غزل: عابد سمسور
دا دنیا چې غلې هم شي، بیا هم غلی شانتې شور وي
چې دا موږه یې ښه اورو، که زموږ دننه شور وي؟
دا چې ته یې مسیحا کړې، د منبر واعظ نادان ته
دا به رزق د میو نه وي، دا به بل یو پارسا زور وي!
د خپل لاس کرښې دې ګورې، بیا هم لار وړې د حسینو
خدا چې دا به لیونتوب وي، که له عشقه به کوم اور وي؟
تر پاخه ماښام اسمانه، د شفق غوندې ستا هار شوم
چې وعده به مې پوره شي، لاله زار کې به یې کور وي؟
سلسلې د درد و اه وې، او بیا لپې خوناب اوښکې
ښه له سود سره یې درکړم، وایه نور به دې څه پور وي؟
موږ په نیمې لارې پریږدي، د یوه پله کار را نه واخلي
زه یې زار له دوه رنګي شم، په دعاوو کې یې نور وي
زما به څه نصیب وي ربه، زه به رزق ستا د خلقت شم
که زرغون به مې نرګس او سور ریدی په خاورین ګور وي
ساغر نوشو له دې لوړې، سلیقې مو ساقي زار شه
تاسې یې اخلئ که پریوتی، د رند پیر په لمن تور وي
د ګلبڼ زمزمې. (236)
دا دنیا چې غلې هم شي، بیا هم غلی شانتې شور وي
چې دا موږه یې ښه اورو، که زموږ دننه شور وي؟
دا چې ته یې مسیحا کړې، د منبر واعظ نادان ته
دا به رزق د میو نه وي، دا به بل یو پارسا زور وي!
د خپل لاس کرښې دې ګورې، بیا هم لار وړې د حسینو
خدا چې دا به لیونتوب وي، که له عشقه به کوم اور وي؟
تر پاخه ماښام اسمانه، د شفق غوندې ستا هار شوم
چې وعده به مې پوره شي، لاله زار کې به یې کور وي؟
سلسلې د درد و اه وې، او بیا لپې خوناب اوښکې
ښه له سود سره یې درکړم، وایه نور به دې څه پور وي؟
موږ په نیمې لارې پریږدي، د یوه پله کار را نه واخلي
زه یې زار له دوه رنګي شم، په دعاوو کې یې نور وي
زما به څه نصیب وي ربه، زه به رزق ستا د خلقت شم
که زرغون به مې نرګس او سور ریدی په خاورین ګور وي
ساغر نوشو له دې لوړې، سلیقې مو ساقي زار شه
تاسې یې اخلئ که پریوتی، د رند پیر په لمن تور وي
د ګلبڼ زمزمې. (236)