شبی در پرروجا|ساراانضباطی

صدای گریه ی نوزاد تو عمارت پیچیده بود
نوزادی که مادر نداشت و هیچ کسیم نمی‌دونست مادر این بچه کیه!



تنها پدر بچه بود که آقای این عمارت بود و اگه خار تو چشم این نوزاد می‌رفت همرو به فلک می‌کشید و حالا من نمی‌دونستم چیکار کنم!
در اتاق بچرو باز کردم و صدای جیغ نوزاد تو گوشم پیچیده شد و داد زدم:
- دایه؟ دایه کجایی بچه خودشو کشت! دایه؟


نبودش! زنی که دایه این بچه بود نبودش و ناچار وارد اتاق شدم و به نوزاد پسری که گوش فلک و کر کرده بود خیره شدم و بغلش کردم و لب زدم:
- جانم؟ چی شده چرا این جوری می‌کنی؟


صدای گریش کمتر شد و با چشمای اشکی مشکیش خیره شد تو چشمام.
اکه بچه ی منم سر زایمان ازم جدا نمی‌کردن و بچم نمی‌مرد الان دقیقا چهار ماهش بود.
ناخواسته بغض کردم که با دستای کوچیکش به سینم چنگ زد و گشنش بود؟


من که دیگه قطعا شیرم خشک شده بود تقریبا اما با این حال لباسمو بالا زدم و گوشه ی پنجره نشستم و سینمو تو دهن کوچیکش قرار دادم و اون شروع کرد مکیدن.
احساس می‌کردم شیر وارد دهن کوچولوش داره میشه حالا با چشمای خیسش به چشمای نیمه اشکی من خیره بود و تند تند میک می‌زد اما به یک باره صدای جدی مردونه ای منو تو جام پروند.


- چیکار می‌کنی؟ کی گفته بیای اینجا تو‌ مگه شیر داری؟


ترسیده نگاهش می‌کردم و سینم از دهن پسرش بیرون کشیده شده بود و صدای گریه نوزاد بلند شده بود و من لباسمو سریع پایین کشیدم اما اون نگاهش به دور دهن پسر که شیری بود کشیده شد و متعجب نگاهم کرد:
- تو‌ یه زنی؟!


ترسیده چسبیدم به پنجره که اخماش بیشتر توهم رفت:
- پس مثل ماست واس چی واستادی لباستو بده بالا به بچم شیر بده خودشو کشت


ازین مرد می‌ترسیدم با ترس لب زدم:
- شما برید من من...

غرید: - یالا... شیرش بده


به اجبار  لباس گلدارمو دادم بالا عرق سرد و روی کمرم حس کردم و بچه که سینمو به دهن گرفت روم نمیشد به چشمای مرد روبه روم خیره شم که ادامه داد:
- کن فکر می‌کردم دختری! بچت شیر خوار کجاست؟

لکنت گرفتم: - سر زا گفتن مرده و بر بردنش

روی تخت نشست: - شوهر نداشتی پس بهت نمیاد بد کاره باشی


سرم دیگه بیشتر از این خم نمی‌شد:
- نیستم آقا نیستم، کسیو ندارم پسر عموم بد تا کرد باهام همین بچمونو فروخت منم فروخت


نیم نگاهی به نگاه خیرش کردمو سریع سر انداختم پایین اما نوزادش تو بغل من حالا خواب خواب بود سینمو ول کرد و من سریع لباسمو دادم پایین که از جاش پاشد.


بچش رو از آغوشم بیرون کشیدو تو تختی که کنار تخت بزرگ چوبی خودش بود گذاشت و خواستم برم که غرید:
- واستا بینم... اول منم سیر کن بخوابون بعد برو


وا رفتم و چشمام گرد شد که سمتم اومد، دستمو گرفت کشوندم سمت تخت:
- حالا که دختر نیستی نیازی نیست احتیاط کنی توام نیازی داری درسته؟


بدنم یخ بود می‌تونستم با این آدم و این قدرت مخالفت کنم، کافی بود منو از عمارت پرت کنه بیرون تا توی ده دوباره سرگردون شم...
ترسیده لب زدم: - خواهش میکنم...

- هیششش... فقط می‌خوام منم مثل پسرم تو آغوشت آروم شم نقره... نقره بودی مگه نه؟
حواسمو چند روزی پرت کردی اما دنبال شر نبودم حالا راحت ولی تو یه زنی من یه مرد


روی تخت خوابوندم و لباسمو داد بالا که چشمامو‌ بستمو حالا اون بود که سینه ای که تو دهن پسرش بود و به دهنش گرفت و مک زد و ناخواسته آخی گفتم که دستش سمت شلوارش رفت و سرشو بالا کرد و گفت:
- تو منو سیر منو با این تورو....

و با پایان حرفش‌‌‌‌..... ادامش👇🏻😈

لینک چنل
https://t.me/+w7feuR4oQXY4NjQ0
https://t.me/+w7feuR4oQXY4NjQ0
https://t.me/+w7feuR4oQXY4NjQ0
https://t.me/+w7feuR4oQXY4NjQ0

https://t.me/+w7feuR4oQXY4NjQ0
https://t.me/+w7feuR4oQXY4NjQ0
https://t.me/+w7feuR4oQXY4NjQ0
https://t.me/+w7feuR4oQXY4NjQ0

https://t.me/+w7feuR4oQXY4NjQ0
https://t.me/+w7feuR4oQXY4NjQ0
https://t.me/+w7feuR4oQXY4NjQ0
https://t.me/+w7feuR4oQXY4NjQ0

https://t.me/+w7feuR4oQXY4NjQ0
https://t.me/+w7feuR4oQXY4NjQ0
https://t.me/+w7feuR4oQXY4NjQ0
https://t.me/+w7feuR4oQXY4NjQ0

شامپو بدن رو روی لیف خالی می‌کنم و قِر میدم.

-کاری که ممد می‌کنه..
وای وای وای..
همه رو پریشون می‌کنه..
مانی رو هراسون می‌کنه.

و دوباره روی تنم لیف می‌کشم و صدام هم همچنان با حجمِ بالایی روی سرم قرار داره.

-من دلم ممد‌ رو می‌خواد..
من دلم ممد‌ رو می‌خواد
ممد من رو نمی‌خوااااد
ممد من رو نمی‌خواااااد..
مرد خوبه خوشتیپ باشه
مرد خوبه خوشتیپ باشه
پولدار و بداخلاق
پولدار و بداخلاق.

تنم رو می‌شورم.
حوله م رو از چوب لباسی برمی‌دارم و از حموم میام بیرون.

-من دلم ممد‌ و می‌خواد
من دلم ممد‌ و می‌خواد
ممد من رو نمی‌خوااااااد
ممد من رو نمی‌خواااااد

حوله رو دورِ تنم می‌پیچم و در حالی که با قرِ باسن می‌خونم«ممد من رو نمی‌خواااد»... برمی‌گردم و با دیدن مردی که با بالا تنه لخت روی تخت دراز کشیده و دست‌هاش رو پشت گردنش قلاب کرده و به من چشم دوخته، حوله از بین انگشت‌هام شل میشه.

https://t.me/+JAaR4fu_0FIzMTNk

هر دو با سر و وضع نامناسبی روبروی هم هستیم.

من از شوک و هیجان نمیتونم هیچ عکس العملی نشون بدم.. ولی اون چِش شده؟

-ک..ک...کی اومدی؟

با ضرب و زور این جمله رو می‌گم که خیلی آروم و بدون طعنه جوابم و میده:

-دقیقاً از اون قسمتی که همه رو پریشون میکنه.. مانی رو هراسون می‌کنه!

از خجالت و شرم، احساس گرما و داغی می‌کنم.

- من... من داشتم... چیز میکردم... یعنی...

میاد وسطِ لکنت زبونِ پر از خجالتم.

-سرما می‌خوری برو لباست رو بپوش.

آب از موهام راه گرفته و روی قفسه سینه لختم بازی راه انداخته‌. موهای خیس و پریشونم اطرافم ریختن. حوله‌م هم اونقدر کوتاه هست که قوربونش برم به زور رون‌هام رو پوشونده‌‌.
نگاه نافذش هم مزیت به علت شده که بیشتر گُر بگیرم.

-چرا نمیری لباست رو بپوشی؟

" واا... چه گیری داده به لباس پوشیدنِ من حالا!"

-میشه... میشه... تو بری ناهارت و بخوری...

فقط نگاهم میکنه.. اونم پر از سوال.

گردنم کمی رو شونه َم کج میشه و زمزمه میکنم:

- تا منم بتونم #خم_شم و از تو کشو لباسام رو بردارم دیگه.

ابروهاش کمی از چشم های جذابش فاصله میگیره.. گوشه ی لبش میره بالا.

-یعنی میگی خم شدن جلوی من برات سخته؟ اونم کسی که دلت خیلی می خوادتش...

شوکه می‌پرسم:

-یعنی دوست داری وقتی خم میشم نگام کنی؟

نمی‌دونم چطور تونستم این جمله کمی خاک بر سری رو بگم، اما اون در کمالِ خونسردی از تخت پاهاش رو پایین می‌ندازه و میگه:

-به اندازه کافی دیدم.. برای امروز کافیه.

بلند میشه و از اتاق خارج میشه.

هاج و واج رفتنش رو نگاه می‌کنم.

" منظورش چی بود؟ به اندازه کافی یعنی که چی!"

یه لحظه برمی‌گردم سمتِ حموم و یادم میفته که طبق یکی از اون عادت های عجیب و غریبم وقتایی که تو خونه تنها هستم، در حموم رو نبسته بودم.

بی اختیار هینِ بلندی از گلوم خارج میشه.

با قدم های بلند میرم سمت تخت.
می‌شینم همونجایی که محمدرضا دراز کشیده بود. میخوام درست و حسابی چشم اندازی که از حموم داشت رو تخمین بزنم.

وا میرم.

چه ویوی کاملی!

یکم بیشتر فکر میکنم.
گفته بود از اون قسمتی اومده بود که...

"همه رو پریشون میکنه، مانی رو هراسون می‌کنه؟

قلبم دچارِ شوک میشه و مغزم نتیجه گیری میکنه.

" یعنی با طیبِ خاطر نشسته بود و دار و ندارم رو تماشا کرده بود؟
اونم همراه با حرکاتِ موزون!

سرخ میشم و یکی قایم میزنم تو صورتم.

" واای که خاکِ عالم."

به چه حقی تماشام کرده بود؟ اونم وقتی که میگه هیچ حسی بهم نداره؟...

https://t.me/+JAaR4fu_0FIzMTNk
https://t.me/+JAaR4fu_0FIzMTNk

https://t.me/+JAaR4fu_0FIzMTNk
https://t.me/+JAaR4fu_0FIzMTNk
https://t.me/+JAaR4fu_0FIzMTNk
https://t.me/+JAaR4fu_0FIzMTNk
https://t.me/+JAaR4fu_0FIzMTNk

صدای زنگ خونه به گوشم خورد و طبق معمول که فکر کردم مامانمه، درو باز کردم و بدون این که منتظر شم رفتم دوباره تو‌ تختم بخوابم!


همه چیز عادی بود تا این که مثل همیشه مامانم چراغارو روشن نکرد، منم صدا نکرد که پاشو چقدر می‌خوابی.
دو به شک پتو رو زدم کنار و از جام بلند شدم و چراغارو روشن کردم اما هیچ کس تو‌ خونه نبود ترس داشت تو بدنم می‌پیچید که صدای مردونه ای از پشت سر باعث شد زهرم بترکه و جیغ فرا بنفشی بزنم:
- داد و قال کنی مردی!



برگشته بودم و خیره بودم به مرد قد بلندی چشم ابرو مشکی که لباسش با خون یکی بود و ناخواسته پاهام شل شد و روی زمین افتادم چون تو دستش اسلحه داشت!
- تو... تو کی دیگه



نفس نفس می‌زد و به پنجره خونه خیره شد و گفت: - پاشو برو دم پنجره ببین ماشین مشکی شاسی بلنده هنوز هست... یالا


کاری که بود کردم و لب زدم: - کسی نیست.


خیره بهم گفت: - فقط تویی اینجا؟


سری به تأیید تکون دادم که بی حال روی مبل نشست و نفس نفس می‌زد و ناخواسته جلو رفتم به زخمش خیره شدم، جای چاقو بود!
خواستم بهش دست بزنم که مچ دستمو محکم گرفت. تو چشمای درشتش خیره شدم و لب زدم: - خونریزیت زیاده باید بری بیمارستان.


متعجب نگاهم کرد: - دکتری؟

- پرستارم

تفنگ و گرفت روی سرم و به زخمش اشاره کرد:
- پس خودت حل و فسخش کن وگرنه من نفسای آخرمو بکشم توام می‌کشی... فهمیدی؟



ترسیده نگاهش کردم و سر تفنگ و با دست پایین آوردم و همون لحظه نگاهم به ساعت مارکدار خدا تومنیش خورد و لب زدم:
- من نمیتونم این باید بره بیمارستان من...


تفنگ و باز رو سرم گذاشت و حرصی گفت:
- یه کاریش بکن که من فقط به فردا برسم


- باشه الکل توی کابینت، سوزن و نخ بخیه هم... باید برم اونارو بیارم.


با شک نگاهم کرد و می‌دونستم نا نداره بلند شه و آروم لب زد:
- ببین من کم آدمی نیستم، من زنده نمونم جنازم تو خونه ی شما پیدا شه یه ایل آدم دنبالت میفتن که توام بمیری.
یا حتی اگه لو برم یه غلط اضافه کنی بازم یه خاندان دنبالتن که جبران کنن برات.



بدون ذره ای شوخی حرف می‌زد. سرفه کرد و به سختی ادامه داد:- حالا فکر کن، من از این جا زنده بیرون برم چی میشه، لطفت و هیچ وقت فراموش نمیکنم چون یه جون و زندگی بهت بدهکار میشم. منم از بدهی بدم میاد خانوم پرستار... میگیری که چی میگم؟


تند سری به تایید تکون دادم ناخواسته دوست داشتم کمکش کنم، حسم می‌گفت آدم بدی نیست و من هیچ وقت حسم بهم دروغ نگفته بود و این شروع داستان زندگی عاشقانه و شاید مهیج من بود...


https://t.me/+ZFI0tu5U01w2Zjg0
https://t.me/+ZFI0tu5U01w2Zjg0

(دو ماه بعد)

صدای زنگ خونه باعث شد سمت در برم و این بار از چشمی نگاه کردم هیچ کس نبود فقط سبد گل بزرگی جلوی خونه بود!
درو متعجب باز کردم خیره به سبد بزرگ گل رز شدم و با دیدن پاکت نامه ای برداشتمش که روش نوشته بود:

( وقت این رسیده که بدهیمو صاف کنم خانوم پرستار... شنبه شب جلو بیمارستان بعد شیفت کاریت منتظرتم!
ماشینم یه فراری مشکی!
یه مانتو آبی داری، اونو بپوش!)


با چشمای گرد شده چند بار پلک زدم. آدرس بیمارستان و شیفت کاری منو از کجا می‌دونست...
https://t.me/+ZFI0tu5U01w2Zjg0
https://t.me/+ZFI0tu5U01w2Zjg0
https://t.me/+ZFI0tu5U01w2Zjg0

#part_462

#شبی_در_پروجا
#کپی_ممنوع


دلم برای برادر مچاله شد... درد من از یک طرف و انگاری درد زندگیش از طرف دیگه داشتن با هم از پا درش میاوردن.
کاش می‌تونستم براش کاری کنم تا آروم بگیره... مادرم انگار واقعا آگاه بود که توی خواب خواسته بود تنهاش نذارم.
دستگیره رو پایین کشیدم نگاهم رو توی اتاق چرخوندم یه تخت خواب دو نفره و یه اتاق به هم ریخته کمی جلو رفتم اما با دیدن چیزی که روبه‌روم بود بلند و هیستریک جیغ کشیدم.
جوری که حسام سراسیمه به طرفم اومد و رد نگاهم رو گرفت و نگاه اونم خیره موند رو جسم رنگ پرید و مچاله شده‌ی روی زمین زمینی که پر از خون بود و رد این خون از سر دخترک نشات می‌گرفت.
حسام سربع من رو کنار زد و هول کنار جسم گوله شده زانو زد.
دستش رو دو طرف بدن دخترک گذاشت و تند تند و پشت سر هم صداش کرد:
_ جانا... جانا.

نفسم بریده بود.
من بارها و بارها خون دیده بودم اونم خونی که از بدن خودم خارج می‌شد اما هیچوقت برام عادی نمی‌شد.
سعی کردم به خودم مسلط بشم.
الان وقت دیوونه بازی نبود.
جلو رفتم و کنار تن دخترک زانو زدم.
حسام هول و تند تند تکونش میداد و با گریه صداش می‌زد:
_ جانا... جان پناهم... جانا جان.

دستم رو جلو بردم.
رنگش مثل گچ بود اما تنش گرم بود و نبض دستش می‌زد.
انگار سرش خورده بود و به لبه‌ی عسلی و این خونریزی و بی‌هوشی تازه بود.
با امیدواری به حسام نگاه کردم.
_باید زنگ بزنیم اورژانس.

انگار توی حال خودش نبود که فقط دخترک رو بغل گرفته بود و با زمزمه‌ی اسمش تک‌به‌تک اجزای صورتش رو می‌بوسید.
دلم براش ریخت... برادرم عاشق بود و با همه‌ی کینه‌ی نامعلومی که از معشوقش داشت حاضر بود به جاش بمیره.
باید خودم زنگ می‌زدم.
موبایل رو در اوردم و شماره اورژانس رو گرفتم و توی دلم دعا کردم بلایی سر دخترک نیاد چون می‌دونستم قطعا این‌بار با یه داغ دیگه، دیگه هیچوقت کمر برادرم راست نمی‌شه.

برای خرید فایل کامل رمان بدون سانسور "شبی در پروجا" مبلغ 35 هزار تومان را به شماره کارت
5047061068289673
نسرین زارع زاده/بانک شهر

واریز کنه و فیش واریز رو به ایدی
@samne77
ارسال کنه تا فایل براش ارسال بشه🧡

#part_461

#شبی_در_پروجا
#کپی_ممنوع


دست دراز کردمو دستش رو بی‌حرف گرفتم.
لبخند کلافه‌ای زد و به اون سمت اشاره کرد.
_ تو برو توی اتاق توی کمد لباس هست لباساتو عوض کن یه آب به دست و صورتت بزن تا من اینجا رو جمع و جور کنم.

_ می‌خوای کمک...

بین حرفم پرید.
_ نه اینجا پر از شیشه خورده‌اس تو برو من جمع می‌کنم.

حس کردم لازم داره که تنها باشه.
آروم سرتکون دادم و به سمت دری که اشاره کرده بود رفتم.
اما قبل از باز کردن در نگاهم خورد به عکس خودم روی دیوار کنار در.
عکسی از من در آغوش حسام.
نگاهم پر از شیطنت و سرخوشی بود و حسام پدرانه در آغوشم گرفته بود.
اون روز رو خوب به خاطر داشتم... اون روزی که این عکس رو گرفتیم درست یک هفته قبل از رفتنم بود.
یادمه حسام به مناسبت تولدم برام یه دستبند ظریف خریده بود و جالب اینجا بود منه احمق سه روز بعدش دستبند رو فروخته بودم تا پول هر چند کم توی دست و بالم باشه تا اگر برای فرار لازمم شد داشته باشم.
چقدر احمق بودم... کاش می‌تونستم برگردم به اون روز و محکم بزنم تو گوش حنا با کله‌ی پربادش و بگم خر زبون نفهم این راهی که تو می‌روی به ترکستان است... حتی اگر می‌خوای مهاجرت کنی درست حسابی برو دنبال رویاهات نه به حرف یه پسرک هیچی‌ندار که اندازه‌ی گاو هم نمی‌فهمه و تو اونو به برادر و مادرت ترجیح دادی.

برای خرید فایل کامل رمان بدون سانسور "شبی در پروجا" مبلغ 35 هزار تومان را به شماره کارت
5047061068289673
نسرین زارع زاده/بانک شهر

واریز کنه و فیش واریز رو به ایدی
@samne77
ارسال کنه تا فایل براش ارسال بشه🧡

#part_460

#شبی_در_پروجا
#کپی_ممنوع


کفشم رو روی پادری نو و قرمز رنگ در آوردم و وارد شدم.
چراغ کمی روشن بود اما خونه تاریکِ تاریک نبود.
زیرلب بسم‌الله حسام رو شنیدمو نگاهم رو به دور و بر دوختم.
خونه با وسایل تقریبا نو چیدمان شده بود اما چه چیدمانی... هیچی سر جای خودش نبود!
چندتا صندلی تکی پخش زمین بودن... چندتا ظرفِ شکسته... وسط هال و پرده‌های اونور خونه کنده شده بودند... روی میز پر از دستمال کاغذی مچاله و عکس بود.
ناخودآگاه و شوکه جلو رفتم و خیره شدم به عکس‌ها... عکس از دخترکی با چشم‌های سبز و خمار و زیادی خوشگل و خندون بود در کنار حسام.
و جالب اینجا بود که توی عکس‌ها دخترک همش خیره به حسام بود و جوری نگاهش می‌کرد که انگار داره به نهایت آرزوش نگاه می‌کنه!
این زن واقعا یه درجه‌ی دیگه از خوشگلی بود و منی که سال‌ها کنار دخترهای خوشگل همخونه بودم واقعا زیبایی این زن رو چشمگیرتر می‌دونستم.
به سمت حسام برگشتم.
شوکه داشت به وضعیت خونه نگاه می‌کرد و حرفی نمی‌زد تا بالاخره چشمش به عکس‌ها خورد.
محکم پلک زد و پچ‌پچ‌وارانه گفت:
_ دیوونه... دیوونه...فقط بلده خراب کنه اصلا ساختن توی کارش نیست دخترکِ احمق.

معلوم بود که مخاطبش همون دخترک چشم سبز بوده... صداش دلتنگ اما پرکینه بود.
چی شده بود بینشون که دخترک خونه رو شبیه دیوونه خونه کرده بود؟!
نفس بلندی کشیدم و جلو رفتم.

برای خرید فایل کامل رمان بدون سانسور "شبی در پروجا" مبلغ 35 هزار تومان را به شماره کارت
5047061068289673
نسرین زارع زاده/بانک شهر

واریز کنه و فیش واریز رو به ایدی
@samne77
ارسال کنه تا فایل براش ارسال بشه🧡

#part_459

#شبی_در_پروجا
#کپی_ممنوع


نگاهم رو چرخوندم و بعد رو به حسام که به تخت چوبی روی حیاط خیره بود و انگار داشت توی یه دنیای دیگه سیر می‌کرد گفتم:
_ خونه‌ی قشنگی داری.

حواس پرت نگاهم کرد و لبخند سرسری‌ای زد.
_ خونه‌ی توام هست دردونه.

چقدر دلم برای خونه داشتن کنار حسام تنگ شده بود.
کاش مادرمم بود...
با اطمینان سر تکون دادم.
_ خونه‌ی منم هست... شبیه همون خونه‌ی قدیمی و اجاره‌ایمون که سه‌تایی با هم توش بودیم اما زندگی درش جریان داشت.

غمگین سرتکون داد.
_آره شبیه همونه.

اومد کنارم و دست روی کمرم گذاشت.
بریم داخل که بازم می‌خوام فقط بشینم نگاهت کنم.

_ منم.

منم می‌خواستم بشینم نگاهش کنم پس سر تکون دادمو جلو رفتم.

#part_458

#شبی_در_پروجا
#کپی_ممنوع


***

حدود یک ساعت بعد از وقتی که من از خواب بیدار شده بودم و دیده بودم که همه‌چیز واقعیه و هنوز هم حسام کنارمه و پایین کاناپه نشسته و بهم خیره شده و از اون انبار بیرون زدیم و راه افتادیم و با هم توی ماشین شعر خوندیمو اشک ریختیم جلوی یه خونه‌ی حیاط‌دار توی محله‌ی قدیمی‌نشین نگه‌داشت.
لبخندی به روم زد و گفت:
_ رسیدیم.

نفس عمیقی کشیدم و با لبخند و هیجان از ماشین پیاده شدم.
حسام پشت سر من پیاده شد و با قفل کردنه ماشین مدل بالای و گرون قیمت امیرعلی که هبچ سنخیتی با این محله نداشت هم‌قدم باهام به سمت خونه حرکت کرد.
نگاه خیره‌اش رو به در دوخت... انگار یه چیزی داشت اذیتش می‌کرد... یه چیزی که طبق حدس من می‌تونست مربوط به همسرش باشه.
کمی مکث کرد و با یه آه عمیق و غمگین داخل جیبش رو گشت و بعد با کلید در رو باز کرد.
از جلوی در کنار کشید و با لبخند مهربونانه اما غمگینش رو به من پچ زد:
_ بفرمایید دردونه.

جلو رفتم و وارد حیاط شدم.
حیاط نقلی اما قشنگی که شبیه حیاط خونه‌ی خودمو الیاس بود.
از داخل هیچ صدایی نمیومد و سوت و کور بودنه خونه خبر از نبودنه هیچکس می‌داد.
پس یعنی همسرش از این خونه رفته بود... چرا؟! چی شده بود بین برادر غمگین من و دختری که اون روز پای تلفن انگار داشت برای دیدنه حسام به امیرعلی التماس می‌کرد؟!
چرخی زدمو سعی کردم زیاد کنجکاو به حضور کسی به نظر نرسم.

برای خرید فایل کامل رمان بدون سانسور "شبی در پروجا" مبلغ 35 هزار تومان را به شماره کارت
5047061068289673
نسرین زارع زاده/بانک شهر

واریز کنه و فیش واریز رو به ایدی
@samne77
ارسال کنه تا فایل براش ارسال بشه🧡

#part_457

#شبی_در_پروجا
#کپی_ممنوع


_همون که برای مامان می‌خوندی... چی بود؟ سیمین بری...

دلم لرزید و چقدر صدای هر دومون بغض داشت وقتی با هم شروع کردیم به خوندن خوندنی که فقط قرار بود با من باشه اما هر دومون خوندیم... خوندیم و حس کردیم مادرمون کنارمون نشسته و داره نگاهمون می‌کنه!

"سیمین بری گل پیکری آری
از ماه و گل زیبا تری آری
همچون پـری افسونگری آری
دیوانه ی رویت منم چه خواهی دگر از من
سرگشته ی کـویـت منم نداری خبر از من

هر شب که مه در آسمان
گردد عیان دامن کشان
گویم به او راز نهان
که با من چه ها کردی
به جانم چه ها کردی

هر شب که مه در آسمان
گردد عیان دامن کشان
گویم به او راز نهان
که با من چه ها کردی
به جانم چه ها کردی

هم جانو هم جانانه ای اما
در دلبری افسانه ای اما
اما زمن بیگانه ای اما
دیوانه ام خواهی چرا تو ای آفـت دلها
آزورده ام خواهی چرا تو ای آفـت جانها

سیمین بری گل پیکری آری
از ماه و گل زیبا تری آری
همچون پـری افسونگری آری
دیوانهء رویت منم چه خواهی دگر از من
سرگشتهء کـویـت منم نداری خبر از من

هر شب که مه در آسمان
گردد عیان دامن کشان
گویم به او راز نهان
که با من چه ها کردی
به جانم چه ها کردی

هر شب که مه در آسمان
گردد عیان دامن کشان
گویم به او راز نهان
که با من چه ها کردی
به جانم چه ها کردی

هم جانو هم جانانه ای اما
در دلبری افسانه ای اما
اما زمن بیگانه ای اما
دیوانه ام خواهی چرا تو ای آفـت دلها
آزورده ام خواهی چرا تو ای آفـت جانها"


با پایان شعر حسام وسط را نگه‌داشت.
جلو اومد و بی‌هوا من رو به آغوش کشید.
هر دو همزمان با هم گریه کردیم... گریه‌ای که برای یتیم شدنمون بود.
برای نبودِ مادری که هیچی نبودنش جبران نمی‌کرد... مادری که بهم گفته بود کنار برادرم باشمو من قسم خوردم تا ته دنیا کنارش بمونم و جبران کنم هر چی نبودنه!