★کانال رسمی صدیقه بهروان فر، تبسم تلخ★

#part78



توی جمع استادا و دانشجوها نشسته بودم و داشتیم جرئت حقیقت بازی می کردیم.

بطری چرخید و سرش افتاد طرف استاد و تهش طرف من. با ترس نگاهش کردم که با شیطنت گفت:
_جرئت یا حقیقت؟
از ترس گفتم: حقیقت!
لبخند مرموزی زد و بهم گفت: سایز سینه ات چنده؟
با حیرت و خجالت نگاهش کردم که استاد بلند داد زد: امیرررررر!
بی توجه به استاد منتظرم موند که گفتم: _میشه بگم جرئت؟

لبخندش گشاد شد و گفت: البته که میشه.
با استرس گفتم: باشه جرئت.
با ذوق گفت: چون ازت خوشم میاد و مثل گربه ی خونگیم میمونی دوتا راه بهت میگم هرکدوم دوس داشتی انتخاب کن.
سری تکون دادم و با استرس گفتم: باشه.
_یا باید بیای بغلم و سرت و بزاری روی سینم و بگی دوستم داری، یا بری بغل استادو لباش و ببوسی.
جیغ و سوت همه رفت هوا. استاد با عصبانیت زد پس کله ی امیررررر و اومد جلو و گفت:
_تو غلط میکنی به کسی جز من دست بزنی.
بعد هم محکم لباش و گذاشت روی لبام که جیغ و سوت پسرا و دخترا رفت هوا...

https://t.me/joinchat/AAAAAEeJL-qSBH9NVYCrVw
https://t.me/joinchat/AAAAAEeJL-qSBH9NVYCrVw

#کلکل خنده
#کلکل استاد دانشجویی

#بیا بخند 😂😁😆🤣😜😝😁😁

با دردی که توی پهلوم بود سرمو با درد بالا اوردم که نورا با زیرکی گفت: باختی یادت که نرفته...
شرطو باختی...
با چهره ایی مظلوم گفتم..نه

گفت: یادت که نرفته... باید هرچی که من بگم انجام بدی.

سرم و یواش تکون دادم و نگاه بدجنس وشیطانی شو سمت پسرا و روی استاد خوشتیپ و مغرورمون دیدم. با خواهش نگاهش کردم که چیز سختی ازم نخواد.

اما با شنیدن حرفش از حال رفتم وسکته رو رد کردم.
میری جلوی همه دستت و میزنی به اونجای استاد امیرعلی و بر میگردی.
با تعجب گفتم: نورا تورو خدا... اینو نگو ..
زشته نمیتونم .. این دیگه نه...

ابروشو بالا انداخت و با بیخیالی گفت: اگه نری بلند داد میزنم پریود شدی. و مانتوت خونی شده...

دندونامو با حرص روی هم می سابیدم محکم زدم پشت شونش که جیغی کشید و همه برگشتن سمتمون. چه غلطی کردم چرا همه به من نگاه میکنن...

نورا با نیش باز و نگاه عجیبش اشاره داد که برو. با حرص رفتم سمت پسرا که روی صندلی بودن.

روبروشون ایستادم و به استاد نگاه کردم که با تعجب و سردی گفت:
_مشکلی دارید خانوم محمدی
_بله. ببخشید.

سریع خم شدم و دست زدم به خشتکش که دخترا جیغی زدن تا اومدم دستمو بردارم مچ دستمو گرفت و کشید سمت خودش و محکم بغلم کرد وبوسیدم .. که جیغ و سوت همه رفت هوا...

_دوست داری.. میخوای بدم بخوری؟
با حیرت گفتم: استاد
https://t.me/joinchat/AAAAAEkq_5EK--kVMv5azg
https://t.me/joinchat/AAAAAEkq_5EK--kVMv5azg
زوود جویین شو بیا بخون وبخند😂😆🤣🤣😝😜😛
از خنده رودبر میش

🍃🍂🍃🍂🍃
🍂🍃🍂🍃
🍃🍂🍃
🍂🍃
🍃
#Part153



با رفتن مامانش ظرف نوتلا روی میز کوبیدم و با حرص به طرف امیرعلی برگشتم.
_همش تقصیر توعه ، حالا چی بخورم !

چشم غره ای بهم رفت و در یکی از کابینت ها رو باز کرد
با دیدن پاکت لازانیا با هیجان به طرفش رفتم.
_نگو بلدی درست کنی !
چپ چپ نگام کرد و شروع کرد به کار کردن .
همونطوری که کنارش ایستاده بودم و با دقت خیره اش بودم ، بیکار نبودم و نوتلا میخوردم و مطمعن بودم تموم لب و دهنم کثیف شده .

اینقدر ملچ و ملوچ میکردم که هر از گاهی کلافه چشماش رو میبست و باز میکرد ، انگشتمو نوتلایی کردم و تا ته توی دهنم فرو بردم .

داشتم با چشمای بسته به انگشتم لیس و مک میزدم که با کشیده شدن ظرفش از توی دستم با تعجب چشمام رو باز کردم.

_اینقدر بلدی بخوری چرا انگشت؟؟ میخای جای دیگه بزنم بخوری امتحان کنی شاید منم لذت بردم !

در ادامه حرفش به بین پاش اشاره کرد

با فهمیدن منظوری که داشت جیغ خفه ای کشیدم

_چی گفتی بی ادب ؟؟ جرات داری یه بار دیگه تکرارش کن!

دستاش رو دو طرفم به سینگ ظرفشویی تکیه داد و درحالی که کاملا بهم میچسبید تکرار کرد:

_میگم حالا که اینقدر با حس و حال میخوری برای منم امتحان کن شاید تاثیر داشت و تحریک شدم و همینجا دست از سرت برداشتم.

#پسره_پرو_میگه_بیا_جا_نوتلا_منو_بخور🤣😱🔞
#میپاچی_از_خنده🤣🤣

https://t.me/joinchat/AAAAAEkq_5EK--kVMv5azg
https://t.me/joinchat/AAAAAEkq_5EK--kVMv5azg

سلام عزیزان
خوبید
شرمنده این یه ساعت با تغییرات کانال اذیت شدین ولی لازم بود.
من پارتا رو به شکل فایل گذاشته بودم تا مثلا جلوی کپی رو بگیرم ولی حواسم به هوش و درایت دزد ها و کپی کاران محترم نبود. این شد که خودم مثل بچه ی آدم دوباره پارتا رو برگردوندم به حالت قبل. امیدوارم علاوه بر دزدا، شما خواننده های واقعی و مهربونم هم راضی باشید.
مرسی که هستین❤️❤️❤️

🌺🍃🍂🌺🍃🍂
#پارت۲۴۰
از یک جایی صدای گریه می‌آید. گریه‌ی یک زن. شیون می‌کند و به سر و صورتش می‌کوبد. چهره اش را از پشت دستانی که مدام جلو و عقب می‌روند، تشخیص نمی‌دهم اما هیبتش به سحر می‌ماند. مردی سیاه پوش دست به سینه زده و یک دستش را جلوی صورتش گذاشته است. شانه های لرزانش نشان از گریه کردنش دارد. صدای مداح را هم می‌شنوم. هوا تاریک است و هوهوی باد در همه جا می‌پیچد. هوا سرد و نمناک است. دستانم را به دور خودم می‌پیچم و قدمی جلو می‌گذارم. جسم سفید پوشی کنار قبری خالی، روی زمین است. تلی خاک هم کنار قبر قرار دارد. انگار قرار است جسم سفید پوش، درون قبر دفن شود. دستانم می‌لرزد. کنار قبر زانو می‌زنم و کمی به جسم سفید پوش نزدیک می‌شوم. دستم را چند بار جلو برده و مشتش می‌کنم. می‌ترسم پارچه را کنار بزنم و چیزی که نباید را ببینم. از خیر شناسایی آن می‌گذرم. قصد فرار دارم اما زمین و زمان با من در جنگند. همان لحظه باد تندی می‌وزد و خاک کنار قبر را به هوا بلند می‌کند. دستم را جلوی چشمانم می‌گیرم. طولی نمی‌کشد که باد قطع شده و تنها نسیمی خنک بدنم را می‌لرزاند. دست که از روی چشمانم بر می‌دارم، چهره‌ی بی رنگ و روی محمد حسین را می‌بینم. رد بخیه ی بدشکل پیشانی‌اش، واضح تر از هر زمانی است و خط بخیه‌ی تازه و پر رنگی درست از فرق سرش گذشته است.
هین بلندی می‌کشم و از خواب می‌پرم. نفسم تند و سطحی شده و تنم به عرق نشسته است. همان جا، کنار سجاده‌ی بابا حامد روی زمین خوابم برده است. لای پنجره باز و باد سردی به داخل اتاق می آید. صدای آشنای اذان هم بلند تر از هر زمانی شنیده می‌شود. از جا بر می‌خیزم و خودم را به سرویس بهداشتی داخل اتاق می‌رسانم. آبی به دست و صورتم زده و کمی از همان آب را هم می‌خورم تا شاید کمکی به فرو نشاندن حال ملتهبم بکند. وضو می‌گیرم و دوباره به سمت سجاده می‌روم. چند رکعت نماز می‌تواند کمی آرامم کند. نماز می‌خوانم، دو رکعت، چهار رکعت،شش رکعت... آن قدر می‌خوانم که زانوانم خسته شده و از فشرده شدن روی زمین به درد می‌آیند. بعد چهار زانو می‌زنم و دستانم را روی پاهایم باز می‌کنم. نگاهشان می‌کنم و حتی مغزم آن قدر کار نمی‌کند که بفهمم باید چه دعایی بخوانم. اصلا نمی‌دانم الآن، دقیقا در همین لحظه، از خدا چه می‌خواهم؟ خوابی که دیده ام، وحشتناک تر از آن است که دلم بخواهد تفسیرش کنم. تا چند ساعت قبل، پای همین سجاده، از خدا سلامت پاهای محمد حسین را طلب کردم اما الآن فکر می‌کنم راه رفتن یا نرفتنش کمی بی اهمیت شده است. اگر بخواهم بین بودن و نبودنش یکی را انتخاب کنم، دلم می‌خواهد باشد، حتی اگر راه نرود، حتی اگر حرف نزند، حتی اگر تنها نگاه باشد و نگاه، ولی باید ببینم خودش چه می‌خواهد؟ فکر نمی‌کنم محمد حسین راضی شود به هر قیمتی زنده بماند.



سلام عزیزان
خوبید؟
خبر دارید رمان داره #تموم می شه؟😔😔😭😭
همین روزا رمان تو کانال #وی‌آی‌پی تموم می شه و می ریم سراغ رمان #زوجِ‌فرد و پارتای هیجان انگیزش😍😍😍
اگه می خواین رمان تبسم رو #زودتر بخونید، می تونید تو کانال #وی‌آی‌پی عضو بشید. پارت #۳۳۸دیشب داخلش گذاشته شد.
شرایط کانال هم خیلی عالیه
#چهارده پارت هر هفته داریم
از #تبلیغ و #تبادل هم خبری نیست
حق عضویتتون هم #دائمیه
یعنی یه بار پول می دین و حداقل #سه رمان رو تو اون کانال می خونید البته #به‌شرط‌حیات
خلاصه که شرایطمون #ویژه است
برای #عضویت فقط باید #پونزده هزار تومن به شماره کارت #۶۰۳۷۹۹۷۲۹۶۷۳۳۳۴۹ بانک ملی، به نام صدیقه بهروان فر واریز کنید و فیش واریزی رو به آیدی @Sedighebehravan بفرستید و عضو کانال خصوصیمون بشید.
ممنون از لطف تک تکتون❤️❤️

لینک رمان جدیدم
https://t.me/joinchat/AAAAAFkHI4OyvWmgcv-CZA

🌺🍃🍂🌺🍃🍂
#پارت۲۳۹
- مهم هم همینه. سحر می‌تونه همه رو قانع کنه.
- منم مثل یه ترسو یه گوشه واستم و منتظر بمونم که سحر همه چیزو درست کنه؟
- حرف من اینا نیست. می‌گم هرچی باشه سحر زبون باباشو بهتر می‌دونه. شاید بهتر باشه بسپریش به خودش.
دستی به گردنش کشیده و دکمه‌ی بالای پیراهنش را باز می‌کند. چشمانش را می‌فشارد و دست جلوی دهانش می‌گیرد. آرام بخش دارد اثر می‌کند و خواب چشمان هردویمان را سنگین کرده است. پرهام لیوان شیرش را سر کشیده و دو طرف پیراهنش را از داخل شلوارش بیرون می‌کشد.
- پاشو برو تو اتاقت بخواب. اینجا تا صبح گردن درد می‌گیری.
- دلم می‌خواد برم ولی فکر نکنم بتونم برسم به اتاقم، سرم خیلی سنگینه. موندم تو چه جوری سرپایی؟
سینی را بر می‌دارم و از جا بر می‌خیزم. سر بالا می‌اندازم و می‌گویم: من به قوی تر از این قرص هم عادت دارم. به این راحتی روم اثر نمی ذاره.
به طرف آشپزخانه که می‌روم، صدای بیرون کشیدن کمربند شلوارش را می‌شنوم. تنبلی کار خودش را کرده و او را مجبور به خوابیدن روی همان مبل نه چندان راحت کرده است. نفس هایش خیلی زود منظم می‌شود. پتوی مسافرتی کوچکی روی تنش می‌کشم و خودم هم به اتاقم می‌روم. پلک هایم سنگین و سرم پر از فکر های بی سر و ته است. فکرهایی که آرامشم را می‌گیرد و اجازه‌ی یک خواب بی دغدغه را به من نمی‌دهد. پهلو به پهلو می‌شوم و مدام محمد حسین را می‌بینم، در حالات مختلف.
یکبار جلوی در ایستاده و با آن لبخند مردانه ی زیبایش، نگاهم می‌کند. بار بعد روی صندلی میز آرایشم نشسته و از آن چشمک های دلبرش تحویلم می‌دهد. دفعه‌ی دیگر با یکی از آن کت و شلوارهای زیادی شیکش، روبروی آینه ایستاده و کراواتش را مرتب می‌کند. من او را بارها و بارها می‌بینم و حتی در فکر و خیالاتم هم، او زخمی و بیمار نیست چه برسد به اینکه بخواهد ویلچر نشین باشد. خسته از خوابی که قصد در آغوش کشیدنم را ندارد، بر می‌خیزم. تنها جایی که شاید بتوانم کمی آرامش در آن پیدا کنم، اتاق بابا حامد است که در طی این سال ها، حتی با وجود حضور مهین خانم، درش قفل بوده و کسی اجازه‌ی رفتن به آن را نداشته است. اتاق بزرگی در انتهای همین راهرو که یک پنجره‌ی بزرگی رو به حیاط زیبا و سرسبز عمارت دارد. به چهارچوب در تکیه می‌زنم و اتاق را از نظر می‌گذرانم. همه چیز درست مانند زمانی است که بابا حامد ساکن این اتاق بود. سجاده‌ی همیشه پهن گوشه‌ی اتاق، همان جایی است که قرار است آرامش را به جانم هدیه دهد. چادر نماز سفیدم را از روی جالباسی پشت در برداشته و روی سرم می‌اندازم. وضو ندارم، قصد نماز خواندن هم ندارم، فقط می‌خواهم رو به قبله بشینم و دل سبک کنم.

🌺🍃🍂🌺🍃🍂
#پارت۲۳۸
سینی را که روی میز می‌گذارم، سر بلند می‌کند و با لبخند می‌گوید: ممنون تبسم جان. زحمت کشیدی.
لبخندم نمی‌آمد. تنها لب هایم را کمی کش می‌دهم و می‌نشینم.
- از مامان آسیه خبر نداری؟
ضربه ای به پیشانی‌اش زد و می‌گوید: وای، پیرزن رو به کل فراموش کرده بودم.
مشغول شماره گیری با گوشی‌اش شده و ادامه می‌دهد: محمد حسین خودش، مامان آسیه و پرستارش رو برد خونه‌ی خان جون. می‌ترسید لو بریم و اتفاقی واسشون بیافته.
گوشی را کنار گوشش می‌گیرد و منتظر پاسخ گویی صاحب شماره که به گمانم محدثه است، می‌ماند. خودم را با خوردن شیر سرگرم می‌کنم و او برای صحبت بر می‌خیزد. صحبتش یکی دو دقیقه بیشتر طول نمی‌کشد.
- حالش خوبه. پرستارش می‌گه محیط این خونه رو بیشتر دوست داره و خیلی راحت باهاش کنار اومده.
- معلومه کنار میاد. مامان آسیه یه عمر تو همون خونه زندگی کرده. از وقتی یادم میاد کمک حال خان جون بود. بعد از فوت خان جون هم محمد حسین‌ دلش نیومد پیرزن بیچاره رو بفرسته سرای سالمندان آخه هیچ کس رو نداره.
آهی می‌کشد و می‌گوید: محمد حسین با وجود زندگی سختی که داشته، زیادی مهربون و دلسوزه. کاش دایی حامد زنده بود و نتیجه یرتربیتش رو می‌دید. شاید من نباید اینو بگم، ولی دلم می‌خواست مامان هم زنده بود و می‌دید که چقدر بین من و محمد حسین فرقه. می‌دید من با وجود اون همه حمایت، چه موجود بی مصرفی شدم و محمد حسین چقدر مایه ی افتخاره.
- داری بی انصافی می‌کنی پرهام...
لبخندی می‌زند و با کمی شیطنت می‌گوید: یعنی امیدوار باشم، اونقدرام بی مصرف نیستم.
- پرهام....
- جان پرهام. امروز از همیشه شرمنده ترم تبسم. اگه من نبودم شاید کار محمد حسین هیچ وقت به اینجا نمی‌رسید.
- به نظرت با مقصر دونستن خودت حال محمد حسین خوب می‌شه؟ به قول مهرداد ما الآن فقط باید برای بهتر شدنش دعا کنیم. راستی از سحر چه خبر؟
نیشخندی می‌زند و سر تکان می‌دهد.
- اون بیچاره هم گیر افتاده بین من و باباش.
- مگه باباش چیزی گفته؟
- چیز که خیلی گفته. ته همه ی حرفاشم اینه که در حد دخترش نیستم. حق هم داره. اینو خودم هم می‌دونم که در حد سحر نیستم. تنها شانسی که دارم اینه که دل سحر با منه. دلم به همین گرمه.