دایه شریفه، مادری که درد از دست دادن پسرش را به دوش می‌کشد، اما همچنان با قامتی استوار در کنار ما ایستاده است. او مادری است که غم در چشمانش موج می‌زند، اما امید را در دل‌های ما زنده می‌کند. هر جا که می‌نگرد، چهره‌ی رامین را می‌بیند، همان پسری که روزی لبخندهایش خانه‌شان را روشن می‌کرد. اینک، او نیست، اما یادش در دل‌های ما همچنان جاودان است.

دایه شریفه برای ما تنها یک مادر نیست؛ او نماد صبر، استقامت و عشق بی‌پایان مادرانه است. غم او غم ماست و اشک‌هایش اشک‌های ما. هر بار که نگاهش می‌کنیم، می‌فهمیم که عشق یک مادر به فرزند چیزی فراتر از مرزهای زمان و مکان است. یاد رامین در قلب دایه زنده است و با هر تپش قلبش، او را دوباره و دوباره به دنیا می‌آورد.

این مادر شجاع، با قامتی خم‌نشدنی، ما را به یاد این حقیقت می‌اندازد که هر انسانی که از میان ما می‌رود، همچنان در خاطرات و قلب‌های ما زندگی می‌کند. دایه شریفه، تو تنها نیستی؛ ما همه با تو هستیم، همراه با عشق و احترامی که برای تو و پسرت قائل هستیم.