر جداشدنی آغاز رشد است. پاییز می‌داند تغییر در رها کردن است و افتادن قشنگ است. درست مثل یک بانوی میانسال با موهای افشان شرابی.

"محبوبه‌ احمدی"
@cafeparagraph_mag