در ساعت‌های اول، رئیس‌جمهور در بین سفر مهم و نصف روزه عمان با معاونش در ایران تماس گرفته و پیگیر وضعیت مردم آبادان شده، استاندار و نماینده ولی فقیه در خوزستان از ساعات اولیه در آبادان بست نشستند، نفت و پالایشگاه هر آنچه ابزار و ماشین آلات سنگین لازم بود برای آوار برداری اعزام کردند. از تهران و جنوب، ده‌ها آتش‌نشان و امداد گر زبده داوطلبانه به آبادان آمدند. ده‌ها هیات برای خدمت رساندن به امدادگران، موکب برپا کرده‌اند، رسانه‌ها برای پوشش لحظه به لحظه موضوع ده‌ها خبرنگار خود را به صورت شبانه‌روزی در آبادان مستقر کرده‌اند. معاون اول رئیس‌جمهور به آبادان رفته، دولت جلسه ویژه رسیدگی به موضوع را تشکیل داده، دستگاه قضائی پیگیر مقصران است و چند مسئول و شهردار را بازداشت کرده‌ است.
اینها همه و بیشتر از این‌ها برای این اتفاق افتاد که آبادان برای همه ایران مهم بود، برای مردم، مسئولین و نظام.
اما انگار یک حسی اصرار دارد به خودآزاری رسانه‌ای، اینهمه نشانه از همدردی با مردم آبادان را به کناری گذاشته و تمام تلاشش را به کار می‌گیرد تا اثبات کند، آبادان و غم آبادان برای دیگران اهمیتی نداشته است. بجای اینکه تسلایی باشد بر غم مردم آبادان، به جای آنکه همه نشانه‌ها را جمع کنند برای آرام کردن داغ آنها، انگار اراده‌ای اجماع کرده تا نمک را بر زخم آبادان بپاشد.
مگر می‌شود این غم بزرگ مردم آبادان، برای مردم ایران از مردم عادی تا مسئول و مدیر، بی‌اهمیت باشد. این مردم، خودشان یا جوانانشان را برای دفاع از آبادان جلوی گلوله دشمن فرستاند، امروز و در این غم که جای خود دارد.
همه در غم آبادان شریکیم، اینرا به گوش آبادانی‌ها برسانیم. دشمنان ایران برعکس این را می‌خواهد، ما التیامی باشیم بر این غم.