▪️سیستم بین‌المللی در وضعیتی بی‌حاکم (Anarchic) قرار دارد؛ بدین معنا که هیچ دولت فراگیری در جهان وجود ندارد تا از کشورها در برابر تهدیدها محافظت کند. بنابراین، دولت‌ها خود باید از منافعشان محافظت نمایند.
در حالی‌که این مسئله معمولاً مانعی برای همکاری در حوزه امنیتی تلقی می‌شود، اما تاریخ نشان داده که مسائل مرتبط با بهداشت جهانی تا حدی متفاوت است. در جهانی که شاهد وابستگی اقتصادی بالایی بین کشورها و جریان شدید تجارت و رفت و آمدها هستیم، سرنوشت کشورها به هم گره خورده است و هیچ کشوری نمی‌تواند به تنهایی از پسِ خطرات مقابله با همه گیری ها برآید.
در چنین سناریوهایی، کشورها انگیزه بالایی برای همکاری دارند، زیرا منافع مشترک زیادی در همکاری وجود دارد و عدم همکاری می‌تواند به فجایع جدی بینجامد. دقیقاً به همین دلیل است که فقدان همکاری مؤثر کشورها در برابر کووید-۱۹ پرسش برانگیزتر جلوه می‌کند.
شاید کشورها در این مورد، بحران سلامت را به‌عنوان بستری برای رقابت و مناقشه تلقی می‌کنند که بیشتر دغدغه موقعیت نسبی آن‌ها نسبت به دیگران مطرح است؛ وضعیتی شبیه به بازی «بن‌بست» یا «معمای زندانی» که در آن همکاری بسیار محدود یا غیرممکن است.
هرچند وابستگی متقابل (Interdependence) کشورها را تشویق می‌کند تا در حوزه بهداشت جهانی با یکدیگر همکاری کنند، اما همچنان موانعی وجود دارد که باید بر آن‌ها غلبه کنند. نظریه‌های اقدام جمعی و «کالای عمومی» از پدیده‌ای به نام «ضعیف‌ترین حلقه» یاد می‌کنند: سطح کالای عمومی عرضه‌شده تنها به‌اندازه ضعیف‌ترین عضو شبکه خواهد بود.
مفهوم «ضعیف‌ترین حلقه» (Weakest Link) در نظریه کالای عمومی به این نکته اشاره دارد که سطح نهاییِ عرضه یک کالای عمومی، به عملکرد یا مشارکت «ضعیف‌ترین» عضو در آن شبکه بستگی دارد. به بیان ساده‌تر، اگر دستیابی به آن کالای عمومی مستلزم رعایت استاندارد یا کیفیت خاصی از سوی تک‌تک اعضا باشد، آنگاه هر قدر سایر اعضا عملکرد خوبی داشته باشند، باز هم ناتوانی یا سهل‌انگاری حتی یک عضو می‌تواند کل کالای عمومی را در معرض خطر یا ناکارآمدی قرار دهد.
محصور کردن خود در برابر دیگر کشورها، فرصت‌های اقتصادی یک دولت را کم می‌کند و آن دولت را از دریافت تجهیزات پزشکی و داروهایی که برای مقابله با یک مشکل بهداشتی نیاز دارد، محروم می‌سازد. این عوامل سبب شده‌اند که در گذشته، حوزه بهداشت از همکاری نسبتاً خوبی برخوردار باشد؛ حتی در اوج جنگ سرد، ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی هر دو در طرح ریشه‌کنی آبله مشارکت داشتند.
یکی از باورهای رایج این است که همکاری بیشتر زمانی محقق می‌شود که قدرتی مسلط یا هژمون حاضر باشد کالای عمومی را عرضه کند. ایالات متحده در تاریخ بهداشت جهانی غالباً این نقش را ایفا کرده است و با اختصاص میلیاردها دلار به درمان ضدویروسی برای مبتلایان به HIV/AIDS در قالب برنامه دوجانبه خود موسوم به پپفار (PEPFAR) و از طریق حمایت از برنامه‌های چندجانبه، به سلامت جهانی کمک کرده است.
@Human_rights_for_world
در حالی‌که این مسئله معمولاً مانعی برای همکاری در حوزه امنیتی تلقی می‌شود، اما تاریخ نشان داده که مسائل مرتبط با بهداشت جهانی تا حدی متفاوت است. در جهانی که شاهد وابستگی اقتصادی بالایی بین کشورها و جریان شدید تجارت و رفت و آمدها هستیم، سرنوشت کشورها به هم گره خورده است و هیچ کشوری نمی‌تواند به تنهایی از پسِ خطرات مقابله با همه گیری ها برآید.
در چنین سناریوهایی، کشورها انگیزه بالایی برای همکاری دارند، زیرا منافع مشترک زیادی در همکاری وجود دارد و عدم همکاری می‌تواند به فجایع جدی بینجامد. دقیقاً به همین دلیل است که فقدان همکاری مؤثر کشورها در برابر کووید-۱۹ پرسش برانگیزتر جلوه می‌کند.
شاید کشورها در این مورد، بحران سلامت را به‌عنوان بستری برای رقابت و مناقشه تلقی می‌کنند که بیشتر دغدغه موقعیت نسبی آن‌ها نسبت به دیگران مطرح است؛ وضعیتی شبیه به بازی «بن‌بست» یا «معمای زندانی» که در آن همکاری بسیار محدود یا غیرممکن است.
هرچند وابستگی متقابل (Interdependence) کشورها را تشویق می‌کند تا در حوزه بهداشت جهانی با یکدیگر همکاری کنند، اما همچنان موانعی وجود دارد که باید بر آن‌ها غلبه کنند. نظریه‌های اقدام جمعی و «کالای عمومی» از پدیده‌ای به نام «ضعیف‌ترین حلقه» یاد می‌کنند: سطح کالای عمومی عرضه‌شده تنها به‌اندازه ضعیف‌ترین عضو شبکه خواهد بود.
مفهوم «ضعیف‌ترین حلقه» (Weakest Link) در نظریه کالای عمومی به این نکته اشاره دارد که سطح نهاییِ عرضه یک کالای عمومی، به عملکرد یا مشارکت «ضعیف‌ترین» عضو در آن شبکه بستگی دارد. به بیان ساده‌تر، اگر دستیابی به آن کالای عمومی مستلزم رعایت استاندارد یا کیفیت خاصی از سوی تک‌تک اعضا باشد، آنگاه هر قدر سایر اعضا عملکرد خوبی داشته باشند، باز هم ناتوانی یا سهل‌انگاری حتی یک عضو می‌تواند کل کالای عمومی را در معرض خطر یا ناکارآمدی قرار دهد.
محصور کردن خود در برابر دیگر کشورها، فرصت‌های اقتصادی یک دولت را کم می‌کند و آن دولت را از دریافت تجهیزات پزشکی و داروهایی که برای مقابله با یک مشکل بهداشتی نیاز دارد، محروم می‌سازد. این عوامل سبب شده‌اند که در گذشته، حوزه بهداشت از همکاری نسبتاً خوبی برخوردار باشد؛ حتی در اوج جنگ سرد، ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی هر دو در طرح ریشه‌کنی آبله مشارکت داشتند.
یکی از باورهای رایج این است که همکاری بیشتر زمانی محقق می‌شود که قدرتی مسلط یا هژمون حاضر باشد کالای عمومی را عرضه کند. ایالات متحده در تاریخ بهداشت جهانی غالباً این نقش را ایفا کرده است و با اختصاص میلیاردها دلار به درمان ضدویروسی برای مبتلایان به HIV/AIDS در قالب برنامه دوجانبه خود موسوم به پپفار (PEPFAR) و از طریق حمایت از برنامه‌های چندجانبه، به سلامت جهانی کمک کرده است.
@Human_rights_for_world