پدرم هر وقت که آواز می‌خوند یه بغضی تو گلوش بود،هربار ازش میپرسیدم بابا صدات بغض داره؟
میگفت: نه جانم! بغض نیست غم روزگاره.
تو فال گوش ایستادن حرف های عمه کوچیکم با دوستش شنیده بودم که میگفت: آقا داداش واقعا عاشقش بود
اما حاجی بابا همش مخالف بود و میگفت: ما تاجر بازاریم و پدر لیلا خانم میرزای حجره مردم.
لیلا خانم شوهر کرد، بابام هم تا روز عقد مامانم رو ندیده بود چون انتخاب حاجی بابا بود و گفته بود: فقط دختر حاج آقا فلانی برازنده خاندان ماست.
خلاصه، بابا مامانم ازدواج کردن.
حاجی بابا یه کاخ براشون ساخت، بچه دار شدن،مامان از بد روزگار تو میان سالی از دنیا رفت.
بابام موند و موهای سپید و بغض ته گلوش و عشق لیلا خانم...
بابام که از دنیا رفت تو آخرین خط وصیت نامه اش برامون نوشت:بابا پول و ثروت خیلی خوبه اما با کسی ازدواج کنین که ته دلتون باهاش خوش باشه دل که خوش نباشه،آخرش کاخ هم براتون میشه خونه غم…

ترانه لیلا خانم
از ترانه های محبوب فولکلور مازندران💚