غزل: اورښت
دومره نوره هم دننه اوتر اوسم
لکه څومره چې له ځانه بهر اوسم
درېغه درېغه نه مې يار شته نه مې مينه
نن سبا لکه بې نومه ټبر اوسم
ته چې لاړ يې د کوټې غوندې خالي يم
خو تراوسه پورې نيم پورې ور اوسم
يو وخت و ستا په يوه احساس ژوندی وم
اوس زخمي د خپل احساس په خنجر اوسم
خبر مه شې د وختونو له خزانه
لکه گل په نوخيزۍ کې پرهر اوسم
حوصله مې ستا يوې خبرې يوړه
له هر چا سره په نيمه خبر اوسم
لکه څوک مې چې وژلی وي اورښته
هر ساعت په داسې حال مکرر اوسم
د ګلبڼ زمزمې. (234)
دومره نوره هم دننه اوتر اوسم
لکه څومره چې له ځانه بهر اوسم
درېغه درېغه نه مې يار شته نه مې مينه
نن سبا لکه بې نومه ټبر اوسم
ته چې لاړ يې د کوټې غوندې خالي يم
خو تراوسه پورې نيم پورې ور اوسم
يو وخت و ستا په يوه احساس ژوندی وم
اوس زخمي د خپل احساس په خنجر اوسم
خبر مه شې د وختونو له خزانه
لکه گل په نوخيزۍ کې پرهر اوسم
حوصله مې ستا يوې خبرې يوړه
له هر چا سره په نيمه خبر اوسم
لکه څوک مې چې وژلی وي اورښته
هر ساعت په داسې حال مکرر اوسم
د ګلبڼ زمزمې. (234)