- دشت بیدار باش امشب را
بوی نم باران، شاخه مژه‌هایت را می‌لرزاند.
مزه میکنم عمق شیرینی تو را
و یک ستاره نعش ستاره‌ی محبوبش را بر دست گرفته
میبرد
و ناگاه آسمان میغرد.
من اما کجای خط داستان روزهای توام؟
یک کلیدم
که از لا‌به‌لای میله‌های درب فاضلاب شهر رد میشود
و می‌افتد
و افسوس صاحبش را به همراه دارد.
دشت
بیدار‌ باش امشب را.
من نمیخواهم تنها بیدار بمانم. -