گل‌دانه‌ی ساده‌دل و حساس‌تنش، تمام مسیر تا بازگشت به آغوش مرد را پابرهنه طی کرده بود؟ همان‌طور به‌نظر می‌رسید.
اما برای چه؟
نکند؛ نکند که آلاله‌ی مجروح‌برگ و بی‌گناهش به تنهایی چشم باز کرده و از نبودِ سایه‌ی معشوق، به وحشت افتاده بود؟
لعنت بر او و دست‌های نالایقی که در مراقبت از گلبرگش، بی‌کفایت مانده بود!
نازپرورده‌ی بوسه‌طلب و سپید‌برگش به حتم ترسیده و در غم غرق بود.
آری؛ باید آرامَش می‌کرد.