هورمون گرلین زمانی که معده خالی یا تقریبا خالی است، ترشح می‌شود و با ارسال پیام به مغز، اشتها برای غذا خوردن را افزایش می‌دهد.
محققان در این مطالعه، روی ۱۴ بزرگسال بین ۱۸ تا ۵۵ سال‌ــ هشت مرد و شش زن‌‌ــ سالم که به طور منظم ورزش نمی‌کردند، آزمایش انجام دادند. از این افراد خواسته شد که شب‌ها چیزی نخورند و به مدت ۱۲ ساعت قبل از هر آزمایش، از ورزش‌های سنگین و مصرف الکل، تنباکو و کافئین خودداری کنند.
هر فرد سه جلسه آزمایشی را پشت سر گذاشت. آن‌ها در یکی از جلسات بدون هیچ ورزشی، تنها استراحت کردند. در جلسه دیگر، روی دوچرخه ثابت با شدت متوسط رکاب زدند و در جلسه سوم، دوچرخه ثابت با شدت بالا را امتحان کردند.
محققان برای اطمینان از اینکه سطح تمرین برای هر شرکت‌کننده مناسب است، زمان به نفس‌نفس افتادن شرکت‌کنندگان را به‌عنوان نشانه چالش‌برانگیز بودن تمرین در نظر گرفتند و ثبت کردند.
@IranSportsSciences
در گروه با شدت بالاتر، شرکت‌کنندگان ۷۵ درصد بیشتر از نقطه «چالش‌برانگیز» شدن رکاب زدند تا محققان مطمئن شوند تمرین به اندازه کافی دشوار و سنگین بوده است.
نتایج نشان داد تمرین با شدت بالا بیشتر از تمرین با شدت متوسط، سطح هورمون گرلین را سرکوب می‌کند و وقتی از شرکت‌کنندگان در مورد میزان گرسنگی‌شان سوال شد، آن‌ها گزارش دادند که احساس گرسنگی آنان بعد از یک تمرین سنگین‌تر، کمتر بود.
محققان اشاره کردند که به منظور تعیین بهترین میزان تمرین برای کنترل اشتها در گروه‌های سنی مختلف، آزمایش‌های بیشتری لازم است و اضافه کردند تمرین با شدت متوسط تاثیر قابل‌توجهی بر سطح هورمون گرلین نداشت و حتی در مواردی باعث افزایش آن شد.
آن‌ها توضیح دادند که این نشان می‌دهد ممکن است برای سرکوب گرلین، لازم باشد تمرین‌هایی فراتر از «آستانه لاکتات» انجام شود؛ نقطه‌ای که در آن خستگی سریع عضلات در طول تمرین شروع می‌شود.
محققان در این مطالعه که در مجله انجمن غدد درون‌ریز (Journal of the Endocrine Society) منتشر شد، نوشتند: «یافته‌های ما نشان می‌دهد که لاکتات ممکن است در سرکوب گرلین ناشی از ورزش نقش داشته باشد.»
در حال حاضر داروهای کاهش وزن تزریقی که عملکرد هورمون جی‌ال‌پی‌ــ۱ را شبیه‌سازی می‌کنند، مانند اوزمپیک، ویگووی و مانجارو، علاقه‌مندان بسیاری در سراسر جهان پیدا کرده‌اند. مطالعات نشان می‌دهد افرادی که از این درمان‌ها استفاده کرده‌اند، در عرض کمی بیش از یک سال، حدود ۱۲ کیلوگرم کاهش وزن داشته‌اند.
همچنین گمان می‌رود که این داروهای تزریقی خطر حمله قلبی را در بیماران چاق، تا یک‌پنجم کاهش می‌دهند.
مطلب از :دکتر ابوالفضل هاشم پور
متخصص پزشکی ورزشی
پزشک ورزشکاران و تیمهای ملی
باشگاه سلامت و تندرستی مهر
@IranSportsSciences
@IranSportsSciences
محققان در این مطالعه، روی ۱۴ بزرگسال بین ۱۸ تا ۵۵ سال‌ــ هشت مرد و شش زن‌‌ــ سالم که به طور منظم ورزش نمی‌کردند، آزمایش انجام دادند. از این افراد خواسته شد که شب‌ها چیزی نخورند و به مدت ۱۲ ساعت قبل از هر آزمایش، از ورزش‌های سنگین و مصرف الکل، تنباکو و کافئین خودداری کنند.
هر فرد سه جلسه آزمایشی را پشت سر گذاشت. آن‌ها در یکی از جلسات بدون هیچ ورزشی، تنها استراحت کردند. در جلسه دیگر، روی دوچرخه ثابت با شدت متوسط رکاب زدند و در جلسه سوم، دوچرخه ثابت با شدت بالا را امتحان کردند.
محققان برای اطمینان از اینکه سطح تمرین برای هر شرکت‌کننده مناسب است، زمان به نفس‌نفس افتادن شرکت‌کنندگان را به‌عنوان نشانه چالش‌برانگیز بودن تمرین در نظر گرفتند و ثبت کردند.
@IranSportsSciences
در گروه با شدت بالاتر، شرکت‌کنندگان ۷۵ درصد بیشتر از نقطه «چالش‌برانگیز» شدن رکاب زدند تا محققان مطمئن شوند تمرین به اندازه کافی دشوار و سنگین بوده است.
نتایج نشان داد تمرین با شدت بالا بیشتر از تمرین با شدت متوسط، سطح هورمون گرلین را سرکوب می‌کند و وقتی از شرکت‌کنندگان در مورد میزان گرسنگی‌شان سوال شد، آن‌ها گزارش دادند که احساس گرسنگی آنان بعد از یک تمرین سنگین‌تر، کمتر بود.
محققان اشاره کردند که به منظور تعیین بهترین میزان تمرین برای کنترل اشتها در گروه‌های سنی مختلف، آزمایش‌های بیشتری لازم است و اضافه کردند تمرین با شدت متوسط تاثیر قابل‌توجهی بر سطح هورمون گرلین نداشت و حتی در مواردی باعث افزایش آن شد.
آن‌ها توضیح دادند که این نشان می‌دهد ممکن است برای سرکوب گرلین، لازم باشد تمرین‌هایی فراتر از «آستانه لاکتات» انجام شود؛ نقطه‌ای که در آن خستگی سریع عضلات در طول تمرین شروع می‌شود.
محققان در این مطالعه که در مجله انجمن غدد درون‌ریز (Journal of the Endocrine Society) منتشر شد، نوشتند: «یافته‌های ما نشان می‌دهد که لاکتات ممکن است در سرکوب گرلین ناشی از ورزش نقش داشته باشد.»
در حال حاضر داروهای کاهش وزن تزریقی که عملکرد هورمون جی‌ال‌پی‌ــ۱ را شبیه‌سازی می‌کنند، مانند اوزمپیک، ویگووی و مانجارو، علاقه‌مندان بسیاری در سراسر جهان پیدا کرده‌اند. مطالعات نشان می‌دهد افرادی که از این درمان‌ها استفاده کرده‌اند، در عرض کمی بیش از یک سال، حدود ۱۲ کیلوگرم کاهش وزن داشته‌اند.
همچنین گمان می‌رود که این داروهای تزریقی خطر حمله قلبی را در بیماران چاق، تا یک‌پنجم کاهش می‌دهند.
مطلب از :دکتر ابوالفضل هاشم پور
متخصص پزشکی ورزشی
پزشک ورزشکاران و تیمهای ملی
باشگاه سلامت و تندرستی مهر
@IranSportsSciences
@IranSportsSciences