همه‌ی ادیان در ماهیت خود، مهربان و خوش‌خیم و با اصول اخلاقیات یگانه‌اند. اگر ادیان در آغاز تأسیسشان، موذی، پلید، سبع، آزاردهنده و یا غیراخلاقی بودند، آنگاه نمی‌توانستند تبلیغ کنند. مثل هر مسلکی ادیان هم آغاز داشتند و به روش ترغیب، تشویق، و ارائهٔ مثال‌های متعالی به دعوت دیگران می‌پرداختند. چگونه است که این ادیان به تدریج ملایمت خود را از دست می‌دهند، و بدخیم و فاقد سهل‌گیری و مدارا با دیگران می‌شوند؟ این دوری دین از مدارا و ملایمت اولیه خودبه‌خود تحقق می‌یابد و با آمیزش کلیسا با دولت یابو گونه‌ای تولید می‌شود که فقط قدرت تخریب دارد و زایندگی در کارش نیست و طبق قانون به آن کلیسای رسمی می‌گویند. عجیب‌تر اینکه از بدو تولد خود این موجوِد سترون از هر مادری که زاده شده باشد، یا هر موجودی آن را حامله شده باشد، فرقی نمی‌کند؛ این فرزند جز لگدزدن و خرابکاری کاری بلد نیست.

حقوق‌انسان/توماس پین

@Soroush_Philosopher