ویراستاران

‌
نام‌نوشته‌ها از ۲۳۴ گذشت
و نزدیکِ تکمیل ظرفیّتیم.
از استقبالتان سپاسگزاریم.
‌
اگر در این نشستِ حضوری نام‌نویسی کرده‌اید و بعدش متوجه شدید که نمی‌توانید آن روز تشریف بیاورید، حتماً زودتر به یکی از ما بگویید تا جا باز کنیم برای گرامیانی که می‌خواهند و می‌توانند بیایند.

با قدردانی از همراهی‌تان
گروه «ویرایش‌پژوهان»

لابه‌لای حدود ۳۰۰۰ فرسته
در کانال «ویراستاران»
با این برچسب‌ها می‌توانی چرخ بزنی:

#حشو #زیبانوشته
#صوتی (۱۱ درس)
#آواچه و #صوتک (۲۶ نکته)
#کژتابی #ساختار_بیگانه
#دستورخط #املا
#دستورزبان #نیم‌فاصله
#دقت‌ورزی_معنایی
#دقت_ورزی_معنایی
#تنوین #ویراستار
#خطای_منطقی #تمرین
#عددنویسی (۶ درس)
#نمونه_ویرایش
#گرته_برداری #گرته‌برداری
#پیچیده_نویسی #پیچیده‌نویسی
#بند_موصولی #باید
#را #اداری #افغانستان
#ترجمه #ارزیابی
#است #هست
#نگارش #نجفی
#عربی #حرف_ربط
#ویرایش_رایانه‌ای
#بیگانه‌دوستی #مصدر_جعلی
#گیومه #کاما #گزیده
#زبان #فرهنگ
و...
@virastaran
این «ویژه» است: #آواچه

ادامه از: t.me/virastaran/3533

... نخستین میانوند فارسی را آفرید!
شبکه‌های اجتماعی هم از آن استقبال کردند:
یادگاری: یادِ چه گاری؟!

این ادعا به‌ظاهر احساسی و ناعلمی است؛
اما این میاوندِ تأکیدی اگر خیلی رواج یابد
و از مُد زبانی به قاعدۀ زبانی بدل شود،
می‌توان آن را میانوند جالبی دانست
که البته معنا را عوض نمی‌کند و فقط
تأکیدی با بارِ منفی به واژه می‌افزاید.

شاید هم قمیشی، در کسری از ثانیه،
این الگوی انگلیسی در ذهنش آمده
و سریع و خلاقانه فارسی‌اش کرده:
un-fucking-believable عجیب باورنکردنی
de-fucking-licious خوشمزۀ لعنتی
Ari-fucking-zona آریزونای کوفتی

الگوی «... چه...؟!» را
برای این‌ها شنیده‌ایم:

تِلگِ چه رامی؟! اینجا
گنبدِ چه آهنی؟! اینجا
برونِ چه گرایی؟! اَن چه گیزه‌ای؟! اینجا

با این ساخت می‌توان نامحدود واژه ساخت:
خاورِ چه میانه‌ای؟! مُهای چه جرَتی؟!
نیمِ چه فاصله‌ای؟! خواستِ چه گاری؟!

نظرتان را جویاییم. برایمان بنویسید.
شما چه ترکیب‌هایی دیده یا ساخته‌اید؟
t.me/virastaran/3534
مؤسسهٔ «ویراستاران» ۲۱مهر۱۴‌۰۳

‌
یاد ده سال پیش به‌خیر!

‌
دیدگاه زیر فرض خود را بر ادعایی در پیشینه ی تحقیقاتی دلایل عملی و همچنین اصول هنجاری قانون (که بر اساس آن قانون دلیل عمل را تعیین می کند) بنا کرده است.

ویراسته، با کمترین تغییر:
دیدگاه زیر فرض خود را بر این‌ها بنا کرده است: ادعایی دربارهٔ پیشینهٔ پژوهشیِ دلایل عملی و همچنین اصول هنجاری قانون که طبق آن، دلیل عمل را قانون تعیین می‌کند.

ضمن گذاشتن این یادداشت برای نویسنده:
اصل جمله کمی مبهم است.

اگر دستمان را بازتر بگذارند،
چطور ابهام‌زدایی‌اش کنیم؟
@virastaran #تمرین #پیچیده‌نویسی

‌
خانم کُمیجانی تنها فروشندۀ این مغازه است.
معنای یکم:
معنای دوم:
معنای سوم:

اول، شما بگو.
@virastaran #کژتابی

‌
ویرگول ۱۰میلیون‌دلاری
t.me/MrDilmaj/979 #سجاوندی

ادامه از: t.me/virastaran/3501

معلوم است لباس و ظاهر برای ایرانیان مهم بوده که سعدی بر «نه همین لباس زیبا» انگشت نهاده و بهلول در آستین لباسش چلو ریخته است. برای ما سیرت مهم‌تر از صورت است؟ من تعجب می‌کنم که از تعددِ این گزاره در ادبیاتمان نتیجه می‌گیرند که ایرانیان سیرت را برتر از صورت دانسته‌اند! چرا نتیجۀ معکوسش را درست نمی‌دانید؟ اتفاقاً معلوم است صورت مقدّم بر سیرت بوده که بزرگان ما این‌همه دادِ سخن درباره‌اش داده‌اند. به کنشِ ناموجود که واکنش نشان نمی‌دادند! از دیدنِ متعددِ این‌ها حرص می‌خوردند که گوشزدشان می‌کردند. بوده‌ایم که می‌گویند!

مگر همین الانش «چیدمان» منزل برای ما مهم نیست؟ مگر «پردۀ زیبا و فاخر» جزو ضروریات زندگی در کلان‌شهرهای ایران به شمار نمی‌رود؟ در کل دنیا بعید است جایی باشد که مردمش این‌همه به پردۀ پنجره‌ها بها دهند. ماییم و خانه‌های شیکِ کم‌جمعیت، ماییم و مبل‌های گرانِ مهمان‌ندیده، ماییم و خانه‌های تک‌فرزندِ لبالب از اسباب‌بازی، ماییم و گوشی‌های شیکِ مطالعه‌کُش، ماییم و دربازکن‌های تصویریِ فول‌اچ‌دیِ بی‌مُراجِع، ماییم و مراسم دکوریِ تودیع و معارفۀ بی‌درس و تجربه، ماییم و مدرک‌گراییِ بی‌اعتنا به عمق دانش، ماییم و «دکتر»گویی‌های نامعطوف به سواد مفید، ماییم و نمای سنگ مرمر برای ساختمان‌های بسازوبفروشی، ماییم و «کجا می‌شینیِ» مقدّم بر «فرهنگ رفتاری‌ات چیست؟»، ماییم و «چی بپوشم»های پُربسامدی که یک بار هم ختم نمی‌شود به اینکه این بار سعی کنم در این دیدار بهتر رفتار کنم.

مردم ما همیشه کامل‌گرا (کمال‌گرا) بوده‌اند، به‌ویژه در صورت‌گرایی. مسجد باید باشکوه باشد؛ عادی نمی‌شود. عروسی باید کامل باشد؛ معمولی نداریم. تخت‌جمشید را باید جوری ساخت که دوسه‌هزار سال برپا بماند؛ صد سال جوک است. پیامِ ماندگار باید در لباس شعرِ تراشیده منتقل شود؛ سخن خشک را کناری بهِل. اندیشیدن به دیدارِ دلدار باید قافیه‌اندیشانه باشد؛ دیداراندیشیِ محض بی‌مزه است.

از این‌سویی که شما فرمودید که هرگز! ولی شاید برعکسش صادق باشد. دست‌کم گاهی صادق است که جاهایی معنا را رها کرده‌ایم و صورت و شکل را چسبیده‌ایم. صورت مهم است که منِ کم‌مایه این‌همه روده‌درازی کردم، در گفتن حرفی ساده!

اگر کلامی معنا را برساند، همیشه کافی نیست. ما، به هر قیمتی، معنا را نمی‌رسانیم. صورت را نیز جدی می‌گیریم. خودِ راه موضوعیت دارد، جدای از مقصد. درست‌نویسی یعنی پرداختنِ هم‌زمان به معنارسانی و درستیِ زبان.

با مِهر و ادب
محمدمهدی باقری
از «ویراستاران»
t.me/virastaran/3500