آکادمی ارتباطات

🟩برنامه نویسی برای کودکان و نوجوانان


وقتی صحبت از برنامه نویسی می‌شود. اغلب ما به یاد موقعیت‌های شغلی در سازمان‌ها، شرکت‌ها و افراد بزرگسال می‌افتیم. این در حالی‌ست که در دنیای امروز، برنامه‌نویسی یک مهارت است و باید از همان دوران کودکی و نوجوانی برای آموزش آن تصمیم گرفت و برنامه‌نویسی کرد.

در این مقاله با تعدادی از بهترین وبسایت‌های آموزش برنامه‌نویسی برای کودکان و نوجوانان آشنا می‌شویم.

برنامه نویسی با وب سایت code.org
Code.org یکی از مطرح‌ترین وبسایت‌های آموزش برنامه‌نویسی به کودکان در سرتاسر جهان است. این سایت یکی از بهترین گزینه‌ها برای افرادی‌ست که می‌خواهند برنامه‌نویسی را به‌تازگی آغاز کنند و در سطح مبتدی قرار می‌گیرند. محیط آموزشی پویا، آموزش همراه بازی و از همه مهم‌ترین دسترسی رایگان، باعث شده تا این وبسایت مخاطبان زیادی در سرتاسر جهان پیدا کند. کتابخانه‌ی وسیعی از ویدئوها، کتاب‌ها و مقالات آموزشی از نکات مثبت دیگری‌ست که با شرکت در دوره‌های آموزشی این وبسایت به آن دسترسی دارید.

آموزش برنامه نویسی به کودکان با وب سایت Scratchjr.org
مهم‌ترین نکته‌ای که این وبسایت را به یکی از بهترین مسیرهای آموزش برنامه‌نویسی تبدیل کرده است، امکان آموزش تصویری برنامه نویسی با کمک آن است. اسکرچ جونیور در واقع به تنهایی یک زبان برنامه‌نویسی کامل است که به صورت تصویری و برای برنامه‌نویسی کودکان طراحی شده و می‌تواند برای گروهی از مخاطبان که هنوز امکان خواندن و نوشتن به زبان انگلیسی را ندارند مناسب باشد.

وب سایت اسکرچ scratch.mit.edu
شاید بتوان این وبسایت را مشهورترین سایت آموزش برنامه‌نویسی به نوجوانان دانست. اساتید دانشگاه MIT در توسعه‌ی این وبسایت نقش داشته‌اند و سیلابس‌های آموزشی زبان برنامه‌نویسی اسکرچ را به طور خاص برای نوجوانان طراحی کرده اند. این وبسایت برای افراد ۸ تا ۱۶ سال بهینه است. آموزش‌های این وبسایت پروژه محورند و این مسئله باعث آشنایی مخاطبان با پروژه‌های برنامه‌نویسی در دنیای واقعی می‌شود.

سایت CSunplugged.org
نکته‌ی جالب درباره‌ای این وبسایت آموزش برنامه‌نویسی بدون برنامه‌نویسی است! شما با شرکت در دوره‌های آموزشی این سایت از طریق حل معما، پازل و بازی، با اصول برنامه‌نویسی آشنا می‌شوید.

مخاطبان این وبسایت از مسیر داستان، کارت‌های آموزشی و حل معما با مفاهیم پایه‌ای مانند تفکر منطقی، الگوریتم و اعداد باینری آشنا می‌شوند.

سایت Khanacademy.org
خان آکادمی پرطرفدارترین وبسایت آموزشی در سرتاسر جهان است. در این سایت آموزشی می‌توانید با دامنه‌ی وسیعی از آموزش‌ها به جز برنامه‌نویسی آشنا شوید. خان آکادمی علاوه بر آموزش برنامه‌نویسی، به آموزش دروس مدرسه و حتی دانشگاه هم می‌پردازد. این آموزش‌ها ویدئو محور هستند و پس از گذراندن هر ویدئوی آموزشی در انجام یک پروژه‌ی عملی شرکت می‌کنید. در کنار آموزش‌ها، مهارت‌آموزان به فضایی برای گفتگو و انجام کار گروهی نیز دسترسی دارند.

نوشته: دریا نویدی - سایت https://kaaryar.ir

🆔 @commac

ادامه پست قبلی....
(2/2)
🟧 تحلیل نشانه شناسی جلد مجله اکونومیست درباره ...

🔹موقعیت سازه در نماد ملی: قرار دادن این سازه در محل یادبود واشنگتن، نمادی از میراث سیاسی و تاریخی آمریکاست و نشان‌دهنده‌ی این است که ترامپ توانسته است بر بنیان‌های اصیل و تاریخی کشور نیز تأثیر بگذارد. این مفهوم تداعی‌گر تصرف و دگرگون‌سازی فضاهای فرهنگی و سیاسی آمریکا به دست ترامپ است.

🔸واژه “Trumpification”: واژه‌ی ترامپی شدن به معنای تبدیل سیاست‌ها و ساختارها به سبک، روش و ایدئولوژی ترامپ است. این واژه نه تنها به شخص ترامپ بلکه به پیروان و کسانی که همچنان ایده‌های او را دنبال می‌کنند نیز اشاره دارد و نشان‌دهنده‌ی تأثیر عمیق و پایدار این رویکرد در ساختار سیاست آمریکا است.

🔹تیترهای همزمان دیگر: تیترهای دیگر مانند "افزایش قیمت نفت" و "پیروزی بزرگ هوش مصنوعی در نوبل" به مسائل کلیدی اقتصاد و تکنولوژی اشاره دارند که محور سیاست‌های جهانی هستند. این همزمانی ممکن است به تأثیرات احتمالی سیاست‌های ترامپ بر اقتصاد و تکنولوژی در سطح بین‌المللی اشاره داشته باشد، به ویژه که ترامپ در دوره‌ی ریاست‌جمهوری‌اش رویکردی ملی‌گرا و اقتصادی به مسائل جهانی داشت.

🔸انحراف از تقارن و عمودیت: به نظر می‌رسد سازه قرمز اندکی از فرم عمودی و متقارن یادبود واشنگتن فاصله گرفته است. این انحراف، نمایانگر تغییر در اصول ثابت سیاست آمریکا و تأکیدی بر شخصی‌سازی قدرت و انحصارگرایی است که با دموکراسی آمریکایی مغایرت دارد.

🔹عدم تمرکز بر مردم: در بخش پایین تصویر، مردم حضور دارند، اما تمرکز اصلی تصویر از آن‌ها دور شده است. این موضوع می‌تواند نمادی از کاهش تأثیر مردم بر سیاست‌گذاری‌های کلان و افزایش قدرت فردگرایانه و ناسیونالیستی باشد که در دوران ترامپ تقویت شده است.

🔴 این تصویر در مجموع پیامی هشدارآمیز دارد و سیاست‌های ترامپیسم را به عنوان خطری برای ارزش‌های بنیادین و دموکراسی آمریکا و حتی جهان مطرح می‌کند. این نوع نشانه‌شناسی تصویری از تغییرات عمیق و تأثیرات ماندگاری می‌گوید که سیاست‌های پوپولیستی و ناسیونالیستی ترامپ بر جای گذاشته‌اند

↪️ @commac

بخش دوم


در ایران البته تقریبا اکثریت رسانه ها بر حمایت از یک کاندیدا در انتخابات تاکید دارند و دیدگاه حفظ بی طرفی و خودداری رسانه ها از ورود به تایید کاندیداها،‌ در اقلیت کامل به سر می برد.
براساس معیارهای حرفه ای،  می توان گفت حق با گزینه عدم دخالت رسانه در انتخابات و خودداری از حمایت از یک کاندیداست. در حمایت از این گزینه، این دلایل را می توان برشمرد:

دلیل اول: بی طرفی و استقلال، پیش نیاز فعالیت حرفه ای روزنامه نگاران

فعالیت حرفه ای رسانه و روزنامه نگاران نیازمند حفظ بی طرفی و داشتن استقلال به هنگام کار رسانه ای است. موضع گیری صریح رسانه در حمایت از یک کاندیدا، به معنی کنارگذاشتن استقلال و بی طرفی است. چگونه رسانه و روزنامه نگارانی که به صراحت از یک کاندیدای مشخص اعلام حمایت کرده اند می توانند بی طرفانه و مستقل،‌ انتخابات را پوشش دهند؟ حتما نمی توانند. حداقل ماجرا این است که با تردید و تشکیک جدی مخاطبان و ناظران روبه رو می شود.
جایگاه رسانه و روزنامه نگاران به ویژه خبرنگاران در پوشش خبری،‌ جایگاه روایتگر و انتقالگر است. روایت کامل، ‌منصفانه و حرفه ای از یک رویداد نیازمند پیش نیازهایی است یعنی بی طرفی و استقلال در فعالیت حرفه ای.

قطعا هر خبرنگار و روزنامه نگاری دارای موضع گیری شخصی است و پای صندوق رای هم نام یک کاندیدا را می نویسد اما به هنگام فعالیت خبری و رسانه ای باید موضع گیری شخصی خود را پنهان و از فعالیت رسانه ای خود دور نگه دارد.
جایگاه رسانه و روزنامه نگاران در روایت حوادث، شبیه جایگاه داوران در مسابقات ورزشی و قضات در دادگاه هاست.
رسانه، ‌حزب نیست. یکی از تفاوت های حزب و رسانه نیز در همین موضوع یعنی موضع گیری وحمایت از این یا آن کاندیداست.
حزب هم خود و هم اعضای آن، موضع دارند و همیشه باید در برابر حوادث مختلف موضع گیری می کنند اما رسانه این گونه نیست. رسانه چون خود روایتگر است باید نباید موضع گیری داشته باشد.

اعضای حزب فعالان سیاسی هستند اما روزنامه نگاران،‌ فعال سیاسی نیست تا موضع گیری صریح درباره کاندیداهای انتخابات داشته باشند. تنها استثنا در این باره، یادداشت نویسان و تحلیلگران هستند که به صراحت درباره مثبت و منفی کاندیداهای انتخابات،‌ نظر خود را منتشر می کنند. 
رسانه می تواند در قالب یادداشت، نظرات مختلف در حمایت یا علیه کاندیداهای مختلف را منتشر کند اما خود رسانه و خبرنگارانش حق ندارند موضع گیری درباره کاندیداها داشته باشند.
براساس آیین نامه های روزنامه نگاری در رسانه های حرفه ای جهانی، این بخش از روزنامه نگاران (یادداشت نویسان) البته دیگر نباید در بخش خبر  و پوشش خبری فعالیت داشته باشند زیرا بی طرفی ندارند.

وقتی رسانه از کاندیداتوری آقای الف حمایت می کند ایا در این صورت این رسانه می تواند خبرهای منفی درباره اقای الف را پوشش دهد؟ یا به صورت خودکار،‌ خبرهای منفی، سانسور خواهد شد؟ وقتی رسانه ای به صراحت از یک کاندیدا اعلام حمایت می کند آیا می توان به خبرها و گزارش ها و یادداشت های آن رسانه درباره انتخابات اعتماد کرد؟ آیا با چنین رسانه ای می توان نتیجه انتخابات را به درستی پیش بینی کرد؟
حمایت رسانه از یک کاندیدا، به معنی تبدیل رسانه به ارگان تبلیغاتی است.

دلیل دوم : هزینه کردن اعتبار رسانه و روزنامه نگارانش برای کاندیدا

اعلام حمایت رسانه از یک کاندیدای انتخابات،‌ به معنی هزینه کردن اعتبار و آبرو و جایگاه رسانه برای یک کاندیدای خاص است. چرا و به چه دلیل این هزینه کردن باید انجام شود؟ در مقابل این هزینه کردن و قربانی کردن اعتبار و وجهه و آبروی یک رسانه برای یک حزب ویک کاندیدای انتخابات،‌ رسانه چه چیزی دریافت می کند و چه دستاوردی خواهد داشت؟ هیچ.  نه تنها دستاورد ندارد بلکه اعتبار و وجهه خود را قربانی می کند.
نتیجه انتخابات هر چه باشد رسانه ای که از یک کاندیدا،‌ اعلام حمایت کرده ضرر می کند. نتیجه انتخابات هر چه باشد چنین رسانه ای، آسیب خواهد دید.

اگر کاندیدای مورد نظر، در انتخابات شکست بخورد شکست رسانه تلقی خواهد شد و رسانه هم در این شکست، شریک خواهد بود. ضمن اینکه تبعات این شکست نه تنها کاندیدا را در بر می گیرد بلکه رسانه و روزنامه نگاران آن را هم در بر می گیرد. در حالی که رسانه نقشی در فعالیت  و موضع گیری این کاندیدا ندارد.

اگر کاندیدا، پیروز انتخابات باشد بازهم سهم رسانه،‌ شکست خواهد بود چرا که رسانه در این شرایط،‌ به ارگان تبدیل می شود و دیگر از جایگاه رسانه حرفه ای خبری نیست. در این وضعیت از نگاه مخاطبان،‌ دیگر نه با یک رسانه بلکه با ارگان رسانه ای روبه رو هستیم. رسانه ای که به جای فعالیت حرفه ای و واقعی اطلاع رسانی، به دنبال تبلیغات و روابط عمومی برای یک کاندیداست.

asriran.com/004EoT
↪️ @commac

بخش اول


واشنگتن پست و بی طرفی در انتخابات امریکا / رسانه،‌ حزب نیست

✍🏼 رضا غبیشاوی - عصرایران

موضع گیری صریح رسانه در حمایت از یک کاندیدای انتخابات، اقدامی نادرست و تیشه به ریشه زدن رسانه است.
انتخابات امریکا دوباره بحث و جدل ها  را درباره اعلام حمایت رسانه ها از یک کاندیدای مشخص دوباره مطرح کرده است. اینکه رسانه ها باید وارد حمایت از کاندیداها شوند یا نشوند؟ آیا این اقدام صحیح است یا نه و چرا؟
اکثر مطبوعات مهم امریکا از یکی از دو کاندیدای اصلی انتخابات اعلام حمایت می کنند. با این حال امسال،‌ روزنامه واشنگتن‌پست برای اولین بار از ورود به حمایت از یک کاندیدای انتخابات، خودداری کرد و گفت که بی طرف می ماند.  این در حالی است که هر ساله روزنامه واشنگتن پست در کنار دیگر رسانه های مهم از جمله نیویورک تایمز از کاندیدای دموکرات،‌حمایت می کردند.

سکوت واشنگتن پست در برابر حمایت از کاندیداهای انتخابات امریکا باعث جنجال و رویارویی داخلی در این روزنامه شد. جمع مهمی از روزنامه نگاران در این روزنامه، تصمیم به سکوت  و بیطرفی را قبول نکرده اند و به صراحت با این تصمیم مخالفت کرده اند. 
این مخالفت با سکوت حتی به مخاطبان جدی واشنگتن پست هم رسید تا جایی که حدود 200 هزار نفر از مشترکین روزنامه،  اشتراک خود را لغو کردند.

اولین بی طرفی واشنگتن پست بعد از 40 سال

داستان از این قرار است که روزنامه واشنگتن پست متعلق به میلیاردر  امریکایی و مالک آمازون "جف بزوس" روز جمعه اعلام کرد از کامالا هریس نامزد دموکرات یا دونالد ترامپ جمهوری خواه، نامزدهای انتخابات ریاست آمریکا حمایت نخواهد کرد. 
این اتفاق با دخالت جف بزوس مالک روزنامه رخ داد. این در حالی است که همه انتظار داشتند به مانند سال های قبل، روزنامه از کاندیدای دموکرات یعنی هریس حمایت می کند.
رئیس اجرایی روزنامه (ویلیام لوئیس) در حمایت از این تصمیم گفت این نشان دهنده بازگشت "به ریشه های ما در عدم حمایت از نامزدهای ریاست جمهوری است."

"مارتی بارون" سردبیر سابق واشنگتن پست اما علیه این بی طرفی روزنامه موضع گیری و انتقاد کرد.
او به آنچه "بزدلی" روزنامه توصیف کرد، حمله کرد و گفت "دموکراسی قربانی آن خواهد شد". او گفت ترامپ این تصمیم روزنامه را به عنوان "دعوت برای اعمال ارعاب بیشتر" علیه بزوس خواهد دید.
از زمانی که واشنگتن پست اعلام کرد از هریس یا ترامپ حمایت نخواهد کرد بیش از 200  هزار نفر اشتراک خود را در این روزنامه لغو کرده اند. یک سوم از اعضای هیئت تحریریه روزنامه هم در اعتراض به این موضوع استعفا داده اند.

لغو اشتراک حدود 200 هزار مشترک در روزنامه، معادل 8 درصد اشتراک های واشنگتن پست است. چنین ضرر بزرگی به رسانه ای است که در حال حاضر با مشکلات مالی مواجه است. واشنگتن پست در سال گذشته بیش از 2.5 میلیون مشترک داشت که اکثر آنها به صورت آنلاین بودند.
واشنگتن پست  پس از نیویورک تایمز و وال استریت ژورنال سومین روزنامه پرتیراژ امریکاست.
در طول چهار دهه گذشته، هیات تحریریه روزنامه واشنگتن پست به طور مداوم در انتخابات ریاست حکومت امریکا، از  یک نامزد حمایت کرده است که همگی دموکرات بوده اند. حالا اما واشنگتن پست تصمیم گرفت در یکی از دوقطبی ترین انتخابات تاریخ ایالات متحده بی طرف باقی بماند.اگرچه روزنامه‌ها نفوذی را که قبلا داشتند از دست داده‌اند اما واشنگتن پست با شعار «دموکراسی در تاریکی می‌میرد»  همچنان نفوذ قابل‌توجهی را در میان نخبگان پایتخت آمریکا حفظ کرده است.

قبل از این "لس آنجلس تایمز" یکی از روزنامه‌های مهم آمریکایی نیز اقدام مشابه انجام داد. "ماریل گارزا" سردبیر لس آنجلس تایمز روز چهارشنبه گذشته استعفای خود را اعلام کرد. استعفا در اعتراض به اقدام مالک روزنامه در جلوگیری از حمایت از تحریریه روزنامه از هریس انجام شد.
در مقابل، نیویورک تایمز سپتامبر گذشته حمایت خود از را هریس اعلام و او را "تنها گزینه ملی برای ریاست" توصیف کرد.
 روزنامه نیویورک پست متعلق به روپرت مرداک هم روز جمعه از ترامپ جمهوری خواه، حمایت و اعلام کرد "آمریکا امروز آماده است تا دونالد ترامپ قهرمان را به ریاست بازگرداند."

موضوع حمایت کردن یا نکردن رسانه از کاندیدای انتخابات و ورود مصداقی رسانه به انتخابات،‌ محدود به امریکا نیست و تقریبا در همه کشورهایی که انتخابات واقعی یا معنی داری برگزار می شود محل بحث و جدل بسیار است. در این زمینه،‌ رسانه های قدیمی و معتبر اروپایی،‌ معمولا از ورود مستقیم به حمایت از کاندیداهای انتخابات خودداری می کنند. رسانه های حرفه ای تر به طور کامل مستقیم و غیرمستقیم دخالت یا موضع گیری نمی کنند.
در واقع می توان به دو گرایش اشاره کرد. گرایش امریکایی که بسیاری از روزنامه ها وارد حمایت از یک کاندیدا می شوند و گرایش اروپایی که از چنین حرکتی خودداری می کنند.

asriran.com/004EoT
↪️ @commac

💢واکنش‌های توییتری به رفع ممنوعیت واردات آیفون: شایعه تعرفه ۹۶ درصدی جای خبر رفع ممنوعیت واردات آیفون را گرفت!

🔹انتشار خبر رفع ممنوعیت واردات آیفون در روز چهارشنبه ۹ آبان ماه، و به‌دنبال آن انتشار نامه‌ای مبنی بر اعمال تعرفه ۹۶ درصدی برای آن، یکی از ترندهای اصلی توییتر در آن روز بود. بر این اساس، در روزهای ۹ و ۱۰ آبان ماه، بیش از ۳۲ هزار توییت و ریتوییت با ۴۱۰ هزار لایک و ۱۴ میلیون بازدید منتشر شد. علی‌رغم آن که موضوع تعرفه در همان روزها توسط سخنگوی دولت تکذیب شد، اما داده‌ها نشان می‌دهد که در فضای توییتر موضوع تعرفه ۹۶درصدی به‌مراتب بیشتر از اصل خبر رفع ممنوعیت واردات آیفون مورد توجه قرار گرفت.

🔸شبکه بازنشر توییت‌های منتشر شده در این خصوص (تصویر زیر) نشان می‌دهد که واکنش‌ها به حل رجیستری آیفون و تعرفه آن در توییتر، انتقادی بوده است و طیف‌ها و گروه‌های مختلف به آن واکنش نشان داده‌اند. بر همین اساس، ۳۴٪ درصد از شبکه را کاربران انقلابی و اصولگرا تشکیل داده‌اند که توأمان از دستاوردسازی رفع رجیستری و همچنین تعرفه ۹۶ درصدی آیفون انتقاد کرده‌اند.

🔹پس از آن، طیفی از کاربران منتقد (رنگ سبز) با داشتن ۲۹٪ سهم از شبکه، دومین گروهی بوده‌اند که به این موضوع واکنش داده‌اند؛ در میان این کاربران، از اصلاح‌طلب و تحول‌خواه، تا روزمره‌نویس و فعال حوزه فناوری دیده می‌شود. عمده انتقاد مطرح‌شده از سمت این کاربران متوجه تعرفه ۹۶ درصدی آیفون بوده است. کاربران برانداز و مخالف جمهوری اسلامی نیز ۲۳٪ از شبکه را تشکیل داده و آن‌ها نیز از تعرفه ۹۶ درصدی انتقاد کرده‌اند.

🔸در نهایت حامیان دولت و جریانی که از رفع مشکل آیفون استقبال کرده است، تنها ۱۴٪ از شبکه را شکل داده است؛ اکانت ستار هاشمی نیز در میان این خوشه دیده می‌شود.

🔹این موضوع نشان می‌دهد که در فضای توییتر، مسأله رفع ممنوعیت واردات آیفون جای خود را به انتقاد از تعرفه ۹۶ درصدی آن داده است و عملا در میان فعالان حوزه فناوری و فعالان سیاسی، این تصمیم دولت چندان «دستاورد» تلقی نشده و حتی دستاوردسازی از آن مورد انتقاد قرار گرفته است.

📲 @socialMediaAnalysis

💢فیلترینگ؛ جراحیِ مغز با آچار
✍🏻علی شاکر|پژوهشگر ارتباطات و هوش مصنوعی

🔹هر وقت یک مکانیک با آچار چرخ توانست جراحی مغز انجام دهد، فیلترینگ کنونی اینترنت نیز می‌تواند به وضعیت کنونی خود ادامه دهد. حامیان وضعیت فیلترینگ موجود، از خطرهای محتوای غیراخلاقی برای کودکان می‌گویند. همچنین بحث امنیت مطرح می‌شود.

🔸حاکمیت‌ها می‌توانند همین‌قدر دغدغه‌مند و خوش‌نیت باشند، ولی راه‌حل‌هایی برای وضعیت موجود ارائه کنند که در عمل باعث از دست رفتن سرمایه‌های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی است.

🔹از منظر ترمودینامیک، جامعه یک سیستم پیچیده و پویاست که هر عنصری بر دیگری تأثیر می‌گذارد. به شکلی استعاری وضعیت حیات در جامعه به عنوان یک موجود زنده، شبیه حرکت مداوم پیکسل‌ها روی صفحه‌ی نمایش تلفن همراه است. دریافت اطلاعات به کمک روشن و خاموش شدن الگوهایی از پیکسل‌های روی صفحه صورت می‌گیرد و ما می‌توانیم تغییرات و تفاوت چیزها را از هم تشخیص دهیم.

🔸تصویر این صفحه‌ی نمایش مدام تغییر می‌کند و مشکل اینجاست که این تغییر تدریجی است. کافی است عکس‌های تولد خود را کنار هم تدوین کنیم تا متوجه این تغییر مداوم در بدن خودمان شویم. برخی ما در این وضعیت شبیه گربه‌ای عمل می‌کنیم که می‌خواهد موش روی صفحه نمایش را شکار کند. برخی از تصمیم‌گیرندگان نیز می‌خواهند تصویر منظم از جامعه‌ی خود را حفظ کنند و نگه دارند. چنین چیزی ناممکن است نه از این نظر که رسیدن به نظم کار سختی است از این لحاظ که ما پیوسته در وضعیت بی‌نظمی-تعادل هستیم و تعادل از دل بی‌نظمی و بی‌نظمی از دل تعادل بیرون می‌آید.

🔹اینجاست که باید گفت آنتروپی سیستم مدام بیشتر و بیشتر می‌شود، ولی در همین حال نیز شاهد نظم-بی‌نظمی‌های بی‌نهایتی هستیم که به نگاه تمرکزگرا و ایستای انسان می‌خندد؛ چون ما به عنوان یک گونه‌ و بخشی از طبیعت نمی‌توانیم سیستم را از تغییرات مداوم باز داریم. هر زمان هم سعی کردیم این نظم را دستکاری کنیم، سیستم به طور سخت‌تری جامعه را به سمت تعادل سوق داده است. در واقع سوژه‌ها و اُبژه‌ها در جامعه مدام در حال تعامل و اندرکنش‌های بی‌نهایتی با هم هستند که هم باعث بی‌نظمی می‌شود و هم نظم‌های نوینی را شکل می‌دهد.

🔸فناوری‌ یک عنصر آنتروپیک در جامعه است. چون می‌تواند سطح بهره‌وری انرژی را افزایش دهد و با تبدیل انرژی به ماده، ادامه‌ی حیات را ممکن می‌سازد. اینترنت نیز از این قاعده مستثنی نیست. بنابراین نمی‌توان انتظار داشت که شبکه‌های روابط واقعی با شکل‌گیری شبکه‌های مجازی آنتروپیک یا بی‌نظم نشود. این بی‌نظمی قاعده‌ی حیات است. ولی اگر آن را نپذیریم و بر فرض بخواهیم با بهانه‌های مختلف جلو آن را بگیریم، نه‌تنها نظم جدیدی پدید نمی‌آورد بلکه سیستم را مجبور می‌کند که تمام انرژی خود را صرف بازگشت به وضعیت متعادل کند.

🔹به طبع هیچ حاکمیتی در دنیا با امنیت خود شوخی ندارد. تاریخچه‌ی حکومت‌ها هم نشان می‌دهد که ما در سرزمین‌هایی که نخستین تمدن‌های اولیه شکل گرفتند، بخشی از آزادی خود را به کسانی دادیم که از محصولات کشاورزی که انبار کردیم محافظت کنند.

🔸چون انسانی که زندگی شکارگر-جست‌وجوگری خود را کنار گذاشته، حالا هر صبح نمی‌تواند دستش را دراز و گندم، جو و برنج دِرو کند. این محصولات در بخش‌های خاصی از سال رشد می‌کنند پس باید آن را انبار می‌کردیم تا بتوانیم زنده بمانیم و مسئول محافظت و امنیت غذای ما ارتش و حکومت‌های اولیه بودند.

🔹برای چند هزار سال چالش‌های امنیتی علیه حکومت‌ها کم و بیش به هم شباهت داشت. تا اینکه انسان ابزارساز پس از تحولات فکری رنسانس تصمیم می‌گیرد در مرکز عالم بایستد و خودخواهانه همه‌چیز را برای اشرف مخلوقات بخواهد و فناوری در این دوران به کمک آمد.


🔻ادامه این یادداشت را در این لینک بخوانید.
📲 @socialMediaAnalysis
↪️ @commac

🎯 از پشیمانی چه حاصل؟
— پشیمانی به ما اجازه می‌دهد تا دوباره متولد شویم

🔴 همۀ ما شب‌هایی را در خاطر داریم که روی تخت، خواب به چشمانمان نمی‌آمده و در همان حالی که انتظار می‌کشیده‌ایم تا خدایان خواب بر ما فرود آیند، ناگهان شیطانی شرور آرام آرام از کنجی تاریک، بیرون خزیده و مثل بختک روی سینه‌مان نشسته: شیطانِ خاطره‌های تلخ گذشته. خاطراتی که در آن‌ها دست به کاری شرم‌آور زده‌ایم یا رفتاری ناپسند از خودمان نشان داده‌ایم که فکر کردن به آن، از پس ماه‌ها و سال‌ها، هنوز حالمان را بد می‌کند. در این مواقع است که «پشیمانی» در خالص‌ترین حالت خود سراغمان می‌آید.

🔴 مادری را فرض کنید که به یاد می‌آورد وقتی بچه‌اش کوچک بوده، به خاطر مسئله‌ای بی‌اهمیت به‌سختی تنبیه‌اش کرده. یا کارمندی که بی‌دلیل همکارش را رنجانده. احساس پشیمانی، حتی وقتی به طور غیرعمد به دیگران آسیب زده باشیم، سراغمان می‌آید.

🔴 برخی می‌گویند احساس ندامت برای مسائلی که دیگر نمی‌توانیم برایشان کاری بکنیم، بیهوده است. فیلسوف قرن هفدهم، باروخ اسپینوزا، عقیده داشت که پشیمانی و ندامت عناصر مستی‌آور زیان‌باری هستند که فهم ما را بر هم می‌زنند: ما بر اثر شتاب‌زدگی دچار خطا می‌شویم و بر اثر شتاب‌زدگی خود را دربارۀ خطاهایمان سرزنش می‌کنیم. نیچه با این دیدگاه موافق بود، و پشیمانی را چنین توصیف می‌کرد: «افزودن دومین حماقت به حماقت نخست». در عصر ما که خودیاری در اوج است نیز این دیدگاه در قالب شعار «خودت را ببخش» فراوان شنیده می‌شود.

🔴 اما بخششِ خود توهمی بیش نیست. تنها کسانی که می‌توانند ما را ببخشند، آن‌هایی هستند که در رابطه با آن‌ها مرتکب خطا شده‌ایم. ایوان کارامازوف، در رمان سترگ داستایوفسکی، استدلال می‌کند که حتی خدا نیز حق ندارد کسی را ببخشد که کودکان را شکنجه کرده و کشته است. چون خدا آن کسی نیست که شکنجه شده است.

🔴 من حق ندارم که کسی را که از شما زورگیری کرده ببخشم، و می‌توانم خودم را هم به‌دلیل فریب فردی دیگر ببخشم. این به‌معنای تأیید شکنجۀ بی‌پایان خودمان یا احساس گناه نامعقول نیست. اگر وحشیانه خودمان را قضاوت کنیم، ایمانمان به خود و تواناییمان برای اصلاح رفتار را از دست می‌دهیم. می‌توانیم بیاموزیم که گذشته‌ها را به گذشته بسپاریم، اما قبل از آن‌که آن‌ها را به گذشته بسپاریم، باید اجازه دهیم تا پشیمانی وجودمان را در بر بگیرد. شاید توصیۀ کتاب‌های مقدس بهترین باشد: توبه کن، طلب بخشایش نما، همراه با عزمی صادقانه برای تغییر رفتارت.

🔴 البته می‌توان از احساس پشیمانی هم سوءاستفاده کرد. داستایوفسکی که صاحب‌نظری بزرگ در باب گناه و پشیمانی است، تردید دارد که بتوانیم بدون خودستایی یا احساس قدرت، به کار بدی اعتراف کنیم. بااین‌حال، پشیمانی خیلی وقت‌ها احساسی انسانی و لازم است تا بتوانیم رابطۀ خودمان با خودمان را اصلاح کنیم.

🔴 کیرکگارد می‌گوید وقتی نیایش می‌کنید، خدا را تغییر نمی‌دهید، خودتان را تغییر می‌دهید. شاید قصۀ پشیمانی هم چنین باشد. من نمی‌توانم کارهای گذشته‌ام را تغییر دهم یا پاک کنم، اما شاید با عمل پشیمانی، هویت خودم را دگرگون می‌کنم. هنری دیوید ثورو توصیه می‌کند: «از پشیمانی‌هایتان بیشترین بهره را ببرید؛ هرگز افسوس خود را پنهان نکنید، بلکه از آن مراقبت کنید و آن را بپرورانید تا آنکه از گیرایی کامل و مجزایی برخوردار شود. پشیمانیِ عمیق، از نو زیستن است». از نو زیستن، زایشی دوباره از نظر اخلاقی است.


📌 آنچه خواندید مروری کوتاه است بر مطلب «از پشیمانی چه حاصل؟». این مطلب در تاریخ ۲۹ شهریور ۱۳۹۶ در وب‌سایت ترجمان نیز بارگذاری شده است. این مطلب نوشتۀ گوردون مارینو است و علی برزگر آن را ترجمه کرده است. برای خواندن نسخۀ کامل این مطلب و دیگر مطالب ترجمان، به وب‌سایت ترجمان سر بزنید.

📌 ادامۀ مطلب را در لینک زیر بخوانید:
B2n.ir/e08848