چشمی که دائم عيب‌های ديگران را ببيند، آن عيب را به ذهن منتقل ميکند.
و ذهنی که دائما با عيب‌های ديگران درگير است، آرامش ندارد، درونش متلاطم و آشفته است.
در عوض چشمی که ياد گرفته است هميشه زیبایی‌ها را ببيند، اول از همه خودش آرامش پيدا می کند.
چون چشم زيبا بين عيب‌های ديگران را نمی بيند و دنيای درونش دنيای قشنگی‌هاست...
عیب جویی نکنید. چون وقتی عیب جویی میکنید در اصل عیب هایی را که پیداکرده اید درجیب خودتان گذاشته اید.
در بدترينِ ما آنقدر خوبى هست
و در بهترينِ ما آنقدر بدى هست
كه هيچ يك از ما حق اين را نداريم
كه از ديگرى عيب‌جويى كنيم...

.https://t.me/+PDKCx5510Qu9Qxyx