و هوی ازپیِ عقل فرا ایستاده، می‌گفت:

«تَرجُو النجَاة وَلم تَسلُك مَسالِكَها
إِن السَّفِينَة لَا تجْرِي عَلَى اليَبَس

آنجا که روی می‌نهی، بهر گامی که می‌روی، ناکامیی خواهد بود، و بهر قدمی که بگذاری نَدَمی روی خواهد نمود؛ هیچ منزل قطع نکنی، که صد مشکل نبینی، و بهرجهت که روی نهی، گذر بر حَدِّ شمشیر است؛ مایه‌ی سر نگاه دار، که در اقتنای مطالب سرمایه‌ی اصلست؛ تا مرکبِ جان روانست، ارتقا بذُروه‌ی مآرب سهلست.» و دل مدتی در مقام ترددّ و تحیُّر می‌بود،

«نفثه‌المصدور؛ انشای شهاب‌الدین محمد خُرندزی زیدری نسوی؛ تصحیح و توضیح امیر‌حسین یزدگردی؛ انتشارات توس؛ صفحه 98»