اسد شبانه فرار کرد و سایه شوم جنایت‌کار و کودک‌کش‌ خودش و رژیم موروثی‌اش حالا از فراز شام رخت برداشته است؛ اما دیگر نه آلان کُردی بیدار می‌شود، نه دیگر حمزه علی خطیب لبخند می‌زند و نه همه‌ی 31 هزار کودک قربانی سوری کشته شده بدست رژیم جنایتکار بعث خواهند توانست به مدرسه بروند تا وطن بی‌دیکتاتور و آسمان آبی و زمین پربرکت را نقاشی بکشند!

آلان کُردی
قصه‌ی تکان‌دهنده سرنوشت آلان کُردی را کما بیش می‌دانیم، آلان چند ماه پس از سرایت بهار عربی به سوریه در شهر کوبانی چشم به جهان گشود (2012) همان شهری که خلیفه داعش در سال 2014 تلاش کرد تسخیرش کند اما در برابر اراده زنان و مردان کُرد شکست خورد،

پدرش یکسال بعد خواست او را به اتفاق مادر و برادر 5 ساله‌اش (گالیپ) را از طریق دریای مدیترانه به اروپا ببرد تا شاید فرزندانش رو بدور از جنگ بزرگ کند،
اما قایق آنها غرق شد و همراه با آلان، مادر و برادرش بیست نفر دیگر از 32 سرنشین قایق جانشان را از دست دادند، امواج بدن نحیف و کوچک آلان را به ساحل رسانده بود و ...

حمزه علی خطیب نوجوان ۱۳ ساله
«او روز ۲۹ آوريل ۲۰۱۱ در جريان يک تظاهرات در صيده در ده کيلومتری شرق درعا دستگير شد و روز سه شنبه ۲۴ ماه می جسد مثله شده او به خانواده‌اش تحويل داده شد.
روی جسد او که پس از يک ماه به خانواده‌اش داده شد آثار پارگی، کبودی، سوختگی ناشی از شوک برقی و آثار تازيانه و کابل ديده می‌شد.

به گزارش الجزيره، چشم‌های حمزه باد کرده و سياه بود و روی بازوانش جای گلوله ديده می‌شد. گلوله از پهلوی او به شکم رسيده بود.
روی سينه او نشان سوختگی بزرگی ديده می‌شد. گردن او شکسته شده و آلت تناسلی‌اش بريده شده بود.»

این دو تنها دو پرونده از جنایات مستقیم و غیرمستقیم رژیم اسد علیه کودکان کشورش است

بر اساس گزارش شبکه‌ی حقوق بشر سوریه در لاهه از مارس 2011 تا 20 نوامبر 2023 (یکسال پیش از سقوط اسد) دست‌کم 30127 کودک در سوریه کشته شده‌اند،
198 کودک به دلیل شکنجه جان خود را از دست داده‌اند
و 5229 کودک در بازداشت و یا به زور توسط رژیم اسد ناپدید شده‌اند!

برای پی‌بردن سطح جنایت و بی‌رحمی‌های رژیم اسد کافی است این بخش از گزارش شبکه‌ی حقوق بشر سوریه را بخوانیم:
«در 13 سال گذشته، برای ما روشن شد که نقض‌های رژیم سوریه علیه کودکان تا حد زیادی عمدی و حساب شده بوده است.

هدف آنها تحمیل درد و رنج هرچه بیشتر به خانواده‌ها، محله‌ها و مناطقی است که مخالف حکومت اسد و خواستار تغییرات سیاسی بوده‌اند.

رژیم نه تنها زنان و مردان را بمباران و دستگیر می‌کرد، بلکه عزیزترین چیزها و کسان‌شان، یعنی فرزندان‌شان را نیز هدف قرار داده است تا آنان را با رعب و وحشت تسلیم کرده و یا از پای درآورد و هم‌زمان پیامی مخوف و تهدیدآمیز به سایر محلات و مناطق معترض ارسال کند.

در همین چارچوب در بسیاری از محله‌ها، هزینه پیوستن به جنبش اعتراضی و درخواست‌ تغییر سیاسی، بمباران مکرر مدارس و مهدکودک‌ها توسط رژیم بعث بود.»