به این رنگ آبی اون دورها، رو کوه، میگن آبی دوردست. رنگ آفاق، رشته‌کوه‌های دور و هر چیز دوردست. آبی دوردست رنگ یک حس است، رنگ تنهایی و رنگ حسرت، رنگ آن‌جایی که از این‌جا پیداست، رنگ جایی که خودت آن‌جا نیستی و رنگ جایی که هیچ وقت نمی‌توانی بروی، چون این آبی کیلومترها دورتر بر لبه‌ی افق ننشسته، بلکه در فاصله‌ی بین تو و آن کوه‌هاست. نامش را «حسرت» می‌گذارند، «چراکه اشتیاق پر است از فواصل بی‌پایان».