یکی از دلایلی که باعث می‌شود پیگیری‌های شوراهای صنفی رنگ و بوی سیاست به خود گیرند همین تعارض بین «نقش صنفی» و «شرایط سیاسی» است. حتی اگر شورا بخواهد کاملاً از سیاست دور بماند، شرایط محیطی و واقعیت‌های اجتماعی-سیاسی دانشگاه و کشور، باعث می‌شود که این موضوع تقریباً غیرممکن شود. شوراها ناچار می‌شوند در موضوعاتی مانند تعلیق‌های انضباطی، بازداشت‌ها، احضارها به دفاتر پیگیری یا محدودیت‌های سیاسی موضع‌گیری کنند، زیرا این موارد بر زندگی و حقوق صنفی دانشجویان تأثیر مستقیم دارد. هرچند که ورود به این مسائل برای شورا خطر برچسب‌خوردن به عنوان «سیاسی» را به همراه دارد، عدم پیگیری این موضوعات نیز ممکن است به ضرر مقبولیت شورا در میان دانشجویان تمام شود.

مسئله دیگر این است که اغلب دانشجویانی که به شورا مراجعه می‌کنند، از آن انتظار دارند که نقش نمایندگی داشته باشد و به‌خصوص در مقابل مسائل سیاسی که مستقیماً بر آن‌ها اثر می‌گذارد، اقدام کند. این در حالی است که شوراهای صنفی نه تنها از نظر قانونی اختیار کافی ندارند، بلکه با فشارهای بیرونی نیز مواجه‌اند که فعالیتشان را محدود می‌نماید.