93. Richard Hawley - In This City They Call You Love
ریچارد هاولی توی یکی از بهترین و متنوع‌ترین (به دوتا آهنگ آلبوم که با کلمه Deep شروع می‌شن دقت کنید) آلبوم‌هاش در دهه اخیر با وجود این که بیشتر از هرچیزی به ریشه‌های خودش و زادگاهش یعنی شفیلد توجه کرده و اصولا آلبوم رو به زادگاهش تقدیم کرده، اما این توجه و الهام به این معنا نیست که از نیرویی که اون شهر بهش الهام می‌کنه یا خاطراتی که درونش ساخته حرف بزنه، بلکه یک فرصتیه که به ریشه‌های خودش در قالب طبقه کارگر بپردازه. ریچارد هاولی هیچوقت سعی نکرده که Cool یا مدرن باشه، همیشه به استایل دهه ۵۰ خودش کاملا پایبند بوده و این صداقت و روراستی توی این آلبوم هم کاملا پیداست. آلبومی که شاید آهنگ شگفت انگیزی مثل Ocean رو نداشته باشه، اما هیچ چیزی برای دوست نداشتن درونش وجود نداره.
92. Spiral Staircase - The Perfect Child
ترکیب هولناک و مملو از احساس دوم‌گیز و فولک با انبوهی از نویز در قالب آلبوم ۲ ساعته‌ای که به تجربیات تلخ زندگی به عنوان یک فرد ترنس در جامعه امروز می‌پردازه، آلبومی رو تشکیل داده که شنیدنش قطعا سخته و یک جاهایی هم حکم حمله به روح رو داره اما هر آهنگش پر از احساسه و بنظرم همه‌ی ما، فارغ از هر گرایش و تفکری باید این آلبوم رو گوش کنیم؛ چون جدا از موسیقی یونیکش که تجربه غریبیه، حکم گذر از یک مانع ذهنی و نگاه متفاوتی به بخشی از جامعه رو داره که عمدتا یا دیده نمی‌شن یا اگه بشن به شکل درستی هم دیده نمی‌شن.
91. Mary Lattimore and Walt McClements - Rain on the Road
کارنامه Mary Lattimore به عنوان یک نوازنده برجسته هارپ پر از آلبوم‌های خوبه ولی تا امسال هیچ‌کدوم از این آلبوم‌ها برای من چیزی پاشون رو فراتر از یک "آلبوم خوب" نذاشته بودن؛ اما همکاری اون با Walt McClements، نوازنده چیره‌دست آکاردئون در قالب آلبوم Rain on the Road، این وضعیت رو تغییر داده. آلبومی پر از آرامش و زیبایی در ژانر امبینت که قصد داره یک تصویر خاص رو با همراهی صداش برای ذهن مخاطب به تصویر بکشه و درگیرش کنه.
@Untunes
ریچارد هاولی توی یکی از بهترین و متنوع‌ترین (به دوتا آهنگ آلبوم که با کلمه Deep شروع می‌شن دقت کنید) آلبوم‌هاش در دهه اخیر با وجود این که بیشتر از هرچیزی به ریشه‌های خودش و زادگاهش یعنی شفیلد توجه کرده و اصولا آلبوم رو به زادگاهش تقدیم کرده، اما این توجه و الهام به این معنا نیست که از نیرویی که اون شهر بهش الهام می‌کنه یا خاطراتی که درونش ساخته حرف بزنه، بلکه یک فرصتیه که به ریشه‌های خودش در قالب طبقه کارگر بپردازه. ریچارد هاولی هیچوقت سعی نکرده که Cool یا مدرن باشه، همیشه به استایل دهه ۵۰ خودش کاملا پایبند بوده و این صداقت و روراستی توی این آلبوم هم کاملا پیداست. آلبومی که شاید آهنگ شگفت انگیزی مثل Ocean رو نداشته باشه، اما هیچ چیزی برای دوست نداشتن درونش وجود نداره.
92. Spiral Staircase - The Perfect Child
ترکیب هولناک و مملو از احساس دوم‌گیز و فولک با انبوهی از نویز در قالب آلبوم ۲ ساعته‌ای که به تجربیات تلخ زندگی به عنوان یک فرد ترنس در جامعه امروز می‌پردازه، آلبومی رو تشکیل داده که شنیدنش قطعا سخته و یک جاهایی هم حکم حمله به روح رو داره اما هر آهنگش پر از احساسه و بنظرم همه‌ی ما، فارغ از هر گرایش و تفکری باید این آلبوم رو گوش کنیم؛ چون جدا از موسیقی یونیکش که تجربه غریبیه، حکم گذر از یک مانع ذهنی و نگاه متفاوتی به بخشی از جامعه رو داره که عمدتا یا دیده نمی‌شن یا اگه بشن به شکل درستی هم دیده نمی‌شن.
91. Mary Lattimore and Walt McClements - Rain on the Road
کارنامه Mary Lattimore به عنوان یک نوازنده برجسته هارپ پر از آلبوم‌های خوبه ولی تا امسال هیچ‌کدوم از این آلبوم‌ها برای من چیزی پاشون رو فراتر از یک "آلبوم خوب" نذاشته بودن؛ اما همکاری اون با Walt McClements، نوازنده چیره‌دست آکاردئون در قالب آلبوم Rain on the Road، این وضعیت رو تغییر داده. آلبومی پر از آرامش و زیبایی در ژانر امبینت که قصد داره یک تصویر خاص رو با همراهی صداش برای ذهن مخاطب به تصویر بکشه و درگیرش کنه.
@Untunes