چهل و شیش روزه که فردیت خودم رو از دست دادم و زندگیم واقعا بهتر می‌گذره. تمام روزم پر می‌شه با تلاش کردن به خاطر بقیه، کار کردن به خاطر بقیه، گوش دادن و حرف زدن به خاطر بقیه. از هیچ‌کدوم از آدمایی که می‌بینم دیگه بدم نمیاد و از این که سعی می‌کنم تمام وقت و انرژیم رو صرفشون کنم واقعا لذت می‌برم.
اما حالم از زندگی شخصی خودم بهم می‌خوره و امروز بهم یادآوری کرد که حق دارم. کاش یه تیکه‌ از شما باقی بمونم به جای برگشتن به خودم.