کانال هُنرواره | Art

در این نقاشی مردی را در پشت یک میز با یک سنگ کوچک که به اندازه‌ی کف دست می‌باشد را می‌بینیم و جالب‌تر از همه، چهره‌ی مرد کاملاً با نور زرد و سفید روشن پوشیده شده است. شخصیت این نقاشی  "ادوارد_جیمز" شاعر سوررئالیستی است که در آکسفورد تحصیل کرده و چندین شعر رویایی نوشته است به عنوان مثال یکی از عناوین محبوب او "قوها در حال بازتاب فیل‌ها" است. شایان ذکر است که عنوان "اصل لذت" برگرفته از کتابی از روانکاو معروف "زیگموند_فروید" است که در دهه‌ی 1930 منتشر شد و در ترجمه‌ی انگلیسی آن "فراتر از اصل لذت" نامیده شده است. نوشته‌های فروید تأثیر زیادی بر نقاشانِ سوررئالیستِ معاصر مانند "سالوادور_دالی" و "رنه_ماگریت" گذاشت و بدیهی است که "اصل لذت" (پرتره‌ی ادوارد جیمز) حداقل تا حدی از کتاب فروید به همین نام الهام گرفته شده است. اگر نوری که از شانه‌های مرد می‌گذرد نبود این نقاشی، اثری واقع‌گرایانه می‌شد. لباس مرد و حالت مرد همه به شیوه‌ای واقع‌گرایانه نشان داده شده است‌ اما اضافه شدن نور شدید ناگهان کل نقاشی را به چیزی سوررئال تبدیل می‌کند، سوررئالیسمِ رنه ماگریت دقیقاً این‌گونه عمل می‌کند مانند همین نقاشی، رنه ماگریت از چند عنصر معمولی مانند یک انسان و نور استفاده کرده و سپس آن‌ها را به گونه‌ای رویایی و سوررئال ترکیب کرده است، این نقاشی نیز موضوع مشترکی را در آثارِ رنه ماگریت به ما ارائه می‌دهد یعنی چهره‌ی مبهم مانند یکی از معروف‌ترین آثار رنه ماگریت یعنی "پسر انسان" که چهره‌ی مردی را به تصویر می‌کشد که با سیب پوشیده شده است. منتقدان حدس می‌زنند که علاقه‌ی رنه ماگریت به چهره‌ی مبهمِ شکل انسان، از سال‌های نوجوانی او سرچشمه می‌گیرد، زمانی که او شاهد بیرون آمدن جسد مادرش از یک دریاچه بود و روی صورتش دقیقاً به همین شکل با پارچه پوشیده شده بود."رنه_ماگریت" خود درباره‌ی این فُرمِ مبهم‌ در آثارش می‌گوید: "هر چیزی که ما آن را مشاهده می‌کنیم در حال پنهان کردن چیز دیگری است و ما همیشه کنجکاویم تا حقیقتِ چیزی را دریابیم که نمی‌توانیم آن را مشاهده کنیم، تضاد بیان آشکار و نهان زمانی مشخص خواهد شد که همیشه حس کنجکاوی در رابطه با نهان، بسیار بیشتر بوده و موضوعاتِ ساده دیده نخواهند شد..."

#نقاشی
@Honarrvareh

گفتم آباد توان ساخت دلم را، گفتا:
حُسنِ این خانه همین است که ویران مانَد...

"فروغی بسطامی"
@Honarrvareh

درود بر هنردوستان و دوستانِ همراه، قبلاً در این قسمت‌ها شاهکارهای دیگری از "برنینی" هنرمند‌ و معمار برجسته‌ی ایتالیایی، به همراه مستند جذابی از داستان زندگی‌اش را درج کردم، امیدوارم که لذت ببرید.

مجسمه‌ی "ربودن پروسِرپینا"
مجسمه‌ی "آپولو و دافنه"
داستان زندگی "هنری و اجتماعی برنینی"

این مجسمه که شاهکار دیگری از برنینی است، لحظه‌ی قربانی شدنِ "سنت لورنس" قدیس مسیحی را نشان می دهد که او را زنده زنده بر روی توری سوزاندند. مجسمه در بازنماییِ طبیعت‌گرایانه‌ی خود از قدیس به عنوان شکنجه‌شده و در عین حال تحت نوعی تجلی معنوی، نشان‌دهنده‌ی بسیاری از مضامینی است که برنینی در سرتاسر آثار خود اتخاذ کرده است. سُنت‌های هنری در هنر باروک ایتالیا، یعنی چهره‌های منفرد که در حالات عاطفی شدید قرار می‌گیرند به تصویر کشیده می‌شوند. در این‌جا هیچ شخصیت دیگری وجود ندارد و هیچ نشانی از قاضی، شکنجه‌گران یا تماشاگرانی که عمیقاً شاهد آن هستند دیده نمی‌شود بلکه تمرکز فقط بر قدیس و حالاتِ عاطفی اوست. برنینی برای آفرینش این اثر دستش را کمی روی شعله‌ی آتش قرار داده و حالت قدیس را از واکنش صورت خود که در آینه مشاهده می‌کرده شکل داده، بنابراین به این معناست که تمرکزِ پرتره‌ی "سنت لورنس" دردِ فیزیکیِ او که سعی در مهار آن با حالات معنوی داشته، می‌باشد.

#مجسمه‌سازی
#هنرتجسمی
@Honarrvareh

داستان این موسیقی براساس شعری از "یوهان_ولفگانگ_گوته" نویسنده و شاعر آلمانی می‌باشد که موضوعی دراماتیک و کمی ترسناک دارد و داستان آن به این صورت روایت می‌شود که شبی یک پدر به همراه پسرش با اسب در‌حال رفتن به خانه هستند، پسر به شدت بیمار است و در آغوش پدرش نشسته است. در طول سفر پسر شروع به شنیدن صداهایی می‌کند و به پدرش می‌گوید که موجودی به نام "اِرل‌کُنیگ" (Erlkönig) او را صدا می‌زند. اِرل‌کُنیگ موجودی افسانه‌ای است که معمولاً به عنوان نماد مرگ یا وسوسه‌های شیطانی در نظر گرفته می‌شود. پدر، نگران و مضطرب شده و سعی می‌کند پسرش را آرام کند و به او می‌گوید که این فقط توهماتِ او به دلیل بیماری است اما پسر همچنان از اِرل‌کُنیگ و وعده‌هایش برای بردن او به سرزمین‌های زیبا و خوشبختی می‌گوید. اِرل‌کُنیگ به پسر وعده می‌دهد که او را به دنیای شادی و آرامش خواهد برد اما این وعده‌ها در واقع فریبنده و خطرناک هستند. در نهایت وقتی که پدر به خانه می‌رسد، متوجه می‌شود که پسرش در آغوش او جان داده و مُرده است. این پایانِ غم‌انگیز می‌تواند نشان‌دهنده‌ی نبرد بین زندگی و مرگ، واقعیت و خیال باشد و احساسات عمیقی مانند حس ترس و یا ناامیدی را به تصویر بکشد. موسیقیِ شوبرت که روایتگر این داستان است با استفاده از تغییرات سریع در تِم‌ها و ریتم‌ها، احساسات مختلف داستان را به خوبی منتقل می‌کند و تنش بین شخصیت‌ها را به تصویر می‌کشد.

#موسیقی
@Honarrvareh

بی‌تو مهتاب‌شبی باز از آن کوچه گذشتم،
همه‌ تَن چشم شدم، خیره به دنبال تو گشتم
شوقِ دیدارِ تو لبریز شد از جامِ وجودم
شدم آن عاشقِ دیوانه که بودم...
در نهانخانه‌ی‌جانم، گلِ یاد تو درخشید
باغِ صد خاطره خندید،
عطرِ صد خاطره پیچید،
یادم آمد که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم...
پَر گشودیم و در آن خلوتِ دل‌خواسته گشتیم
ساعتی بر لبِ آن جوی نشستیم
تو همه رازِ جهان ریخته در چشمِ سیاهت،
من همه محوِ تماشای نگاهت،
‌آسمان، صاف و شب آرام
بخت، خندان و زمان رام
خوشه‌ی ماه فرو ریخته در آب،
شاخه‌ها دست برآورده به مهتاب،
شب و صحرا و گُل و سنگ،
همه دل داده به آوازِ شباهنگ،
یادم آید تو به من گفتی:
از این عشق حذر کن،
لحظه‌ای چند بر این آب، نظر کن
آب، آیینه‌ی عشقِ گذران است
تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است،
باش فردا،‌ که دلت با دِگران است
تا فراموش کنی، چندی از این شهر سفر کن...
با تو گفتم:‌ حذر از عشق؟ ندانم...
سفر از پیشِ تو؟‌ هرگز نتوانم، نتوانم...
‌روزِ اول که دلِ من به تمنای تو پَر زد،
چون کبوتر، لبِ بامِ تو نشستم
تو به من سنگ زدی من نه رَمیدم، نه گُسستم...
باز گفتم که تو صیادی و من آهوی دَشتم،
تا به دامِ تو دَراُفتم، همه‌جا گشتم و گشتم...
حَذر از عشق ندانم، نتوانم...
اشکی از شاخه فرو ریخت،
مرغِ شب، ناله‌ی تلخی زد و بُگریخت...
اشک در چشمِ تو لرزید،
ماه بر عشقِ تو خندید...
یادم آید که دگر از تو جوابی نشنیدم،
پای در دامنِ اندوه کشیدم...
نگسستم، نرمیدم...
رفت در ظلمتِ غم،
آن شب و شب‌های دگر هم،
نه گرفتی دگر از عاشقِ آزرده خبر هم،
نه کُنی دیگر از آن کوچه گُذر هم...
بی‌تو اما به چه حالی من از آن کوچه گذشتم...
‌
"فریدون_مشیری"
از دفتر شعر "ابر و کوچه"، 1339
‌
@Honarrvareh
‌

و در نهایت "ایلیا_رِپین" خودش درباره‌ی نحوه‌ی طراحی و نقاشی کردنِ این اثرش این‌گونه گفته است: "فرآیند کشیدن این نقاشی بر روی بوم برای من فرایندی طولانی بود، من بارها غرق در اشک می‌شدم وقتی که این نقاشی را می‌کشیدم، انگار شکنجه می‌شدم، خودم را عذاب می‌دادم، بارها و بارها آن‌چه را که نقاشی کرده بودم تصحیح می‌کردم، آن را پنهان می‌کردم، در یک ناامیدیِ بیمارگونه به گونه‌ای که دیگر به تواناییِ خودم ایمان نداشتم، آن‌چه نقاشی کرده بودم را پاک می‌کردم، همین‌ که آن را پاک می‌کردم دوباره برای نقاشی کردن به بوم حمله‌ور می‌شدم، هر دقیقه برای من وحشتناک بود. من از این نقاشی ناامید می‌شدم، آن را پنهان می‌کردم و همین تأثیر را روی دوستانم هم می‌دیدم اما باز چیزی مرا به سمتِ آن سوق می‌داد که باعث می‌شد دوباره روی آن کار کنم..."

#نقاشی
@Honarrvareh