#Bestof2024
(40-36)
40. Five the Hierophant - Apeiron
سومین آلبوم گروه اکسپریمنتال بریتانیایی Five The Hierophant قدم بزرگی در راستای در هم شکستن مرز ژانرها و ارائه آمیزه‌ای منحصربه‌فرد از دارک جز، پست متال و فضای آیینی به حساب میاد. موسیقی Apeiron، که اسمی برگرفته از مفهوم "بی‌کرانگی" در فرهنگ یونانه، موسیقی متن کابوس‌ها و بیداری‌های تب‌آلوده. اثر وهم‌آلود و توهم‌زایی که در گسترش مرزهای متال اکسپریمنتال تلاش قابل‌احترام و قدرتمندی به حساب میاد.
39. Nora Jones - Visions
بعد از انتشار نه آلبوم درخشان و ساخت کارنامه‌ای سرشار از لطافت، نورا جونز با اولین آلبوم غیر کریسمسی‌اش از ۲۰۲۰ به بعد برگشته؛ اثری که برخلاف آلبوم غم‌زده‌ی Pick Me Up Off The Floor فضای روشن‌تری داره. Visions بدون تردید از موسیقی جز و سول دهه ۶۰ الهام گرفته و همچنین حضور لئون مایکلز (Black Thought) در مقام تهیه‌کننده هم فضای رترو و Lo Fi که امضای کارهاش هست رو به آلبوم اضافه کرده. اثری که اگه شاید کمی میکس بهتری داشت، می‌تونست به یکی از بهترین‌های نورا جونز تبدیل بشه اما تا همین‌جا هم افزوده ارزشمندی به دیسکوگرافی پر و پیمون اون محسوب می‌شه؛ اثری که توی جهان امروز که توسط پلی‌لیست‌های الگوریتمی اشباع شده، از ما دعوت می‌کنه که هر لحظه رو با طمأنینه بچشیم.
38. Bibio - Phantom Brickworks [LP ||]
استیون جیمز ویلکینسون، هنرمند بریتانیایی ژانر امبینت که به اسم هنری‌ش، Bibio شناخته می‌شه، با Phantom Brickworks 2، دنباله‌ی مستقیم جلد اولش (که در سال ۲۰۱۷ منتشر شد) برگشته؛ اثری با هدف کاوش در چشم‌اندازهای فراموش‌شده‌ی بریتانیا، از دریچه‌ی بداهه‌نوازی و زوال. آلبومی که از نوارهای در حال تجزیه‌ی ویلیام بزینسکی (آلبوم‌های Disintegration Loops) و والس‌های Caretaker بوضوح ایده گرفته اما برخلاف اون‌ها صداش صنعتی نیست و رنگ و بوی روستایی داره. Phantom Brickworks II نه تنها ادامه آبرومندی برای جلد اولش به حساب میاد، بلکه صدای امبینت فولکلور اون رو چندین قدم هم پرورش داده.
37. The Cure - Songs of a Lost World
شونزده سال بعد از آخرین آلبومشون، The Cure با Songs of a Lost World اثری رو ارائه داده که کمتر به یک بازگشت و بیشتر به نوعی مواجهه شبح‌وار با مرگ شباهت داره. آلبومی که تحت تاثیر فقدان‌های شخصی رابرت اسمیت (مرگ والدین و برادرش) نوشته شده و منسجم‌ترین اثرشون از زمان Disintegration (۱۹۸۹) به حساب میاد. شعرهای اسمیت بی‌رحمانه صریح‌ان و با صداقتی که کمتر توی کارهای قبلی‌ش دیدیم، به مواجهه با مرگ و وحشت اگزیستانسیالیسم پرداخته. Songs of a Lost World صرفاً بازگشتی به فرم نیست، بلکه یک تسویه‌حسابه. مراقبه‌ای بر عشق، فقدان و گذر بی‌رحم زمان از زبان گروهی که اضطراب نوجوانی رو به هنر تبدیل تبدیل کرد، حالا مستقیما به مرگ خیره شده.
36. Cloud Cult - Alchemy Creek
دغدغه‌های محیط‌زیستی و پیوند با طبیعت همیشه بخش مهمی از موسیقی کریگ می‌نوا، رهبر گروه مینه‌سونایی Cloud Cult رو تشکیل می‌دادن. دغدغه‌ای که حالا تبدیل به محوریت آلبوم Alchemy Creek شده و خارج از فضای خود موسیقی آلبوم هم بروز پیدا کرده؛ مثلا این که آلبوم توی یک استودیویی کابینی که از انرژی خورشیدی استفاده می‌کنه ضبط شده. Alchemy Creek همچنان فضای کارهای سابق Cloud Cult رو داره (ترکیبی از چمبر پاپ و حال و هوای موسیقی فولک اوایل دهه‌ی قبل) و با غنای ارکسترال و آسیب‌پذیری شاعرانه‌ش، هنر رو در قالب وسیله‌ای برای التیام درونی و زیست‌محیطی به ما عرضه می‌کنه.
@Untunes
(40-36)
40. Five the Hierophant - Apeiron
سومین آلبوم گروه اکسپریمنتال بریتانیایی Five The Hierophant قدم بزرگی در راستای در هم شکستن مرز ژانرها و ارائه آمیزه‌ای منحصربه‌فرد از دارک جز، پست متال و فضای آیینی به حساب میاد. موسیقی Apeiron، که اسمی برگرفته از مفهوم "بی‌کرانگی" در فرهنگ یونانه، موسیقی متن کابوس‌ها و بیداری‌های تب‌آلوده. اثر وهم‌آلود و توهم‌زایی که در گسترش مرزهای متال اکسپریمنتال تلاش قابل‌احترام و قدرتمندی به حساب میاد.
39. Nora Jones - Visions
بعد از انتشار نه آلبوم درخشان و ساخت کارنامه‌ای سرشار از لطافت، نورا جونز با اولین آلبوم غیر کریسمسی‌اش از ۲۰۲۰ به بعد برگشته؛ اثری که برخلاف آلبوم غم‌زده‌ی Pick Me Up Off The Floor فضای روشن‌تری داره. Visions بدون تردید از موسیقی جز و سول دهه ۶۰ الهام گرفته و همچنین حضور لئون مایکلز (Black Thought) در مقام تهیه‌کننده هم فضای رترو و Lo Fi که امضای کارهاش هست رو به آلبوم اضافه کرده. اثری که اگه شاید کمی میکس بهتری داشت، می‌تونست به یکی از بهترین‌های نورا جونز تبدیل بشه اما تا همین‌جا هم افزوده ارزشمندی به دیسکوگرافی پر و پیمون اون محسوب می‌شه؛ اثری که توی جهان امروز که توسط پلی‌لیست‌های الگوریتمی اشباع شده، از ما دعوت می‌کنه که هر لحظه رو با طمأنینه بچشیم.
38. Bibio - Phantom Brickworks [LP ||]
استیون جیمز ویلکینسون، هنرمند بریتانیایی ژانر امبینت که به اسم هنری‌ش، Bibio شناخته می‌شه، با Phantom Brickworks 2، دنباله‌ی مستقیم جلد اولش (که در سال ۲۰۱۷ منتشر شد) برگشته؛ اثری با هدف کاوش در چشم‌اندازهای فراموش‌شده‌ی بریتانیا، از دریچه‌ی بداهه‌نوازی و زوال. آلبومی که از نوارهای در حال تجزیه‌ی ویلیام بزینسکی (آلبوم‌های Disintegration Loops) و والس‌های Caretaker بوضوح ایده گرفته اما برخلاف اون‌ها صداش صنعتی نیست و رنگ و بوی روستایی داره. Phantom Brickworks II نه تنها ادامه آبرومندی برای جلد اولش به حساب میاد، بلکه صدای امبینت فولکلور اون رو چندین قدم هم پرورش داده.
37. The Cure - Songs of a Lost World
شونزده سال بعد از آخرین آلبومشون، The Cure با Songs of a Lost World اثری رو ارائه داده که کمتر به یک بازگشت و بیشتر به نوعی مواجهه شبح‌وار با مرگ شباهت داره. آلبومی که تحت تاثیر فقدان‌های شخصی رابرت اسمیت (مرگ والدین و برادرش) نوشته شده و منسجم‌ترین اثرشون از زمان Disintegration (۱۹۸۹) به حساب میاد. شعرهای اسمیت بی‌رحمانه صریح‌ان و با صداقتی که کمتر توی کارهای قبلی‌ش دیدیم، به مواجهه با مرگ و وحشت اگزیستانسیالیسم پرداخته. Songs of a Lost World صرفاً بازگشتی به فرم نیست، بلکه یک تسویه‌حسابه. مراقبه‌ای بر عشق، فقدان و گذر بی‌رحم زمان از زبان گروهی که اضطراب نوجوانی رو به هنر تبدیل تبدیل کرد، حالا مستقیما به مرگ خیره شده.
36. Cloud Cult - Alchemy Creek
دغدغه‌های محیط‌زیستی و پیوند با طبیعت همیشه بخش مهمی از موسیقی کریگ می‌نوا، رهبر گروه مینه‌سونایی Cloud Cult رو تشکیل می‌دادن. دغدغه‌ای که حالا تبدیل به محوریت آلبوم Alchemy Creek شده و خارج از فضای خود موسیقی آلبوم هم بروز پیدا کرده؛ مثلا این که آلبوم توی یک استودیویی کابینی که از انرژی خورشیدی استفاده می‌کنه ضبط شده. Alchemy Creek همچنان فضای کارهای سابق Cloud Cult رو داره (ترکیبی از چمبر پاپ و حال و هوای موسیقی فولک اوایل دهه‌ی قبل) و با غنای ارکسترال و آسیب‌پذیری شاعرانه‌ش، هنر رو در قالب وسیله‌ای برای التیام درونی و زیست‌محیطی به ما عرضه می‌کنه.
@Untunes