«نقاشی» هم می‌دانست. حیرت‌زاست.

برای ژان-لوک گدار هنر آبستره ابزاری بود برای فراتر رفتن از قواعد بازنمایی سنتی؛ زبانی که چون از قید و بندهای روایت خطی آزاد شده، قادر است به نویابیِ معناهایی که جایی ورای درک معمول سُکنی گزیده‌اند. این دیدگاه مشخصاً در آثار سینمایی متأخر او ــ‌که انتزاعِ محض‌اند و قلمروی محو از همه‌چیز و هیچ‌ــ به‌وضوح دیده می‌شود، آنجا که تصاویر، واژگان و صداها در نظمی ناآشنا و هنجارگریز، گفت‌وگویی برقرار می‌کنند میان فرد، جامعه و تاریخ.

◄ تصاویر: سه نقاشی آبستره از گدار به سال ۱۹۴۵

@CineManiaa | سینمانیا