#Bestof2024
(75-71)
75. Crowded House - Gravity Stairs
نیل فین این بار با همراهی دو پسرش و بیسیست قدیمی گروه نیک سیمور با آلبوم Gravity Stairs (که اسمش برگرفته از پلکان سنگیای در یونان هست که نماد مسیر پرچالش زندگیه) برگشته که تاملی عمیق و خانوادگی به درون مفاهیمی مثل گذر عمر و میراث انسانهاست. آلبومی که هم در کاور و هم در بافت صوتیش الهامات واضحی از Revolver بیتلز گرفته و گرچه ادعای بزرگیه، اما برای من بهترین آلبومشون از زمان دبیو آلبومشون به حساب میاد.
74. Lucky Daye - Algorithm
آلبوم Algorithm شنونده رو در دنیای غنی و ملموسی از groove غرق میکنه؛ آلبوم ریلکس و پرانرژیای که به شکل کمنقصی R&B و سول رو ترکیب میکنه. فقط کاش مدت زمان حدودا یک ساعتهی آلبوم کمی کوتاهتر بود.
73. Philip Glass Solo - Philip Glass
فیلیپ گلس یکی از بزرگترین آهنگسازان عصر ما، در سالهای ۲۰۲۰ و ۲۰۲۱ پشت پیانوش نشست و -برخلاف تقریبا تمام آرتیستهایی که در اون دوره به ضبط موسیقی پرداختن- به جای اشاره به انزوا و تنهایی اون روزها به مرور خاطرات در قالب ورژن پیانوی معروفترین قطعاتش و چند فطعه جدید پرداخت پرداخت. آلبوم متفاوت و آرومی که در چارچوب مینیمالیسم همیشگی کارهای گلس ما رو با آرامشی همراه میکنه که توی کارهای کمتر آرتیستی نمونه مشابهش پیدا میشه.
72. Michael Head & the Red Elastic Band - Loophole
با گذشت کمتر از ۲ سال، مایکل هد و گروهش دنبالهای بر آلبوم خیلی خوب Dear Scott رو عرضه کردن. Loophole فضای گرم و صمیمیای داره که عناصر Bosa nova و الگوبرداری از موسیقی سایکدلیک پاپ دهه ۶۰ بوضوح درونش دیده میشه. شعرهای هد همچنان فوقالعادهن و این بار بار عاطفیشون بیشتر هم شده. از حضور بیل رایدر جونز هم نباید بگذریم که جلوتر به آلبوم فوقالعادهی امسالش Lechyd Ya خواهیم پرداخت.
71. Sarah Blasko - I Just Need to Conquer This Mountain
خواننده و ترانهسرای استرالیایی با هفتمین سولو آلبومش بعد از شش سال سکوت برگشته؛ آلبومی که شخصیترین اثر دو دهه کریرش به حساب میاد و از موضوعات متفاوتی مثل سرخوردگی مذهبی، طلاق، تنهایی و مسیر گذر از اونها به عنوان یک مادر با ما صحبت میکنه. جو آلبوم ترکیبی از وهم و امیده؛ با پیانوی مینیمال، سازهای زهی سنگین و باشکوهش و روح دمیده شده موسیقی گاسپل. آلبومی که نقطه اوج هنری بلاسکو بهترین اثرش تا به امروز محسوب میشه.
@Untunes
(75-71)
75. Crowded House - Gravity Stairs
نیل فین این بار با همراهی دو پسرش و بیسیست قدیمی گروه نیک سیمور با آلبوم Gravity Stairs (که اسمش برگرفته از پلکان سنگیای در یونان هست که نماد مسیر پرچالش زندگیه) برگشته که تاملی عمیق و خانوادگی به درون مفاهیمی مثل گذر عمر و میراث انسانهاست. آلبومی که هم در کاور و هم در بافت صوتیش الهامات واضحی از Revolver بیتلز گرفته و گرچه ادعای بزرگیه، اما برای من بهترین آلبومشون از زمان دبیو آلبومشون به حساب میاد.
74. Lucky Daye - Algorithm
آلبوم Algorithm شنونده رو در دنیای غنی و ملموسی از groove غرق میکنه؛ آلبوم ریلکس و پرانرژیای که به شکل کمنقصی R&B و سول رو ترکیب میکنه. فقط کاش مدت زمان حدودا یک ساعتهی آلبوم کمی کوتاهتر بود.
73. Philip Glass Solo - Philip Glass
فیلیپ گلس یکی از بزرگترین آهنگسازان عصر ما، در سالهای ۲۰۲۰ و ۲۰۲۱ پشت پیانوش نشست و -برخلاف تقریبا تمام آرتیستهایی که در اون دوره به ضبط موسیقی پرداختن- به جای اشاره به انزوا و تنهایی اون روزها به مرور خاطرات در قالب ورژن پیانوی معروفترین قطعاتش و چند فطعه جدید پرداخت پرداخت. آلبوم متفاوت و آرومی که در چارچوب مینیمالیسم همیشگی کارهای گلس ما رو با آرامشی همراه میکنه که توی کارهای کمتر آرتیستی نمونه مشابهش پیدا میشه.
72. Michael Head & the Red Elastic Band - Loophole
با گذشت کمتر از ۲ سال، مایکل هد و گروهش دنبالهای بر آلبوم خیلی خوب Dear Scott رو عرضه کردن. Loophole فضای گرم و صمیمیای داره که عناصر Bosa nova و الگوبرداری از موسیقی سایکدلیک پاپ دهه ۶۰ بوضوح درونش دیده میشه. شعرهای هد همچنان فوقالعادهن و این بار بار عاطفیشون بیشتر هم شده. از حضور بیل رایدر جونز هم نباید بگذریم که جلوتر به آلبوم فوقالعادهی امسالش Lechyd Ya خواهیم پرداخت.
71. Sarah Blasko - I Just Need to Conquer This Mountain
خواننده و ترانهسرای استرالیایی با هفتمین سولو آلبومش بعد از شش سال سکوت برگشته؛ آلبومی که شخصیترین اثر دو دهه کریرش به حساب میاد و از موضوعات متفاوتی مثل سرخوردگی مذهبی، طلاق، تنهایی و مسیر گذر از اونها به عنوان یک مادر با ما صحبت میکنه. جو آلبوم ترکیبی از وهم و امیده؛ با پیانوی مینیمال، سازهای زهی سنگین و باشکوهش و روح دمیده شده موسیقی گاسپل. آلبومی که نقطه اوج هنری بلاسکو بهترین اثرش تا به امروز محسوب میشه.
@Untunes