بازگشت قدرتمندانه سینمای اجتماعی ایران/ درباره استقبال کم‌سابقه منتقدان از «پیر پسر»/ یادداشتی از امیرعباس صباغ
🔹معجزه همیشه همین طور رخ می دهد وقتی در نهایت ناامیدی ناگهان با چیزی خلاف روال معمول و پیش فرض های همیشگی مواجه میشوی، در روزگاری که اکثریت, مرگ سینمای جدی ایران را پذیرفته بودند و حضورشان در رویدادهای سینمایی و پیگیری فیلم ها امری از سر عادت، بدون هیچ چشم انداز و آینده ای بود، نمایش «پیرپسر» اثری متعلق به ایران معاصر و فیلمی سرشار از حس و خون و شهوت، خون تازه ای به جریان سینمای اجتماعی بخشید که در پایان نمایش ۱۹۰ دقیقه ای خود و در بحبوحه ی تشویق های ممتد و طولانی حاضران در سالن پیروزمندانه فریاد کشید: که لعنتی ها ! من هنوز زنده ام!
🔹تلاش های جدی برای خنثی سازی سینمای اجتماعی چند سالی ست که آغاز شده و نتیجه آن در گیشه سال گذشته کاملا توی ذوق می‌زد، وقتی از ۱۰ فیلم پرفروش سال سهم این جنس سینما تنها یک فیلم (سه کام حبس) بود و همین بهانه ای شد تا فروش کمدی‌هذ را توی سر سینمای اجتماعی زدند در حالیکه آن سینمای اخته شده و ممیزی شده از همان آغاز شکست خورده است و اگر برایمان گیشه مهم است باید به همین صراحت و ظرافت سراغ سوژه های اجتماعی برویم.
🔹جشنواره فیلم فجر که در چند سال اخیر صحنه رقابت ارگان های دولتی برای زورآزمایی و رقابت در کسب بودجه بود امسال به لطف همین سینمای اجتماعی و نمایش آثاری چون رها، لاک پشت، زیبا صدایم کن، غریزه، پیرپسر و قاتل و وحشی (که امیدوارم اخبار ساعت اخیر مبنی بر لغو نمایش آن نادرست باشد!) می تواند اعتبار از دست رفته سال‌های اخیر را تا حدودی بازگرداند و نمایش موفق آمیز این آثار تئوری مرگ سینمای ایران را کاملا به حاشیه برد و حالا می ماند ذره ای همت و مسئولیت پذیری مدیریت سینمایی که سینما را قربانی مصلحت اندیشی نکنند و پای فرهنگ و هنرمندان این سرزمین بمانند و حامی آنها باشند! آقایان سینما تا اطلاع ثانوی در این سرزمین زنده است.
🆔 @Moviesi
🔹معجزه همیشه همین طور رخ می دهد وقتی در نهایت ناامیدی ناگهان با چیزی خلاف روال معمول و پیش فرض های همیشگی مواجه میشوی، در روزگاری که اکثریت, مرگ سینمای جدی ایران را پذیرفته بودند و حضورشان در رویدادهای سینمایی و پیگیری فیلم ها امری از سر عادت، بدون هیچ چشم انداز و آینده ای بود، نمایش «پیرپسر» اثری متعلق به ایران معاصر و فیلمی سرشار از حس و خون و شهوت، خون تازه ای به جریان سینمای اجتماعی بخشید که در پایان نمایش ۱۹۰ دقیقه ای خود و در بحبوحه ی تشویق های ممتد و طولانی حاضران در سالن پیروزمندانه فریاد کشید: که لعنتی ها ! من هنوز زنده ام!
🔹تلاش های جدی برای خنثی سازی سینمای اجتماعی چند سالی ست که آغاز شده و نتیجه آن در گیشه سال گذشته کاملا توی ذوق می‌زد، وقتی از ۱۰ فیلم پرفروش سال سهم این جنس سینما تنها یک فیلم (سه کام حبس) بود و همین بهانه ای شد تا فروش کمدی‌هذ را توی سر سینمای اجتماعی زدند در حالیکه آن سینمای اخته شده و ممیزی شده از همان آغاز شکست خورده است و اگر برایمان گیشه مهم است باید به همین صراحت و ظرافت سراغ سوژه های اجتماعی برویم.
🔹جشنواره فیلم فجر که در چند سال اخیر صحنه رقابت ارگان های دولتی برای زورآزمایی و رقابت در کسب بودجه بود امسال به لطف همین سینمای اجتماعی و نمایش آثاری چون رها، لاک پشت، زیبا صدایم کن، غریزه، پیرپسر و قاتل و وحشی (که امیدوارم اخبار ساعت اخیر مبنی بر لغو نمایش آن نادرست باشد!) می تواند اعتبار از دست رفته سال‌های اخیر را تا حدودی بازگرداند و نمایش موفق آمیز این آثار تئوری مرگ سینمای ایران را کاملا به حاشیه برد و حالا می ماند ذره ای همت و مسئولیت پذیری مدیریت سینمایی که سینما را قربانی مصلحت اندیشی نکنند و پای فرهنگ و هنرمندان این سرزمین بمانند و حامی آنها باشند! آقایان سینما تا اطلاع ثانوی در این سرزمین زنده است.
🆔 @Moviesi