وقتی پسربچه‌ای بیش نبودم از این فکر که روزی مادرم خواهد مرد دچار یاس می‌شدم. آدم وقتی بزرگ می‌شود می‌فهمد که مرگ نه تنها قابل تحمل بلکه آرامش بخش است.

(تونل، ارنستو ساباتو، مصطفی مفیدی)
پ.ن: من این را تجربه کرده‌ام. همیشه از دوران کودکی تا یک سال پیش فکر از دست دادن مامانم بزرگ‌ترین کابوس زندگیم بود و همیشه فکر می‌کردم تحمل چنین چیزی رو ندارم. الان یک سال از مرگ مامانم گذشته. خیلی زیاد دلم براش تنگ می‌شه ولی در عین حال این راز بر من مکشوف شد که مامانم با ترک این دنیا چیز خاصی رو از دست نداد. این دنیا در بهترین حالتش که همه چیزش سر جاش باشه، ۹۰ درصد رنجه. اون ۱۰ درصد خوشی هم بیشتر از جنس سلبی است، نه ایجابی. یعنی نبود رنجه، نه این‌که فشفشه هوا بشه. مامانم با مرگش این درس بزرگ رو به من داد که دست از overrate کردن مرگ بردارم. این دنیا چه آش دهن‌سوزیه که اگه ازش بیرون بریم فاجعه به بار میاد؟! هیچ فاجعه‌ای در کار نیست. اگه جایی رای گیری بشه که به آدم‌های سالمند و بیمار اجازه بدیم با کمک پزشک خودکشی کنن، حتمن من رای می‌دم. دیگه دست این دنیا برای من رو شده. نه افسرده شدم و نه ناامید. این بازی مسخره رو تا جایی که توان داشته باشم ادامه خواهم داد. اتفاقن بازی بامزه و جالبیه. یه جورایی حال می‌ده. ولی صادقانه می‌گم ترسم از مرگ بیش از ۵۰ درصد کم شده. حتا می‌تونم بگم درجاتی از میل به مرگ را در خودم می‌بینم. اگه مهمترین لذت‌های این زندگی سلبی یعنی فقدان رنجه، خب بهترین لذت اول میشه خواب، بعد هم میشه مرگ. ما زیادی اهمیت زندگی را overrated کردیم.
@hafezbajoghli