شاخه‌ی مریم که من با خون دل ها دادم آبت را
با همه جانم خریده‌ام عذاب و اضطرابت را
کی روا باشد که حالا دیگری گیرد گلابت را
چشم من حتی نمی‌بیند دگر ای عشق خوابت را
زندگی پوچ است و من غافل برای هیچ جنگیدم
از همین عمری که پر پر کرده‌ام آخر چه فهمیدم
خانه‌ی قلب تو روزی بوده جای امن امیدم
لاجرم به شهر دلتنگی آغوش تو تبعیدم

می‌سپارمت دست خدا
ای شاخه‌ی از من جدا
درد آشنای راه دورم باش

بعد تو من ویرانه‌ام
با ابرها همخانه‌ام
باران که زد یادم کنی ای‌کاش

آن شبی که درد من با رفتنت محتاج تسکین بود
باور اینکه تو بی من می‌روی بیرحم و سنگین بود
من دعا کردم که برگردی لبم لبریز آمین بود
گریه‌ی آرام من بر شانه‌ی دیوار غمگین بود

من نماد یک درختم با غم برف زمستانش
باغبانی که فقط از خارها زخمی‌ست دستانش
سهمش از گلها چه بوده غیر درد و اشک پنهانش
در تمام امتحان هایش چه محکم بوده ایمانش