🎯 راداگینگ؛ راه و رسم جدید ترک اعتیاد به گوشی است
🔴 ارلینگ هالند، مدتی پیش، ویدئویی کوتاه از خودش منتشر کرد که روی صندلی هواپیما نشسته بود و زیر آن نوشته بود: «هفتساعت راداگینگ، بدون گوشی، بدون خواب، بدون آب، بدون غذا، فقط نقشه». زیر آن متن هم هشتگ زده بود: «آسونه». ویدئوی او به سرعت ویروسی شد و طرفدارانش با تحسین و تمجید میگفتند: «ارلینگ ماشین است!». البته هالند اولین آدم مشهوری نیست که ویدئویی دربارۀ راداگینگ منتشر میکرد، این رسم، به مد فرهنگی جدیدی تبدیل شده است که نوعی مبارزهجویی در برابر فرهنگِ سرگرمیها و حواسپرتیهای آنلاین است.
🔴 پیروان راداگینگ با آگاهی از فریبهای رنگارنگ صنعت سرگرمی برای دزدیدن توجه ما، دیگران را دعوت میکنند که شجاعانه با «پوچی و ملال زندگی روزمره» چشمدرچشم شوند و در برابر جذابیتهای اعتیادآور شبکههای اجتماعی یا بازیهای ویدئویی کم نیاورند.
🔴 مسافران سفرهای هوایی پیشقراول این مد بودهاند. راهورسم آنها، ساده و به یک معنی بکر و وحشی است: قرار است هجده ساعت روی یک صندلی تنگ، وسط آسمان، حبس شوی؟ خیلی هم خوب. گوشیات را خاموش کن، به هیچ وسیلۀ الکترونیکی دیگری دست نزن، و هیچ کاری نکن. خیره شو به پشتیِ صندلی جلوی رویت و «تحمل کن». اسم این مد جدید را گذاشتهاند «راداگینگ» (rawdogging) که ترجمۀ تحتاللفظیاش تقریباً به معنی زندگیکردن مثل یک سگ وحشی است: اگر این زرقو برقهای فرهنگی را کنار بگذاریم و به طبیعت برگردیم، نجات پیدا میکنیم.
🔴 ایان بوگاست، بازیساز و روزنامهنگار، میگوید رادگینگ یکی از مصادیق ظهورِ نوع جدیدی از زهدگرایی است که بهویژه در میان مردان باب شده است. زیرا این روزها زندهماندن روی زمین به معنای رنجبردن از رگبار دائمی هوسهایی است که چنان بهراحتی در دسترساند که برای جلوگیری از وسوسهٔ آنها به مبارزهای دائمی نیاز است.
🔴 بوگاست میگوید این نوع زهدگرایی در ابتدا شبیه بودیسم بهنظر میرسد. پشتپا زدن به لذتهای زودگذر برای آزادکردن روح. اما اگر دقیقتر به ماجرای این مد فرهنگی نگاه کنیم، تناقضی بزرگ را در آن مییابیم: پروپاقرصترین حامیان راداگینگ، تقریباً بلافاصله بعد از آنکه پروازشان به زمین نشست، سر و کلهشان در شبکههای اجتماعی پیدا میشود و با افتخار اعلام میکنند: «هجدهساعت بدون گوشی! من دوام آوردم و پیروز شدم!» وقتی این پستها را میبینیم، شاید به ذهنمان برسد که کل این زهدِ هجدهساعته، چیزی نیست جز مقدمهای برای نمایش بعد از آن.
🔴 راداگنیگ به یک معنی، صرفاً آخرین جلوه از تلاشهای مستمر بشر برای بازگشت به گذشتۀ طلاییای است که در آن به طبیعت نزدیک بودیم و تکنولوژی و رسانه و ساختههای دست بشر، خلوص انسانیمان را از میان نبرده بود. اما افسوس که همیشه این تلاشها از تناقضی بزرگ رنج میبرند: بازگشت به زندگی خالص ممکن نیست، البته اگر همچین چیزی واقعاً وجود داشته باشد.
🔴 بوگاست مینویسد: تلاش برای رسیدن به وضعیت خلوص، حتی خلوصی خیالی، ارزشمند به نظر میرسد. تلاش برای نزدیکشدن به طبیعت، یا نزدیکشدن به نوعی وضعیت دستنخوردگی تخیلی، باعث میشود حس کنیم فراتر رفتهایم. مسافرت هوایی استعارهٔ مناسبی برای این حس برتریجویی است و برای پیروان راداگینگ به روش پیروزی تبدیل شده است. کار تطهیر بالا میگیرد و پیروان راداگینگ در پروازها به بهشت نزدیکتر میشوند. ولی انگار هر دفعه از رسیدن به بهشت بازمیمانند و دوباره به زمین برمیگردند.
📌 آنچه خواندید مروری کوتاه است بر مطلب «هجده ساعت دست به گوشی نمیزنم، تا بعدش در شبکۀ اجتماعی به کارم افتخار کنم» که در سیوسومین شمارۀ مجلۀ ترجمان علوم انسانی منتشر شده است. این مطلب در تاریخ ۱۳ آبان ۱۴۰۳ در وبسایت ترجمان نیز بارگذاری شده است. این مطلب نوشتۀ ایان بوگاست است و بهناز دهکردی آن را ترجمه کرده است. برای خواندن نسخۀ کامل این مطلب و دیگر مطالب ترجمان، به وبسایت ترجمان سر بزنید.
📌 ادامۀ مطلب را در لینک زیر بخوانید:
B2n.ir/u58012🆔
@commac