🧒 کودکی غنی شده، تنها راه درنوردیدن مرزهای توسعه
✍️ مقدمه دکتر محسن رنانی بر کتابهای حوزه کودکی پویش فکری توسعه
@pooyeshfekri
❕والدین گرامی، مربیان ارجمند و دوستداران کودک و توسعه
🔸 هیچ کس بهتر از شما کودک را نمیشناسد و هیچ کس غمخوارتر از شما برای کودک نیست. شفقتی که از شما میتراود، بزرگترین سرمایهای است که میتواند رشد شخصیتی کودکان ما را بارور سازد.
🔸 شما نخستین سرمایه گذاران توسعه یک کشور هستید، اگر کشوری توسعه یافته است بی گمان مردمان آن کشور که عرصههای اقتصاد و سیاست و جامعه را مدیریت کردهاند و توانستهاند آن را به مرزهای توسعه برسانند؛ و بیگمان مردمان چنین کشوری کودکی غنی شده و پرمایهای داشتهاند.
🔸 برای درنوردیدن مرزهای توسعه کافی است کودکان ما دوران کودکی غنی شدهای داشته باشند، یعنی در کودکی سرشار از کودکی شوند و تمام ظرفیتهای لازم برای تجربه عرصههای مختلف زیستی در آنها شکل بگیرد و حتی تجربه شود؛ که توانمندی در کودکی به معنی سرشاری است و در بزرگسالی به معنی مهارت.
🔸 کودکان، اصلیترین نیروهای یک کشورند که اگر توانمند شوند کشور را بدل خواهند کرد به سرزمینی که از زمیناش رفاه میروید و از آسمانش رضایت میبارد و همه اینها به شرطی شدنی است که ما بدانیم، با کودکانمان چه میکنیم.
🔸 ظرفیتهای جسمی و استعدادهای روحی کودکان، ذخایر طلایی ملی هستند که ارزششان از تمام انواع منابع طبیعی بیشتر است، اگر ما بدانیم و اگر از آنها به درستی حفاظت کنیم.
🔸 اگر کشور ما توسعه نیافته است به این معنی است که ظرفیتها و ذخایر زیستی کودکان ما تخریب شده است، یا فرصت رشد و تکامل در برابرشان قرار داده نشده است.
🔸 ما صد سال است که برای رسیدن به مرزهای توسعه تلاش میکنیم و بخش اعظم منابع زیر زمینی خود را در این راه استخراج و مصرف کردهایم اما همچنان توسعه نیافته محسوب میشویم.
🔸 اگر میپرسید چرا؟ پاسخ من این است که ما به جای اینکه این منابع و سرمایهها را به پرورش انسانهای توانمند تخصیص دهیم و ظرفیتهای کودکانمان را غنی کنیم، این سرمایهها را برای نوسازی و مدرن کردن ظاهر زندگیمان اختصاص دادهایم.
🔸 ماشینهای خوب خریدیم، خانههای نو و خیابانهای شیک ساختیم، کارخانههای پیشرفته وارد کردیم، صنایع مدرن راه اندازی کردیم، سد، نیروگاه و پالایشگاه ساختیم، اما یادمان رفت که باید انسان هم بسازیم.
🔸 چرا که در همه این جادهها و خودروها و شهرکهای صنعتی و کارخانهها، این انسانها هستند که حضور دارند و تعامل میکنند و مدیریت میورزند و آنها هستند که باید از دل این ماشین آلات و صنایع، توسعه خلق کنند. ما البته به رفاه رسیدهایم، تا حدودی پیشرفت هم کردهایم، اما البته توسعه نیافتهایم.
🔸 دقیقا مثل این که فردی در مسیر زندگی خود از نظر جسمی رشد کند و وزن مناسبی پیدا کند (رشد) حتی ورزش بکند و عضلات قوی و ورزیده و استخوانبندی محکمی هم پیدا کند (پیشرفت)، اما این فرد از نظر فکری و روانی و شخصیتی عقب مانده باشد، پرخاشگر باشد، انزواطلب باشد و خودمحور باشد (توسعه نیافتگی).
🔸 پس ما توسعه نیافتهایم و علت آن هم این بوده است که کودکانمان را در سنینی که همه شخصیتشان در حال شکلگیری بوده است، رها کردهایم. به آب و غذا و بهداشتشان رسیدیم، اما روح و روان و ذهنشان را یا رها کردیم، یا آسیب رساندیم.
🔸 برای توسعه نیازمند انسانهای دانشمند نیستیم، بلکه نیازمند انسانهای توانمند هستیم و توانمندی چیزی نیست جز همین مهارتهای روزمره زندگی نظیر صبر، رواداری، توانایی شنیدن دیگران، توانایی گفتگو، نقدپذیری، رو راست بودن، جست و جوگر و تحول خواه بودن، ریسک پذیر بودن، توانایی همکاری جمعی و کار تیمی، خوداتکایی، تاب آور بودن، شفاف بودن، مهارت عزت نفس، مهارت اعتماد به نفس، مهارت راهبری به جای رهبری و نظایر آن.
🔸 و اینها همان مهارتهایی هستند که ما برای توسعهیافتگی نیاز داریم. در غیر این صورت دانشمندانی خواهیم داشت که صبور نیستند، توانایی کار گروهی ندارند، عزت نفس ندارند و تابآور نیستند و بنابراین به جان هم خواهیم افتاد و گاهی نیز کشور خود را در جنگ خشونت و نفرت درگیر خواهیم کرد.
🔸 پس خودتان را جدی بگیرید. شما مهمترین نیروهای مولد توسعه در این کشور هستید و کودکان مهمترین سرمایههای کشورند که در دستان شما قرار گرفتهاند. مراقب سرمایههای ما باشید. مراقب خودتان باشید...
📃 مطالعه متن کامل یادداشت
🔊 دسترسی به پادکست کتاب «چگونه کودکان شادتری داشته باشیم؟»
✍️ مقدمه دکتر محسن رنانی بر کتابهای حوزه کودکی پویش فکری توسعه
@pooyeshfekri
❕والدین گرامی، مربیان ارجمند و دوستداران کودک و توسعه
🔸 هیچ کس بهتر از شما کودک را نمیشناسد و هیچ کس غمخوارتر از شما برای کودک نیست. شفقتی که از شما میتراود، بزرگترین سرمایهای است که میتواند رشد شخصیتی کودکان ما را بارور سازد.
🔸 شما نخستین سرمایه گذاران توسعه یک کشور هستید، اگر کشوری توسعه یافته است بی گمان مردمان آن کشور که عرصههای اقتصاد و سیاست و جامعه را مدیریت کردهاند و توانستهاند آن را به مرزهای توسعه برسانند؛ و بیگمان مردمان چنین کشوری کودکی غنی شده و پرمایهای داشتهاند.
🔸 برای درنوردیدن مرزهای توسعه کافی است کودکان ما دوران کودکی غنی شدهای داشته باشند، یعنی در کودکی سرشار از کودکی شوند و تمام ظرفیتهای لازم برای تجربه عرصههای مختلف زیستی در آنها شکل بگیرد و حتی تجربه شود؛ که توانمندی در کودکی به معنی سرشاری است و در بزرگسالی به معنی مهارت.
🔸 کودکان، اصلیترین نیروهای یک کشورند که اگر توانمند شوند کشور را بدل خواهند کرد به سرزمینی که از زمیناش رفاه میروید و از آسمانش رضایت میبارد و همه اینها به شرطی شدنی است که ما بدانیم، با کودکانمان چه میکنیم.
🔸 ظرفیتهای جسمی و استعدادهای روحی کودکان، ذخایر طلایی ملی هستند که ارزششان از تمام انواع منابع طبیعی بیشتر است، اگر ما بدانیم و اگر از آنها به درستی حفاظت کنیم.
🔸 اگر کشور ما توسعه نیافته است به این معنی است که ظرفیتها و ذخایر زیستی کودکان ما تخریب شده است، یا فرصت رشد و تکامل در برابرشان قرار داده نشده است.
🔸 ما صد سال است که برای رسیدن به مرزهای توسعه تلاش میکنیم و بخش اعظم منابع زیر زمینی خود را در این راه استخراج و مصرف کردهایم اما همچنان توسعه نیافته محسوب میشویم.
🔸 اگر میپرسید چرا؟ پاسخ من این است که ما به جای اینکه این منابع و سرمایهها را به پرورش انسانهای توانمند تخصیص دهیم و ظرفیتهای کودکانمان را غنی کنیم، این سرمایهها را برای نوسازی و مدرن کردن ظاهر زندگیمان اختصاص دادهایم.
🔸 ماشینهای خوب خریدیم، خانههای نو و خیابانهای شیک ساختیم، کارخانههای پیشرفته وارد کردیم، صنایع مدرن راه اندازی کردیم، سد، نیروگاه و پالایشگاه ساختیم، اما یادمان رفت که باید انسان هم بسازیم.
🔸 چرا که در همه این جادهها و خودروها و شهرکهای صنعتی و کارخانهها، این انسانها هستند که حضور دارند و تعامل میکنند و مدیریت میورزند و آنها هستند که باید از دل این ماشین آلات و صنایع، توسعه خلق کنند. ما البته به رفاه رسیدهایم، تا حدودی پیشرفت هم کردهایم، اما البته توسعه نیافتهایم.
🔸 دقیقا مثل این که فردی در مسیر زندگی خود از نظر جسمی رشد کند و وزن مناسبی پیدا کند (رشد) حتی ورزش بکند و عضلات قوی و ورزیده و استخوانبندی محکمی هم پیدا کند (پیشرفت)، اما این فرد از نظر فکری و روانی و شخصیتی عقب مانده باشد، پرخاشگر باشد، انزواطلب باشد و خودمحور باشد (توسعه نیافتگی).
🔸 پس ما توسعه نیافتهایم و علت آن هم این بوده است که کودکانمان را در سنینی که همه شخصیتشان در حال شکلگیری بوده است، رها کردهایم. به آب و غذا و بهداشتشان رسیدیم، اما روح و روان و ذهنشان را یا رها کردیم، یا آسیب رساندیم.
🔸 برای توسعه نیازمند انسانهای دانشمند نیستیم، بلکه نیازمند انسانهای توانمند هستیم و توانمندی چیزی نیست جز همین مهارتهای روزمره زندگی نظیر صبر، رواداری، توانایی شنیدن دیگران، توانایی گفتگو، نقدپذیری، رو راست بودن، جست و جوگر و تحول خواه بودن، ریسک پذیر بودن، توانایی همکاری جمعی و کار تیمی، خوداتکایی، تاب آور بودن، شفاف بودن، مهارت عزت نفس، مهارت اعتماد به نفس، مهارت راهبری به جای رهبری و نظایر آن.
🔸 و اینها همان مهارتهایی هستند که ما برای توسعهیافتگی نیاز داریم. در غیر این صورت دانشمندانی خواهیم داشت که صبور نیستند، توانایی کار گروهی ندارند، عزت نفس ندارند و تابآور نیستند و بنابراین به جان هم خواهیم افتاد و گاهی نیز کشور خود را در جنگ خشونت و نفرت درگیر خواهیم کرد.
🔸 پس خودتان را جدی بگیرید. شما مهمترین نیروهای مولد توسعه در این کشور هستید و کودکان مهمترین سرمایههای کشورند که در دستان شما قرار گرفتهاند. مراقب سرمایههای ما باشید. مراقب خودتان باشید...
📃 مطالعه متن کامل یادداشت
🔊 دسترسی به پادکست کتاب «چگونه کودکان شادتری داشته باشیم؟»