کتاب ها و نکات مفید

📜مرقومه ای از ملا حسینقلی همدانی(ره)

آنچه از در ذیل می آید مرقومه ای شریف از عارف واصل، ملاحسینقلی همدانی(ره) است. گر چه مخاطب این نامه معلوم نیست اما سرزنشها و موعظه های این عارف برای همگان می تواند قابل استفاده باشد. این نامه نهیبی است بر قلوب زنگار گرفته دوران مدرن تا شاید با نفس قدسی این عارف كامل بازگشتی به مسیر صحیح زندگی معنوی داشته باشیم.
این نامه برگرفته از قرآن و كلمات گرانقدر معصومین(ع) همراه با استعارات و تشبیهات بسیار ظریف و لطیف است كه هر بار آن را بخوانی به حقایق جدیدتری خواهی رسید. نوشتار ذیل با كمی تصرف برای روان تر شدن مطالعه درج می گردد.

🔻ای همبازی اطفال! ای حمال اثقال! ای محبوس چاه جاه! و ای مسموم مارمال! ای غریق بحر دنیا! و ای اسیر همومات آمال. مگر نشنیده ای و نخوانده ای «...إِنَّمَا الْحَياةُ الدُّنْيا لَعِبٌ وَ لَهْو» (1) و نشنیده ای فرموده آن حكیم غیب دان منزه از عیب و شین را كه به فرزند ارجمند خطاب كرده: "بنی! ان الدنیا بحر عمیق غرق الاكثرون" (2) و حقیر عرض می كنم عن تحقیق: "و نحن منهم" قطعاً ما از آن غرق شدگان در دنیاییم.
🔸در حقیقت این لفظ عمیق فكر نما، ببین چقدر از جواهر حكمت در این صندوق كوچك، در این روایت - كه دنیا را به دریا تشبیه می كند - برای متفكرین به عنوان هدیه درج فرموده. همین قدر بدان دریا نهنگ دارد، ماهی دارد، جانورهای عجیبه آن بسیار و مهالك غریبه آن بی شمار، جزایر هولناكش زهره شیران را آب و كوه های سهمناكش چه بسیار مردمان را نایاب نموده.
🔹اصل و میدان این دریا از ظلمات جهل ناشی شده است و در اودیه (اراضی) قلوب اهل غفلت جا دارد. امواج اموالش بسی كشتیهای عمر را به باد فنا داده و جبال هموم و غمومش بسا پشته ها هلاك كرده، نهنگ های اوصاف مذمومه اش چه كسان را فرو برده و آب محبت تلخ و شورش چه مردمان را كور و چه چشم ها را بی نور نموده.
هر كه در این دنیا غرق شد سر از گریبان نار جحیم بیرون آورده و در عذاب الیم خواهد ماند.
... اگر از عمق این دریا بپرسی؟ عرض خواهم كرد: كه انتها ندارد و اگر باور نداری به غواصان این دریا (یعنی: اهل دنیا از اولین و آخرین) نظر نما و ببین كه همگی در آن غرق شده احدی به قعر آن نرسیده و اگر بهتر می خواهی بفهمی به حال خراب خودت نگاه كن و ببین كه هر قدر داشته باشی باز زیاده از آن را طالبی و حرصت در جایی توقف نمی كند.
ای آقای من! این دنیا چگونه مردم را به خاك سیاه نشانده و قلوب ایشان را كه برای محبت و معرفت خلق شده، طویله اسب و استر نموده، جوارحشان از قاذورات گندیده و دلهایشان آنی خضوع و خشوع ندیده و ذره ای ذوق حلاوت طاعت را نچشیده.
🔸نه در نهادشان از توبه اثری و نه در اوهام تفكر نحس ایشان از خداوند جل جلاله خبری. شب و روز به سیف و سنان لسان عرض (آبرو) و مال و عصمت مسلمانان را پاره پاره می كنند. قلوبشان خالی از ذكر و فكر و مملو از حیله و مكر است. دست عقل را بسته و دست هوا را گشاده، چه زخم ها از آن دست ها بر كبد دین و چه مصیبت ها در شرع شریف بر پا شده.
🔹لباس خداییان را كنده و جامعه فرنگیان را پوشیده، اطعمه و اشربه اسلام را بدل به زهر و زقوم (نصاری و دهریان) نموده اند. وظایف شرع را متروك و آداب كفر را مسلوك داشته اند. بازار كفر و شرك در بلادشان معمور و آباد و سوق بازار اسلامشان مخروب و بر باد.
وافضیحتاه! عسكر كفر در بلاد وجود ما منصور و مسرور و لشكر اسلام مقتول و اسیر شده اند. نه ما را در عاقبت كارمان فكرتی و نه از سیاست های الهیه بر امم ماضیه رسیده عبرتی. قضیه هایله (3) ابابیل را شوخی و قصه فرعون و قابیل را مزاح پنداشته ایم.
جان من! آن بادهایی كه با آنها قوم هود را تأدیب نمود، حال همان قادر حلیم را مطیعند. اگر تو از اطاعت امر آن سلطان عظیم الشأن جرأت نموده سر پیچیده، خاك و آب و باد و كلوخ و سنگ، ذلیل و منقاد اویند. بلی! گول صبر و حلم او را خورده اند. از حكمرانی عظیم او غافل شده، لباس شرم و حیا را كنده، قدم جرأت را پیش گذاشته، در حضور عزوجلش، مرتكب معصیت او شده. مگر نمی بینی! چگونه حكم محكم او در سماوات و ارضین جاریست؟ مگر نخوانده ای كه "یوم نشور" آسمان ها منشور می شود؟
بلی! چه گویم از شر آن روز پر آه و سوزی كه قلوب خائفین را خوفش گداخته، چگونه گداخته نشود دل هایشان از روزی كه زمین آن آتش سوزان و صراطش تیزتر از شمشیر بران است؟ عقل ها پران و اشك ها ریزان است. نجومش منتشر و مردمانش چون جراد منتشر (4). هولش عظیم و انبیا در اضطراب و بیمند. اخیار مدهوش و ابرار بی هوشند. شدائد بسیار و محنتش بی شمار است.

🔸آفتاب بالای سر و زمین، چون كوره آهنگر، بدن ها در عرق و غرق و لحوم (5) و عظام (6) در سوز و حرق. جهنم دورشان را گرفته و راه فرار برایشان بسته، ظالم شرم ساز و عادل اشكبار، نامه ها پران بر یمین و یسار. مردم در دهشت و انتظار ملائك غلاظ و شداد در تردد

بسم الله
#حدیث
🔸 تطبیق حقیقتِ «سال» بر «پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله)»

🔸 تطبیق حقیقتِ «١٢ ماه در سال» بر «١٢ وصی پیامبر، دوازده امام معصوم (علیهم السلام)»

🌷 تطبیق حقیقتِ «۴ ماه حرام الهی در ١٢ ماهِ سال» بر «۴ امام معصوم با نام «علی» در میان دوازده وصی پیامبر (علیهم السلام)»، که ولایت خاصه‌ی این چهار امام موجب دوازده امامی شدن و به دین قیّم و پایدار الهی درآمدن است.
(۴ ماه حرام: ماه رجب، و ماه‌های ذی‌القعده و ذی‌الحجة و محرم؛ ۴ امام با نام «علی»: امام علی امیرالمؤمنین و امام سجاد و امام رضا و امام هادی (علیهم السلام) که امامان اول و چهارم و هشتم و دهم هستند).

🔻حرمت ماه‌های حرام الهی، بحسب تجلّی خاصّ از «عُلُوّ عظمتِ ولایت الهی‌ست» در آن ماه‌ها، که نام «علی» هم در اسماء الهی، اولین نامی‌ست که خداوند برای خویش برگزید و این اسمِ عظیم الهی هم به همین «عُلُوّ عظمتِ ولایت الهی‌ست» بر همه اشیاء و مخلوقات (١).

🔻همچنین «علی» همان نامی‌ست که سیّدُ الآیات، آیت الکرسی، به آن ختم می‌شود (العلیُّ العظیم)، و نشان می‌دهد خزینه‌ی این برترین آیه‌ی قرآن از اسمِ اعظمِ «علی» است.

🔻چنانکه خداوند متعال نام اولین امام و تابلودار مقام ولایت خویش در اوصیاء پیامبر خاتم (علیهم السلام) را که سیّدُ الأوصیاء است از همین نامِ خویش، «علی» نام نهاد (٢).
🔸🔸
1⃣
🔻 اما بیان حدیث حضرت باقر (علیه السلام) به صحابه‌ی سرّشان، جابر جُعفی:

جامع الاحادیث
https://hadith.inoor.ir/fa/hadith/406140
البرهان في تفسير القرآن ج ۲، ص ۷۷۴
الغيبة (للطوسی) ج ۱، ص ۱۴۹
بحار الأنوار، ج ۲۴، ص ۲۴۰

اَلشَّيْخُ فِي ( اَلْغَيْبَةِ ) رَوَاهُ بِحَذْفِ اَلْإِسْنَادِ، عَنْ جَابِرٍ اَلْجُعْفِيِّ ، قَالَ:
⚡ سَأَلْتُ أَبَا جَعْفَرٍ (علیه السلام) عَنْ تَأْوِيلِ قَوْلِ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ:
⚡ «إِنَّ عِدَّةَ اَلشُّهُورِ عِنْدَ اَللّٰهِ اِثْنٰا عَشَرَ شَهْراً فِي كِتٰابِ اَللّٰهِ يَوْمَ خَلَقَ اَلسَّمٰاوٰاتِ وَ اَلْأَرْضَ، مِنْهٰا أَرْبَعَةٌ حُرُمٌ ذٰلِكَ اَلدِّينُ اَلْقَيِّمُ فَلاٰ تَظْلِمُوا فِيهِنَّ أَنْفُسَكُمْ»
(سوره توبه، آيه ۳۶)

🔻 قَالَ: فَتَنَفَّسَ سَيِّدِيَ اَلصُّعَدَاءَ، ثُمَّ قَالَ:
💥 «يَا جَابِرُ ، أَمَّا اَلسَّنَةُ فَهِيَ جَدِّي رَسُولُ اَللَّهِ (صلی الله علیه و آله) ، وَ شُهُورُهَا اِثْنَا عَشَرَ شَهْراً، فَهُوَ أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ ، وَ إِلَيَّ وَ إِلَى اِبْنِي جَعْفَرٍ ، وَ اِبْنِهِ مُوسَى ، وَ اِبْنِهِ عَلِيٍّ ، وَ اِبْنِهِ مُحَمَّدٍ ، وَ اِبْنِهِ عَلِيٍّ ، وَ إِلَى اِبْنِهِ اَلْحَسَنِ ، وَ إِلَى اِبْنِهِ مُحَمَّدٍ اَلْهَادِي اَلْمَهْدِيِّ».

💥 «اِثْنَا عَشَرَ إِمَاماً، حُجَجُ اَللَّهِ فِي خَلْقِهِ، وَ أُمَنَاؤُهُ عَلَى وَحْيِهِ وَ عِلْمِهِ. وَ اَلْأَرْبَعَةُ اَلْحُرُمُ اَلَّذِينَ هُمُ اَلدِّينُ اَلْقَيِّمُ، أَرْبَعَةٌ مِنْهُمْ يَخْرُجُونَ بِاسْمٍ وَاحِدٍ:

💥 «عَلِيٌّ» أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ ، وَ أَبِي «عَلِيٌّ» بْنُ اَلْحُسَيْنِ ، وَ «عَلِيٌّ» اِبْنُ مُوسَى ، وَ «عَلِيٌّ» بْنُ مُحَمَّدٍ، فَالْإِقْرَارُ بِهَؤُلاَءِ هُوَ «اَلدِّينُ اَلْقَيِّمُ»،

⚡ **«فَلاَ تَظْلِمُوا فِيهِنَّ أَنْفُسَكُمْ»، أَيْ قُولُوا بِهِمْ جَمِيعاً تَهْتَدُوا».
🔹
✅ ترجمه:
🔻جابر جعفى گفته است: از امام باقر (عليه السّلام) درباره‌ی تأویل این کلام خدای عزّوجلّ پرسیدم:
«إِنَّ عِدَّةَ الشُّهُورِ عِندَ اللهِ اثْنَا عَشَرَ شَهْراً فِی کِتَابِ اللهِ یَوْمَ خَلَقَ السَّمَاوَات وَ الأَرْضَ الدِّینُ الْقَیِّمُ فَلاَ تَظْلِمُواْ فِیهِنَّ أَنفُسَکُمْ» (توبه، ٣۶).

🔻 حضرت باقر (علیه السلام) نفس عميقى و آه بلندى كشيدند و بعد فرمودند:

⚡ اى جابر! امّا حقیقتِ «سال»، پس آن جدّ ما رسول خداست (صلی الله علیه و آله).

⚡ و اما، حقیقتِ ماه‌هاى آن سال، که دوازده ماه هستند، و عبارتند از دوازده امام: اميرالمؤمنين، [امام حسن و امام حسين و امام سجاد] تا مى‌رسد به من، و بعد از من مى‌رسد به پسرم جعفر، و پسرش موسى، و پسرش على، و پسرش محمّد، و پسرش على، و پسرش حسن، و [در آخر] به پسرش محمّد كه او هادىِّ مهدىّ است؛ آن دوازده ماه، این دوازده امام هستند كه حجّت‌هاى خدا در ميان خلق خدا بوده و امين بر وحى و علم الهى هستند.

⚡ و آن چهار [ماه] حرام که [به بیان آیه شریفه] «دین قیّم و مستحکم» هستند؛ چهار نفر از دوازده امام (علیهم السلام) هستند که با یک اسم (علی) پا به عرصه می‌گذارند، و آنها عبارتند از:

⚡ «علی» امير المؤمنين، و پدرم «علی» بن الحسين [امام سجاد]، و «علی» بن موسى [امام رضا]، و «علی» بن محمّد [امام هادى] (عليهم السّلام). پس همانا اقرار به ولايت اين چهار امام، همان «دين قیّم و مستحكم» است.

بسم الله
#شعر مدح مولا
🔴 بارِ عالَم را به جز حیدر که می‌گیرد به دوش؟
🔸
حضرت خَیرُ البَشر، پرورده‌ی خَیرُ الاَنام
حضرت مُولَی المَوالی، حضرت عالی مَقام

حضرت عینُ الیقین، سر رشته‌ی حَبلُ المَتین
آیت الله العَلی، بر کُل آیات عظام

حضرت مشکل گشا، روح دعا و التجا
ای به هر دردی دوا، ای زخم ها را التیام

حضرت صاحب سند بر مسند مُلکِ اَبَد
صاحب دارُ الشفا، دارُ البقا، دارُ السلام

حضرت نعم الامیر، ای آمِر اَمر کبیر
حاکم هر انقلاب و هر جهاد و هر قیام

حضرت سر سلسله، بالا نشینِ قافله
بر سر ما، سایه سارِ دودمانت مُستدام

حضرت شاه نجف، ای مالکِ بیتُ الشَّرف
حضرت لطفِ مکرّر، حضرت جُودِ مُدام

عالمی پشت سرت، «السابقونَ السابقون»
زنده ام با وعده‌ی «اِنا اِلیه راجعون»
🔸
دور پیشانیِِ خود، پیچیده‌ای اسرار را
جان عالَم بر لب آمد، باز کن دستار را

گنج ها می‌جوشد از، خاکِ قدم‌هایت ولی
وصله‌ی نعلینِ تو، پیچیده کرده کار را

روزِ خندق، جای جنّ و اِنس عبادت کرده‌ای
یک تنه با ضربه ای، برداشتی این بار را

فرقِ بینِ حق و باطل هستی و، در روز حشر
تو مُعیّن می‌کنی، آرایش حُضّار را

هفت شهر عشق را، عطار، دنبال تو گشت
ما هم عازم گشته ایم، این راه نا هموار را

آسمان‌ها در نجف، با هم تلاقی می‌کند
دستِ حق، گردانده دورِ گنبدت پرگار را

حق ز نازِ شستِ تو فرمود، ای احمد ببین
اعتبارِ ذوالفقارِ حیدرِ کرّار را

وحی بر افلاک شد، از جانب پروردگار
«لا فتی الا علی، لا سیف الا ذوالفقار»
🔸
نام تو بین دل و تشویش، حایل می‌شود
عِطر تو هر جا بپیچد سِحر، باطل می‌شود

تو هزاران سال، از خورشید نورانی‌تری
روز و شب با گردشِ چشمِ تو کامل می‌شود

آنقدر مشکل گشایی، انبیا هم مثلِ ما
«یا علی» گویند وقتی کار مشکل می‌شود

دین ما دینی‌ست که، غیرِ از همه احکامِ شرع
راه و رسمِ عاشقی را، نیز شامل می‌شود

قبل ما گفتند و ما هم، همچنان خواهیم گفت
هر که از عشقِ تو دیوانه، شد عاقل می‌شود

من برای دیدنت، خود را مهیّـا می‌کنم
عاقبت هر کس، به دیدارِ تو نایل می‌شود

وعده‌ی دیدار دادی، تا قدم رنجه کنی
خاک قبر از، اشک‌های شوقِ من، گِل می‌شود

جان به شوقِ دیدن رویِ تو آسان می‌دهم
بعد مردن باز هم، با دیدنت جان می‌دهم
🔸
گفته هایت در تنِ عالم، طنین انداز ماند
هر چه که گفتی، علم شد، هر چه نگفتی راز ماند

ای امام هر امام، ای چشمهِ سارِ معجزات
در میانِ نسلِ پاکت، قدرت اعجاز ماند

خانه ای بت‌خانه بود و، چون تو را شد زادگاه
مرکزِ توحید شد، در رتبه‌ی ممتاز ماند

بوذر و عمار، در چشمِ تو مستغرق شدند
جعفر طیّار، با دستِ تو در پرواز ماند

«یا امیرالمومنین» گفتیم و عشق آغاز شد
هر که مَحرم بود، در بَدوِ همین آغاز ماند

چارچوب خالیِِ خیبر، شهادت می‌دهد
هر دری را باز کردی، تا قیامت باز ماند

ما که گفتیم از تو، اما از تو گفتن نیست این!
قبل از این وادی، هزاران خواجه‌ی شیراز ماند!

در بیان مختصر: «اسلامِ مطلق، با علی‌ست»
در تمامِ آسمان‌ها، حک شده: «حق با علی‌ست»

عالمانِ مجتهد، تا عارفانِ خِرقه پوش
منتظر هستند کیْ، این تاک می‌آید به جوش

طعمِ انگورِ ضریحِ نقره را هر کس چشید
از هراس و هول محشر هم نمی‌آید به هوش

بوسه‌ای بر خوشه ای از نقش انگورش زدم
حاملان عرش با هم یک صدا گفتند «نوش»

خواجه، بارِ این «امانت» ، کارِ فال و قرعه نیست
بارِ عالَم را، به جز حیـدر، که می‌گیرد به دوش؟

مستم و از شعر هایم، مِیْ تراوش می‌کند
گر بمیرم هم، زبانِ من نخواهد شد خموش

ساقیِ ما، سهمِ هر کس را به قدرش می دهد
سهمِ قلب و سهمِ دست و سهمِ چشم و سهمِ گوش

هر کسی در جایگاهِ خویش، او را دیده است
هم در اوج عرش، هم در حُجره‌ی خرما فروش

روزی از بیتِ علی، پیدا و پنهان می‌خورد
عالَم از دستِ «امیر المومنین» نان می‌خورد
🔸
سایه ایم، اما میانِ نور پنهان می‌شویم
تو تلألو می‌کنی و، ما فروزان می شویم

بوی ایوانِ نجف، ما را دگرگون می‌کند
بی اراده ذره ای، در دست طوفان می شویم

تا غبارِ سردِ دنیا، می‌نشیند روی دل
جذبه‌ات می آید و، از نو مسلمان می‌شویم

عشق یعنی، هر چه جانان خواست، جانا جان بخواه
می پسندی آنچه را جانان، ما آن می‌شویم

تا قیامت هر کجا حرف از «فدایی» های توست
لشکرِ اعزامیت، از خاکِ ایران می‌شویم

قلعه‌ی عشق است، هر جا خاکِ فرزندان توست
با هزاران حلقه دورِ قلعه، دژبان می‌شویم

دست ما بادا، الی مادام، بر دامان تو
جَـدّ و آباد و عیال و اهلِ ما، قربان تو

🔸
✍ شاعر: محمد صمیمی
🌐 https://kheyme.net/حضرت-خیرالبشر/
🔹
🔈 صوت و ویدئوی کامل این مدح زیبا 👇(کریمی، میلاد مولا، ١٣٩۶)
🌐 https://t.me/salehi786/7047
🌐 www.aparat.com/v/0emB1

🎞 نماهنگ «نقش انگور» از این مدح زیبا 👇
🌐 https://t.me/salehi786/7046

🔸
@Salehi786

▫️ ۴
سپس آقا رسول الله به حضرت امیر فرمودند که قرآن بزرگی را به من مرحمت بفرمایند سپس دیدم ملائک تختی را حمل می‌کنند که بر روی تخت، بی بی دوعالم حضرت صدیقه طاهره (علیها السلام) جلوس فرموده است در غایت نورانیت لبخند بر لب و بی بی دو عالم می فرمودند که «خدا را شکر از اولاد خودمان تعیین شده است».

مرحوم مهندس در این حالت به شدت گریه میکنند و حضرت صدیقه طاهره (علیها السلام) به ایشان می فرمایند: «به همدان برو و به حرف آقای انصاری گوش کن»

بعد حضرت فاطمه (سلام الله علیها) دستور دادند ایشان را در هفت حوض شستند و به او هفت ذکر دادند.
در دست نوشته های برجای مانده از مرحوم تناوش در اشاره ی به این ماجرا می خوانیم:

⚡ الهی اگر از خود برانی ام محق هستم و اگر به خود را هم دهی مستحق هستم. خدایا مستحق را نیکو سفارش نمودی تا خود چه انگیزی. شب از نیمه گذشته به خواب خرگوشی اعتنایی ننمودم خواستم در گوشه خلوت با تو به راز و نیاز مشغول باشم.

به مثل من توفیق دادی. اراده لطف کردی. ولی سبقت گرفتی تا نیکی را به اتمام رسانده باشی. خودت بردی خودت نشان دادی؛ شاید هم خودت سفارش کرده بودی، کسی چه میداند؟ اول با تبسم گرمی مرا پذیرفتند و دست شفقت بر روحم کشیدند و به محبوبه‌ی عالم (حضرت زهرا سلام الله علیها) معرفی ام نمودند.
با شوق و شعف به لؤلؤ و مرجان (امام حسن و امام حسین علیهما السلام) نمایندم. دعا فرمودند. مرجانش توصیه و سفارشی نمود؛ به خاطر دارم. حضرت زهرا گفتند خوب است از فرزندمان انتخاب شده شکر خدا.
🔹
🔻 مرحوم مهندس بعد از این واقعه می فرمود ملهم شدم بروم منزل حاج آقا معین شیرازی یک جعبه شیرینی گرفتم رفتم منزل ایشان.
از آقای دولابی و آقای ابهری میشنوند که میگویند: «ما به جایی می رویم و اگر اجازه داشته باشیم تو را هم با خود میبریم».
سید جلال هم به ایشان می گوید: «جایی که شما می خواهید بروید من هم دعوت شده ام».
می پرسند: «چه طور؟!»
ایشان هم قضایا را تعریف میکند و می‌گوید: شما به همدان که می روید آقای بلند قامتی هست من در پی ایشان هستم و خواستار ملاقات با ایشان هستم.
و سپس جریان توسل به حضرت عبدالعظیم و بشارت های معنوی بعد از آن را نقل می‌کند که در این هنگام مرحوم آقای دولابی و مرحوم حاج هادی ابهری مهندس را می‌بوسند و به حاج آقا معین می فرمایند. که او را با خود به همدان ببر که دعوت شده است.

سید جلال تعداد زیادی عکس از دوران زندگانی خود در فرنگ داشت که وقتی قرار می شود با حاج آقا معین به همدان برود آنها را پاره میکند و دور می ریزد.
🔹
🔻سرکار حاجیه خانم انصاری همسر محترمه جناب مهندس میفرماید:
مهندس میفرمود که در طول مسیر بسوی همدان، مرحوم آقای انصاری در درونم با من حرف میزد و مرا دلداری میداد. بالاخره نزدیک غروب آفتاب رسیدند و بلافاصله به سمت بیت رفیع مرحوم آیت الله حاج شیخ محمد جواد انصاری همدانی واقع در خیابان شورین همدان رفتند و درب مبارک منزل زده شد.

پس از لَختی زمان یک شخص روحانی ربانی لاغر اندام و بلند قامتی الهی با سیمایی مهوش و چشمانی دلکش جبینی بلند و بالا و محاسنی آراسته و پیراسته بر آستانه در ظاهر شد و سلام کرد.
مرحوم مهندس چهره ایشان را شناخت شیخ معظمی که در حرم سید الکریم (علیه السلام) نشانش داده بودند، و در تراس خانه نجاتش داده بود.

از در درآمدی و من از خود به در شدم
گفتی کز این جهان به جهان دگر شدم

گوشم به راه تا که خبر می‌دهد ز دوست
صاحب خبر بیامد و من بی‌خبر شدم

چون شبنم اوفتاده بدم پیش آفتاب
مهرم به جان رسید و به عیوق بر شدم

گفتم ببینمش مگرم درد اشتیاق
ساکن شود بدیدم و مشتاق‌تر شدم

این ماه روی فرشته خوی کسی نبود جز آیت الله حاج شیخ محمد جواد انصاری همدانی.
🔹
🔻 سید جلال در شرح ملاقات با آیت الله انصاری همدانی نوشته است:

تا در به رویم باز شد قیافه ملکوتی اش را دیدم که با تبسم ملیح با آغوش باز پذیرفت ام او را میشناختم همان شب در حیاط خانه او را در یک طرفه العینی دیده بودم درست با همان قیافه خود را در مقابل آشنا دیدم. چند ساعتی نگذشته بود که همه را خواب در ربود سر آهسته به گوشم نهاد و فرمود:

ما در این ره نه پی حشمت و جاه آمده ایم
از بد حادثه اینجا به پناه آمده ایم

دل به دل راه دارد. او را در خود ناظر و خود را از آن او می دیدم. از خود بیخود و در حالت بی خبری خود را در مقابل او حس میکنم.

کردگارا چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی
که به درگاه نیازم بنماندی چنین سرو سهی
...
🔸🔸
✅ فایل #PDF کتاب «از خود رَسته» در مورد ایشان را از اینجا 👇میتوانید دریافت کنید
🌐 t.me/SalehiBooks/3971
🔹
🙏 #فاتحه_و_صلواتی به روح همه اولیاء الهی هدیه کنیم 🙏
🔸
@SalehiBooks
@Salehi786

▫️ ٣
در چهلمین شب جمعه که زیارت میکند و تا پاسی از شب به توسل مشغول میشود که زوار یکی پس از دیگری اطراف قبر مطهر را خلوت می کنند و به جز مرحوم مهندس و یکی از خدام کسی باقی نمی ماند. آخرین شب جمعه بود و چهل هفته سپری شده و هیچ اثری از به ثمر رسیدن توسل نبود. مرحوم مهندس با دلی شکسته در حرم نشسته بودند و آن خادم نیز با حالتی انتقاد گونه ایشان را مخاطب میسازند که چه میخواهی؟ همه رفته اند تو هم بلند شو برو که درب حرم را ببندم.
در این لحظه گویا دل مهندس میشکند و با حالت گلایه و ناراحتی از ساحت مقدس سید الکریم بلند میشود که از حرم خارج شود در حالیکه چشمان مبارکش مملو از اشک است و صورتش ملتهب و سرخ شده، با گریه و سوزوگداز به حضرت عبد العظيم (ره) عرض میکند:
«آقا! لابد من قابل نبودم که چهل شب جمعه آمدم و هیچ چیز به من نشان ندادید. حتماً به خاطر گناهان بزرگی که انجام داده ام مورد توجه خدا و شما نیستم.»

این را میگوید و وقتی میخواهد از ضریح دور شود، صدایی از داخل ضریح می‌شنود، خودشان می‌فرمودند: «در همین لحظه از داخل ضریح مطهر صدایی بسیار لطیف و دلربا و جانفزا مرا مخاطب ساخت که: با رفیقت حاج آقا معین (شیرازی) به همدان برو! ، و بلافاصله شیخ بلند قامت با لباده را به من نشان دادند که به من لبخند می‌زند، او را نمیشناختم و تا آن لحظه او را ندیده بودم.

دید شخصی فاضلی پر مایه ای
آفتابی در میان سایه ای
می رسید از دور مانند هلال
نیست بود و هست بر شکل خیال
آن خیالاتی که دام اولیاست
عکسِ مه رویانِ بستان خداست

🔻مرحوم مهندس از این مشاهده رحمانیه تکان سختی میخورد و حالش منقلب میشود.
آری ،این چنین بشارت های معنوی همانند شراب طهور بهشتی است که حالت‌های سنگینی را به همراه دارد و مرحوم مهندس نیز سرمست از این باده‌ی حقیقت با همان حالت التهاب که ترکیبی از وجد و سرور و حزن و اندوه بود راهی منزل میشود.

باری مرحوم تناوش، به منزل باز می‌گردد و در آن حالت سکر معنوی که معطوف به بشارت نورانی سیدالکریم بوده است، داخل بالکن (تراس) منزل خود می نشیند و به تفکرات عمیق می‌پردازد.

خودشان چنین می فرمودند که در آن هنگام برای لحظاتی حالشان به شدت منقلب شد و نزدیک بود که از ارتفاع بالکن به زمین سقوط کند که ناگهان در کمال بیداری همان شیخ بزرگواری را که در حرم حضرت عبدالعظیم به ایشان نشان داده بودند، دوباره می بینند. آن شیخ با کف دو دست بر سینه ایشان می زند مانع از سقوط او میشود و او را به کنار دیوار عقب می‌برد و به او خطاب می کند: «آرام باش!»

سيد جلال میگفت: «بعد از اینکه این جمله را از آن آقا شنیدم زیر و رو شدم و به آرامش عجیبی دست یافتم و حالم عوض شد. همان موقع غسل توبه کردم و نماز توبه خواندم.»
(برگرفته از گفته های فاطمه انصاری همدانی تناوش در تاریخ دوم آذرماه ۱۳۸۸)

🔻مرحوم تناوش در مورد این رخداد در یادداشت‌های خود چنین می نویسد:
⚡ در گوشه ای از ایوان مشغول بودم نزدیک بود ذکرم پایان گیرد، در جلویم سبز شد، قد رعنا، رخ شیرین، چشمان فسونگر، باریک و نحیف؛ ولی در حال ذکر به خودم آورد تکانم داد از مکان معمولی دورم ساخت. به دیوار نزدیکم نمود. غائب شد.
🔹
🔻 از این پس بود که مرحوم مهندس همچون تشنه ی بیقرار در پی آن شیخ معظم می‌گردد.

همسرشان سرکار خانم انصاری میفرمایند یکبار در همان ایام که گویا ماه مبارک رمضان هم بوده منزل برادرش حاج سید کاظم دعوت بود توی راه میرفت اتفاقاً مرحوم حاج آقا معین شیرازی را می‌بیند و حاج آقا معین ایشان را برای روزهای یکشنبه که در منزلشان مجلس روضه داشتن دعوت میکند. مرحوم مهندس نیز یکشنبه ها به منزل حاج آقا معین می رفته و در آنجا نیز مرحوم حاج اسماعیل دولابی و مرحوم حاج هادی ابهری حضور داشتند می‌فرمود در مقابل مرحوم حاج هادی ابهری خیلی مودب می‌نشستم و خودم را جمع می کردم ایشان همینطور که چپق می‌کشید میزد به پایم و با لهجه شیرین ترکی میگفت «راحت باش»، من هم از آنها خوشم آمد ولی فهمیدم گمشده من نیستند.

🔸 بشارت دیگری از عالم معنی
مرحوم مهندس می فرمود در همین ایام، شب ١٣ رجب، شب تولد حضرت علی (علیه السلام) بود، در منزل تنها بودم رفتم غسل کردم و سر جانمازم نشستم و متوسل به ائمه اطهار (علیهم السلام) شدم (قابل ذکر است توسلات ایشان در آن دوران با حرقت قلب و گریه های ممتد و حضور قلب کامل صورت می‌گرفت)، در اثنای توسل متوجه شدم صدای همهمه ای دلنشین فضا را پر کرد و ملائکه الهی در اتاق حضور دارند یکی از آنها گفت: «اگر نوری دیدی نور رسالت است»، بلافاصله دو شخصیت بزرگوار و نورانی وارد اتاق شدند. یکی قد بلندی داشت و طول قامت دیگری تا شانه ی آن آقای دیگر بود.
در این هنگام یکی از ملائکه با اشاره به شخصیت بلندقد گفت ایشان حضرت رسول اکرم (صلی الله علیه و آله) و با اشاره به شخصیت دیگر گفت ایشان حضرت علی (علیه السلام) هستند.

▫️ ٢
از این حرف و کار او سه تایی خنده مان گرفت و از شدت خنده نمازمان باطل شد. بعد هم از ترس این که مورد اعتراض بعضی زوار و مؤمنان واقع نشویم و نگیرندمان فرار کردیم!

دوستان سید جلال تا آن روز نماز نخوانده بودند؛ اما به دلیل علاقه ی وافری که به سید داشتند به این نماز دست و پاشکسته تن دادند او را خیلی دوست داشتند و همراهی با سید جلال برای آنها جذابیت فوق العاده ای داشت تا جایی که حاضر شدند با او به کربلا بروند نهادشان پاک بود و بالاخره هم توسط سید جلال هدایت شدند.
🔹
🔸 دل زده از بیهودگی ها
زندگی سید جلال که غرق در رفاه و خوش گذرانی بود. اما از این وضع دل زده شد و عاقبت یک روز با خود گفت دیگر از این کارهایی که میکنم؛ خسته شده ام مگر تا کی میتوان این اوضاع را ادامه داد؟!»

🔻آیت الله سید مصطفی لواسانی دایی سید جلال بود. ایشان در حوزه ی علمیه‌ی نجف به فراگیری دروس گوناگون پرداخته بود و بر علوم غریبه نیز احاطه و اشراف پیدا کرده بود.

یک روز سید جلال نزدیک غروب به دیدن دایی خود رفت دایی نگاهی به حال زار سید جلال انداخت و پرسید: «نماز خوانده ای؟»
سید جلال پاسخ داد: «نه!»
آقای لواسانی از شنیدن این پاسخ برآشفته می شود و با ناراحتی به جناب مهندس می فرماید:
«برو نمازت را بخوان منتظری آفتاب غروب کند؟!»

سيد جلال وضو گرفت و فورا دست و پاشکسته نمازی خواند.
گویا این اتفاق روح ایشان را خطاب و تاثیری در عمق جان آن گوهر ناب می گذارد و از دایی محترم و نورانی خود سوال می‌کند که چه کار کنم؟ مرحوم سید مصطفی لواسانی برخی دستورات شرع مقدس اسلام را به همراه پاره ای اذکار و ادعیه به جناب مهندس متذکر می‌شوند.

مهندس تناوش به طور جدی به انجام برخی دستورات اسلام می‌پردازد و بازنگری عمیقی را در رفتار و کردار گذشته‌اش را شروع می‌کند. مداومت ایشان بر دستورات و تداوم لازم و تداوم ارتباطشان با دایی محترم به طول می‌انجامد و در این مدت نورانیتی در مرحوم مهندس آشکار می‌شود.

سیدجلال بود میگفت آن موقع کم کم متوجه چیزهایی می شدم که قبلاً متوجه نمی‌شدم. مثلاً زمانی که میخواستم بروم ریشم را از ته بزنم، صدایی به من می گفت: «این کار را نکن!»
یا مثلاً پیشاپیش میدیدم چه کسی می‌خواهد به خانه مان بیاید.
این اتفاقات دلیل انس بیشتر سید جلال با دایی خود شد. آقای لواسانی اولین جرقه را در تغییر مسیر سید جلال زده بود.

سید جلال که مشهور بود از آخوند و ملاً بدش می آید چندان با علاقه مندی به دیدار دایی خود می رفت که اسباب تعجب اطرافیان شده بود.
البته این علاقه و محبت متقابل بود.
🔹
🔸 شیدایی و بشارت
تقریباً دو سال از بازگشت سید جلال تناوش به ایران میگذشت که تحول جدی او شروع شد و از آن زمان دیگر سید جلال دنیایی نبود سید آخرتی شده بود.

اگرچه باز هم به آمریکا و جاهای دیگر سفر می کرد؛ اما دیگر مجذوب مظاهر دنیایی نبود میگفت هر جای این عالم که باشم برایم فرقی نمی کند. همه جا با خدا بود و جذبه‌ی حق او را گرفته بود حالات او در دوری از محبت دنیا و دل دادن به آخرت روز به روز بهتر میشد.

بستگان و دوستانی که گذشته ی او را دیده بودند با مشاهده ی اوضاع و احوال جدیدش با تعجب می‌گفتند: «جلال دیوانه شده است».

اما سيد جلال عاقل تر از همیشه عشق واقعی دلبستگی و سر سپردن واقعی را در سلوک الی الله و تقرب به اولیای الهی یافته بود و شیدا شده بود. او شیدا بود و جز کلام معشوق نمی‌شنید.

🔹
🔸 به همدان برو!
🔻سید جلال همراه با یکی از پسردایی هایش به نام آقا سیدرضا به مسجد قائم که امام جماعت آن علامه طهرانی (در سنین جوانی) بودند، راه می یابد و آنجا با ایشان بیشتر آشنا می شود.

سید جلال به واسطه ی مرحوم حاج سید کاظم طباطبایی که برادر ناتنی شان بود، به مجلس حاج آقا عبدالحسین معین شیرازی در میدان امام حسین راه می یابد و در همین مجلس با حاج آقای دولابی (مرقدشان در صحن امام هادی حرم قم) و حاج هادی ابهری (مرقدشان کنار مقبره‌ی آیت الله انصاری در گلزار شهدای علی بن جعفر قم) - دوست می شود.

در این میان، آقا سید مصطفی لواسانی به رحمت خدا می رود و چون سید جلال از روحانی و آخوند خوشش نمی آمده حاضر نمی‌شود فرد دیگری را به جای دایی مرحومش بپذیرد.

پس از آن سید جلال خیلی تنها میشود و فراوان گریه وزاری می کند. آتشی در درونش زبانه میکشید و التهاباتی ناشناخته داشت به ایشان الهام شده بود که به خدمت شخص بزرگی می‌رسد.

به دلش می افتد به حرم حضرت عبدالعظیم حسنی مشرف شود. سید جلال قبلاً از مادر خود شنیده بود هر کس چهل شب جمعه به صورت متوالی به آن حرم شریف برود، به مراد خود می‌رسد.

سید جلال در آن غربت و تنهایی شب‌های جمعه به حرم حضرت عبدالعظیم (ره) می‌رفت و از آن حضرت تقاضا میکرد از خدا بخواهند تا به یکی از اولیای الهی راهنماییش کنند.