پرسشی که نویسندگان و هنرمندان امروز با آن روبرو هستند، فقط مربوط به سیاستهای اقتصاد مبتنی بر کربن نیست. بسیاری از این پرسشها به راه و رسم خود ما مربوط میشود، راه و رسمی که ما را در پنهانسازی فرهنگ عامه همدست میکنند. اگر من، بهعنوان رماننویس، استفاده از نامهای تجاری را در توصیف ویژگیهای یک شخصیت برگزیدهام، آیا نیازی نیست از خودم دربارۀ میزان مشارکتم در هدایت و دستکاری بازار بپرسم؟
فکر میکنم با همین رویکرد باید این سؤال را نیز مطرح کرد که چه چیزی در تغییر اقلیم وجود دارد که روایت آن منجر به حذفش از فهرست آثار جدی میشود؟ و چه چیزی دربارۀ گسترۀ فرهنگی و الگوهای مسلط آن به ما میگوید؟
بعدها، اگر دنیا بهطرز قابلتوجهی تغییر کرده باشد، و هنگامی که بالاآمدن سطح دریاها جنگلهای سونداربانس را بلعیده باشد، و شهرهایی مانند کلکته، نیویورک و بانکوک را سکونتناپذیر کرده باشد، اگر خوانندگان کتابها و بازدیدکنندگان موزهها به هنر و ادبیات زمان ما رجوع کنند، آیا در این آثار نگاه نمیکنند تا اولینها و فوریترین نشانهها از جهان دگرگونشدۀ بهارثرسیده را پیدا کنند؟
جنون بزرگ ؛ آمیتاو گوش؛ امید رستمیان مقدم