-MIRROR

حقیقت جان و روح انسان ارتباط با
خداوند و انس با او و محبت به اولیا
و خوبان درگاه او است.
و اگر کسی این ارتباط را قطع کند در
حقیقت‌شریان وجودی انسان‌را بریده
و به حیات حقیقی او خاتمه بخشیده
است...

زندگی بدون مبارزه شایسته‌ی یک انسان باشرف نیست!

‏و نمی‌خواهم لحظه‌ی مرگ دریابم هرگز زندگی نکرده‌ام.

حتی از خداوند هراسان بودم. بی آن که عشق الهی را باور کنم، تنها جزای الهی را باور داشتم. ایمان فقط احساس خم شدن در محکمه‌ی الهی برای خوردن تازیانه را در من برمی‌انگیخت‌. جهنم را باور داشتم اما وجود بهشت را مسخره می‌دانستم.

اصلاً مقصودتان چیست که آدم آخرش می‌میرد؟ شاید انسان صد حس داشته باشد که در موقع مرگ، فقط پنج حس آشنا و معروفش از بین برود و نود و پنج حس دیگرش زنده بماند.

عاشق کتاب خواندنم‌.وقتی کتاب جدیدی مقابلم است، اول آن را ورق می‌زنم، کاغذش را بو می‌کنم، از این عطر که هیچ جای دیگری پیدا نمی‌شود خوشم می‌آید و این لذت را با اندیشیدن به شادیِ کناره گیری از دنیا و غوطه‌ور شدن در دنیایی دیگر کش می‌دهم.

برای اولین‌بار غمگین‌ترین چیز به ذهنم رسید: اینکه هیچ بازگشتی نیست. اینکه الان تبدیل به گذشته می‌شود،الان گذشته می‌شود بدون آنکه تمامی داشته باشد و این وسیله نقلیه‌ای که آن را زندگی می‌نامیم دنده عقب ندارد.

محبت مثل نواختن پیانوست و اگر تمرین نکنی ، راه و رسمش یادت می رود.

نسبت سس سویا و غذای ژاپنی مثل نسبت سال جدید شمسی و تورم است.قبل از اینکه سال جدید بیاید، تورم آمده و جا خوش کرده است.ژاپنی ها هم اول سس سویا می‌آورند، بعد غذا.

کتاب خواندن بی‌شباهت به عشق و عاشقی نیست. بلاخره خودش را یک جایی نشان می‌دهد و طرف را گرفتار می‌کند که نمی‌شود حدسش را زد.

و مغزمان رو پر می کنیم از اطلاعات و زباله، به این امید ابلهانه که در دنیا جایی داشته باشیم.انسان کاملا آگاهی باشیم، انسان آرمانی مدرن باشیم. ولی مغز انسان آرمانی مدرن چیز مزخرفی‌ست؛ مثل مغازه‌ی سمساری، پر از گرد و خاک و چیز های به درد نخور، و قیمت هرچیز بیش از ارزش واقعیش.

این با ما نیست که بگوییم زنده خواهیم ماند یا خواهیم مرد. آدم برای این زنده است که به زندگی ادامه بدهد. زندگی مثل کار می‌ماند، پس بهتر اینکه آن را به انجام رساند نه اینکه هرجا مشکل شد نیمه‌کاره ولش کرد.

جوهره عمل صالح، محبت اولیای الهی است و انسان بدون این محبت نمی تواند مسیر تقرب الهی را طی کند. زیرا در قوس صعود و بالارفتن به سمت خداوند، امام واسطه تقرب است و اوست که انسانها را به طرف خدا می‌کشاند. به همین دلیل کسی که می خواهد به سمت خدا حرکت کند، باید خود را به امام نزدیک کرده و با تمام وجود به ایشان دل بدهد.

راه رسیدن به اعلی درجه کمال و سعادت انسانی برای همه باز است و همه نیز باید در عرصه اجتماع و ساختن تمدن اسلامی نقش آفرینی کنند ولی هر کس به تناسب خصوصیات روحی و جسمی خود باید از مسیری حرکت کرده و باری متناسب با خود را بردارد.