تنهایی در بعضی مواقع خوبه و در بعضی مواقع بد..


تنهایی وقتی خوبه که توش تفکر و خلق کنیم و به ذهنمون نظم بدیم تا هدفمون رو بهتر شکل بدیم تا به نتیجه بهتر برسیم.



تنهایی وقتی بده که توش تفکر نکنیم و خلق نداشته باشیم و فقط خودمون رو سرزنش کنیم..

بعضی اوقات گفتگو و احترام جمعی بیشتر از تنهایی جواب میده

بعضی اوقات هم تنهایی..

بهترین روش تو زندگی هر انسانی حفظ کردن تعادل.

هر دوتاش لازمه

هم تنهایی هم گفتگو جمعی..

وقتی تعادل داشته باشیم هر دوتاش برامون جذابه..

وقتی تک محور باشیم فقط میخوایم سبک خودمون رو به دیگران انتقال بدیم یا تحمیل کنیم

وقتی هم میبینیم تاثیر نمیزاره خودمون رو ناراحت میکنیم که چرا فهمیده نمیشیم یا چرا ما نمیتونیم بفهمیمشون..

مهم اینه در کنار همه تفاوت ها خودمون رو حفظ کنیم و از تفاوت خودمون نترسیم و از تفاوت دیگران هم نرنجیم و به قدرت بخشیدن برسیم...
بعضی اوقات آدم هایی که تضادم بودن تونستن قسمتی از منو کاملتر کنن و این یعنی رشد..

همچی به دیدمون بر میگرده..

به قول شاعر محدودیت دیدته..