غزل: پروفیسور اباسین یوسفزی
ستا يادونو خو زۀ ډير زرې - زرې کړم
زړۀ مې غواړې چې دا زړۀ د ځانه پرې کړم
د ډيوې دُود راته زلفې - زلفې کيږی
د دې غمه پۀ کالۀ کښې ډيوې مړې کړم
په يو حال کښې محبت پريښودی نۀ شم
په دروغه د ناصح سره وعدې کړم
پۀ سحر کښې د جمات پۀ ګټ کښې ناست يم
چې ماښام شې توکل د ميخانې کړم
مسکيتوب که دې ايله شو د نظره
د سپرلې ګريوان به ټول ريښې - ريښې کړم
په واړۀ زړۀ کښې بلا راځايومه
محبت خو زۀ مکان د ښاري کړم
تۀ چې ورځ په ورځ زما نه لرې وځې
زۀ خو تا ته دې خبرې درنزدې کړم
د يادونو اباسين به دې لاهو کړي
کۀ زه ډيرې دعاګانې درپسې کړم
د ګلبڼ زمزمې. (243)
ستا يادونو خو زۀ ډير زرې - زرې کړم
زړۀ مې غواړې چې دا زړۀ د ځانه پرې کړم
د ډيوې دُود راته زلفې - زلفې کيږی
د دې غمه پۀ کالۀ کښې ډيوې مړې کړم
په يو حال کښې محبت پريښودی نۀ شم
په دروغه د ناصح سره وعدې کړم
پۀ سحر کښې د جمات پۀ ګټ کښې ناست يم
چې ماښام شې توکل د ميخانې کړم
مسکيتوب که دې ايله شو د نظره
د سپرلې ګريوان به ټول ريښې - ريښې کړم
په واړۀ زړۀ کښې بلا راځايومه
محبت خو زۀ مکان د ښاري کړم
تۀ چې ورځ په ورځ زما نه لرې وځې
زۀ خو تا ته دې خبرې درنزدې کړم
د يادونو اباسين به دې لاهو کړي
کۀ زه ډيرې دعاګانې درپسې کړم
د ګلبڼ زمزمې. (243)