570


راوش که در حال ور رفتن با ته ریش خط گرفته رایان بود از بغل رایان خارج شد.
به سختی روی زمین ایستاد و آروم روی زمین نشست.
نگاهی به من انداخت و همون طور که کلاه پشمالوی کوچولوش هر لحظه بیشتر پایین میومد و کم کم روی چشم هاش رو می گرفت، دستش رو جلو آورد.

خیره به دست من که روی سنگ قبر گذاشته بودم دست کوچولو و تپلش رو روی سنگ قبر مادرش گذاشت.

لبم رو با خنده گزیدم و قربون صدقه اش رفتم.
یکی از شاخه گل های رزی که روی سنگ قبر گذاشته شده بود رو برداشت و نگاه دقیقی بهش انداخت.

همون طور که باهاش بازی می کرد به رایان چشم دوختم و گفتم
_قول میدم راوش رو مثل بچه خودم بزرگ کنم رایان جانم.
قول میدم هیچ وقت هیچ تبعیضی بین بچه خودم و راوش قائل نشم؛ راوش هم پسر خودمه.

رایان با لبخند دستم رو توی دست گرمش گرفت.
_می دونم خانومم! من خیالم از بابت تو راحته.
از همون روز های اول که وارد زندگیم شدی فهمیدم دل بزرگ و قلب رئوفی داری.
می دونم که راوش رو مثل بچه ای که توی شکمته، بزرگ می کنی.

خم شدم و بوسه ای روی سر راوش زدم. به چشم های مشکی رایان که کپی راوش بود زل زدم و گفتم
_می خوام همین جا؛ جای آرامگاه نیوشا ازت قول بگیرم هرگز به راوش نگی که من مادرش نیستم.
می خوام بهم قول بدی که من مادرشم و بچه ای که توی شکممه خواهر یا برادرشه