#پارت۴۴۰
#ستیزه‌جو 🍃


***
ده روز بعد

از صبح شهریار یک جور دیگه ای شده بود، لبخند های گاه و بیگاهش  و حال سرخوشی که داشت!

- کبکت خروس می خونه انگار


چشمکی بهم انداخت و گفت:
- داریم می ریم تهران!

تهران رفتن ذوق داشت؟
اون هم وقتی که هزار بار خودم خواسته بودم بریم تا به زنش برسه و بهانه می کرد که حال من برای پرواز مناسب نیست و اتوبوس هم خسته کننده است!


همه کار هارو انجام داده بود و این مدت فقط استراحت کرده بودم...
طوری که از تنبلی خودم احساس بدی داشتم.


- ساعت چند پرواز داریم؟

نگاهی به ساعتش کرد و دوباره روی لبش لبخندی نشست.

- تو یک ساعت دیگه ولی من چهار ساعت بعدش!


پیراهنی که داشتم تا می زدم توی دستم خشک شد و به سمتش چرخیدم.

- یعنی چی؟


شونه اش رو بالا داد و همینطور که مشغول چیدن وسیله هاش بود گفت:
- یه کار کوچیک دارم تبریز، تو برو من پشت سرت میام!


کار کوچیک دیگه   چه صیغه ای بود؟

اخم هام های هم رفت و گفتم:
- خب منم صبر می کنم با هم بریم

دست از کار کشید و گفت: