تهران در مجاورت شهرهایی قرار دارد که جمعیت قابل‌توجهی از ترک‌ها در آن زندگی می‌کنند؛ برای مثال، کرج، قزوین و همدان. همچنین نزدیکی تهران به استان‌های غربی مانند کردستان باعث شده نگرانی‌هایی دربارهٔ رخدادهای احتمالی قومی-منطقه‌ای شده است. برخی تحلیلگران بر این باورند که در صورت افزایش تنش داخلی یا خارجی، ممکن است گروه‌های ترک یا کرد به‌سرعت به‌سمت تهران حرکت کنند و کنترل پایتخت را در دست بگیرند.

ایران، به‌دلیل سیاست‌های خارجی خود، همواره در معرض خطر دخالت خارجی قرار دارد. در چنین سناریویی، ممکن است برخی گروه‌های اتنیکی در کردستان، بلوچستان، آزربایجان و اهواز برای کسب خودمختاری، دست به اعتراض مسلحانه بزنند. با توجه به حضور پررنگ ترک‌های آذربایجانی در تهران و احاطه آن، این احتمال هم مطرح است که در زمان تشدید تنش، نیروهای ترک یا کرد از مناطق غربی به‌سوی پایتخت روانه شوند. چنین رویدادی می‌تواند اقتدار دولت مرکزی را در معرض خطر جدی قرار دهد.

بر اساس برخی گزارش‌ها، مراکز تصمیم‌گیری در ایران مناطق مرکزی یا جنوبی کشور به‌ویژه حوالی کرمان یا حاشیهٔ خلیج را برای پایتخت جدید در نظر گرفته‌اند. علت اصلی این انتخاب، دوری این مناطق از مرزها و اتنیک‌های گوناگون است. کویرها و مسافت‌های طولانی در جنوب و مرکز ایران، پیشروی نیروهای احتمالی مخالف را دشوار می‌کند و پایتخت را از درگیری‌های اتنیکی دور نگه می‌دارد. افزون بر این، بیشتر جمعیت این مناطق فارس‌زبان هستند و دولت مرکزی احتمال بروز شورش محلی را کمتر ارزیابی می‌کند.

طرح انتقال پایتخت ایران اگرچه در ظاهر با هدف بهبود وضعیت زیست‌محیطی، مدیریتی و اقتصادی تهران مطرح می‌شود، اما از دید بسیاری از کارشناسان، ملاحظات امنیتی و حفظ ثبات سیاسی دلیل اصلی آن است. نزدیکی تهران به مرزهای غربی و حضور گستردهٔ اتنیک ترک در اطراف پایتخت، موجب شده که در صورت بروز بحران یا مداخلهٔ خارجی، کنترل مرکز کشور با چالش جدی مواجه شود. بر این اساس، به نظر می‌رسد تصمیم به انتقال پایتخت، بیش از آنکه راهکاری صرفاً مدیریتی باشد، یک انتخاب راهبردی برای افزایش ضریب امنیت و کنترل حکومت مرکزی تلقی می‌شود.


🌎 آرازنیوز، خبرین دوغرو یئری

🔗 @ArazNews