Wittgenstein in Exile

به تشویق و توصیه‌ی یکی از دوستان چند روزه در حال خواندن مقالات پیرامون حوزه سلامت به‌خصوص تاثیرات دخانیات و الکل بر روی سلامتی هستم و به نتایج بسیار جالبی رسیدم. جدا از عامل سرطان و بیماری‌های ریوی و معدوی بودن دخانیات و الکل چیزی که توجه من رو شدیداً بهش جلب کرد این بود که دخانیات و الکل بالمعنی الاخص باعث زوال عقل و به تدریج احمق شدن یک انسان می‌شن!
وقتی مقالاتی که در فوق ذکر کردم رو می‌خوندم یاد داستانی از ناصر خسرو افتادم که ایشون هم گویا دوره‌ای دائم الخمر بوده. داستان این‌گونه است:

شبی در خواب دیدم که یکی مرا گفتی: «چند خواهی خوردن از این شراب که خرد از مردم زایل کند؟ اگر به هوش باشی بهتر.» من جواب گفتم که «حکما جز این چیزی نتوانستند ساخت که اندوه دنیا کم کند.» جواب داد که «در بی‌خودی و بیهوشی راحتی نباشد، حکیم نتوان گفت کسی را که مردم را به بیهوشی رهنمون باشد، بلکه چیزی باید طلبید که خرد و هوش را بیفزاید.» گفتم که «من این از کجا آرم؟» گفت: «جوینده یابنده باشد»

این مسئله زوال عقل بسیار برای من تکان‌دهنده و جالب بود، و نفرت عجیبی از دخانیات و الکل در من تولید کرد، گویا در باب الکل حتی کم خوردن‌اش هم به اندازه کافی ضرر خواهد کرد!

مقاله‌‌ای که در باب الکل و اثرات‌اش روی ذهنه:
https://www.health.harvard.edu/blog/this-is-your-brain-on-alcohol-2017071412000

مقاله‌ای که در باب دخانیات و اثرات‌اش رو ذهنه:
https://www.medicalnewstoday.com/articles/smoking-effects-on-the-brain

پی‌نوشت: اگر در این کانال و نوشته‌های من چیزی بوده که نوعی ترغیب به مصرف دخانیات و الکل درون‌اش وجود داشته بنده رو ببخشید و از همه عذر خواهی می‌کنم.

در ستایش تنهایی

در دل شب‌های خاموش، وقتی که سکوت به مانند یک پتوی نرم بر تن زمین می‌افتد، تنهایی به سراغم می‌آید. او، دوست قدیمی و رازدار دل، با نرمی و لطافتی شگفت‌انگیز، در کنارم می‌نشیند. در آغوش این سکوت مطلق، می‌توانم به صدای درونم گوش بسپارم؛ صدایی که در هیاهوی زندگی گم شده است.
تنهایی، تو همچون باغی سرسبز و آرامی هستی که در آن هر گل، داستانی برای گفتن دارد. در این باغ، من می‌توانم ریشه‌های وجودم را عمیق‌تر بکارم و به شکوفایی روحم بپردازم. هر لحظه‌ای که در کنار تو سپری می‌کنم، فرصتی است برای کشف ناشناخته‌ها؛ برای گام برداشتن در مسیری که تنها خودم می‌توانم آن را بپیمایم.
تو به من آموختی که در دل تاریکی، نور خود را بیابم. در لحظات تنهایی، افکار و احساساتم به رقص درمی‌آیند و من می‌توانم از میان آن‌ها، حقیقت وجودم را استخراج کنم. این زمان‌های خلوت، همچون آینه‌ای هستند که تصویر واقعی‌ام را به من نشان می‌دهند؛ تصویری که در شلوغی زندگی فراموش کرده بودم.
تنهایی، تو به من یاد دادی که عشق به خود را بیاموزم. در آغوش تو، من یاد گرفتم چگونه با خودم مهربان باشم، چگونه در آغوش خودم آرامش بیابم و چگونه از زندگی لذت ببرم. تو نه‌تنها بار سنگینی نیستی، بلکه گنجی هستی که در دل هر انسان نهفته است.
و اکنون، وقتی که به آسمان پرستاره نگاه می‌کنم، می‌دانم که این ستاره‌ها نیز همچون من تنها هستند. اما در این تنهایی، زیبایی و عظمت نهفته است. هر یک از آن‌ها داستانی دارند و با نور خود، شب را روشن می‌کنند. من نیز با تنهایی‌ام می‌توانم به دنیای اطرافم نوری بیفکنم؛ نوری از عشق، خلاقیت و آگاهی.
پس بگذار تا تنهایی‌ام را جشن بگیرم. بگذار تا در این سفر درون‌نگرانه، با خودم آشتی کنم و بیاموزم که هر لحظه‌ای از تنهایی، فرصتی برای رشد و شکوفایی است. من به یاد تو، ای دوست دیرین، با دل باز به استقبال این روزها می‌روم و از هر لحظه‌اش بهره‌برداری می‌کنم.

این اثر با ارزش دکتر طباطبایی رو در وهله اوّل سعی کنیم نسخه فیزیکی و قانونی‌اش رو خریداری ‌کنیم تا کمکی به بازماندگان یکی از بزرگترین متفکران دوران معاصر ایران کرده باشیم. اما از اونجایی که کتاب نایاب شده و دسترسی به نسخه فیزیکی‌اش سخت هست گفتم فایل رو اینجا قرار بدم تا کسانی که علاقه‌مند هستند بتونن با آراء دکتر طباطبایی آشنا بشن. مایه مسرت و خوشحالی فراوان اینه که این کتاب ارزشمند جدیداً به انگلیسی هم ترجمه شده و آوازه‌اش به محافل آکادمیک غربی هم رسیده!

هنگامی که کسی می‌پرسد: فلسفه به چه کار می‌آید، پاسخ باید ستیزه‌جویانه باشد، چرا که پرسش کنایه‌دار و نیش‌دار است. فلسفه نه به دولت خدمت می‌کند و نه به کلیسا، فلسفه به خدمت هیچ قوه‌ی مستقری در نمی‌آید. کار فلسفه ناراحت کردن است. فلسفه‌ای که هیچ‌کس را ناراحت نکند و با هیچ‌کس ضدیت نورزد فلسفه نیست.

کار فلسفه آزردنِ حماقت است، فلسفه حماقت را به چیزي شرم‌آور تبدیل می‌کند. فلسفه کاربردی ندارد جز افشاکردن پستی‌های اندیشه در تمامی اَشکالش. آیا جز فلسفه رشته‌ای هست که به نقد تمامی رازآمیزگری‌ها، هر خاستگاه و هدفی که داشته باشد، همت گمارد؟

نیچه و فلسفه - ژیل دلوز

روز جهانی فلسفه مبارک.