مائده حوایی|مربی خلاقیت و نویسنده تمام‌وقت

سبوی پروردگار

سبو به ظرفی سفالی یا ظرفی برای نگهداری شراب گفته می‌شود، اما در متون ادبی و عرفانی معنای عمیق‌تری دارد و نمادی از ظرفیتِ دریافت الهام و محبت الهی است.

جولیا کامرون دربارۀ سبوی پروردگار در کتاب «راه هنرمند» می‌گوید: «سبوی پروردگار را برگزینید. چه‌چیز را؟ کوزه، جعبه، گلدان یا جام. ظرفی که ترس‌ها، انزجارها، امیدها و رویاها و نگرانی‌هایتان را درون آن بگذارید.»

وقتی این بخش را مطالعه می‌کردم، عبارت سبوی پروردگار برایم بسیار دلنشین بود. دست‌به‌کار شدم. جعبۀ شش‌ضلعی که مدتی پیش ساخته بودم، برداشتم تا برای این منظور استفاده کنم. همان موقع تصمیم داشتم درباره‌اش بنویسم، اما احساس کردم هنوز زود است چون به تأثیر آن پی نبرده‌ام. در این چند هفته‌ای که گذشت، هر‌از‌گاهی و در روزهای اخیر، هر روز از آن استفاده کردم و تأثیر فوق‌العاده‌اش را دیدم.

ما گاهی اوقات با ترس‌ها و نگرانی‌هایی مواجه می‌شویم که از کنترل‌مان خارج هستند. مثلاً ممکن است نگران فرزندمان باشیم، که مبادا بیرون از خانه برایش اتفاقی بیفتد. به جای اینکه تمام روز را با اضطراب سپری کنیم، باید برای آرامش خود قدمی برداریم تا بتوانیم به دیگر امور زندگی بپردازیم. روش‌های زیادی برای یافتن آرامش در چنین مواقعی وجود دارد و سبوی پروردگار یکی از این روش‌هاست.

یک ظرف زیبا انتخاب کنید؛ مانند کوزه، جعبه، گلدان، جام یا هرچیز دیگری که دوست دارید. هر زمان که نگرانی یا ترسی به سراغتان آمد، آن را روی کاغذ بنویسید و داخل ظرف بگذارید. این کار به شما آرامش می‌دهد، زیرا می‌دانید که نگرانی‌هایتان را ثبت کرده‌اید و خداوند آن‌ها را دریافت کرده است.
#راهی_برای_آرامش

راه هنرمند: سفری به سوی خلاقیت و خودآگاهی

در حال خواندن کتاب نقشۀ راه از کارل پیرسون بودم که به کهن‌الگوی معصوم بالغ رسیدم. تا چند روز پریشان‌حال بودم، چون فهمیدم که معصوم بالغ منفی هستم و ضعفم در این منزلگاه است.

این کشف آینه‌ای شد تا خودم را بهتر بشناسم. دیدم که زیاد فکر می‌کنم، اما اقدام نمی‌کنم. از دایرۀ امنم خارج نمی‌شوم، چون از شکست می‌ترسم. دنیا را پر از صلح و آرامش می‌خواهم و از درد و رنج گریزان هستم. متوجه شدم که نیاز به کمک دارم تا از این وضعیت خارج شوم.

به عنوان اولین قدم، کانال تلگرامم را بعد از چندین سال راه‌اندازی کردم و از مائده، مربی خلاقیت و کوچ حرفه‌ای، کمک خواستم تا کتاب راه هنرمند را با راهنمایی‌های او طی دوازده هفته بخوانم.

کار شروع شد.
هر هفته با انجام تمرینات نکات مهمی را یاد گرفتم و به دستاوردهای ارزشمندی گاه در همان هفتۀ مربوطه و گاه با تأخیر رسیدم.
به مهم‌ترین‌ها اشاره می‌کنم.

در هفتۀ اول که حس بازیابی امنیت بود، به مربی گفته بودم؛ همسرم در مسیر نویسندگی و هر نوع هنری که تا‌به‌حال آزموده‌ام همراهم نبوده و حتا مانعم بوده است.
اما در هفتۀ آخر به آن حس امنیت دست یافتم. در قسمتی از پذیرایی که نور اندکی داشت، در حال نوشتن بودم که همسرم چراغ را روشن‌ کرد و گفت: «توی تاریکی چشمات درد می‌گیره.» او با زدن کلید، فقط اتاق را روشن نکرد، بلکه قلبم را نیز روشن کرد و با من همراه شد.

در هفتۀ دوم که حس بازیابی هویت بود با رسم کیک زندگی آشنا شدم. کیک زندگی برش‌های شش قسمتی از دوستان، کار، معنویت، ورزش، تفریح و ماجراجویی است. فهمیدم که به تمام ابعاد زندگی توجه ندارم و تلاش کردم کیک زندگی را به‌تدریج کامل‌تر و شیرین‌تر کنم.

در هفتۀ سوم که بازیابی حس قدرت بود، با جیپسی سگِ خواهرم دوست شدم و از ترس بی‌مورد نسبت به حیوانات رهایی یافتم.

در هفتۀ چهارم که بازیابی انطباق گفتار و کردار بود، نتیجۀ استمرار در نوشتن صفحات صبحگاهی را دیدم.
در این هفته شاهد دگرگونی‌های زیادی در زندگی بودم. دیدم میزان خلوص و صداقتم با خودم بیشتر شده است. کشوه، کمدهای خانه‌ام با روش‌هایی که از پینترست یاد گرفته‌ام، نظم بیشتری یافته است. دیدم که در این مدت با نوشتن صفحات صبحگاهی در حال غبارروبی و کندن علف‌های هرز بودم.

جولیا کامرون می‌گوید: با نوشتن صفحات صبحگاهی زندگیمان از نو جلوه می‌یابد و شکل می‌گیرد.

در هفتۀ پنجم که بازیابی حس امکانات بود با سایه دوست شدم، هنرمند درونم.
برایش اسمِ سایه را انتخاب کردم تا او را به عینیت درآورم. هماهنگی با سایه، صلح و آرامش درونی را برایم به ارمغان آورد.

جولیا کامرون در انتهای کتاب می‌گوید: مراد از زندگی این است که با هنرمند درونمان ملاقات کنیم، برای همین آفریده شدیم.

در هفتۀ ششم و هفتم که حس اتصال و فراوانی بود، بر کمالگرایی و حس حسادت تمرکز داشتم و کانالم به لیست فعالان مدرسۀ نویسندگی افزوده شد.

در هفتۀ هشتم که بازیابی حس نیرومندی بود، شمال راستینم را با همراهی مائده جان یافتم و شاهد بهترین اتفاق این دوره بودم.
با این که همیشه و در همه‌جا از جرات، شجاعت و جسارت حرف می‌زنم، اما هنوز برایم عیان نشده بود. در این هفته فهمیدم تمام کارها و اهدافم در جهت یافتن جسارت است. می‌نویسم، می‌خوانم تا جسارت پیدا کنم. با پیدا کردن شمال راستین، راه برایم روشن‌تر و هموارتر شد.

از هفتۀ نهم که حس بازیابی شفقت بود تا پایان دوره، بر ترس‌ها‌ی زیادی غلبه کردم و سعی کردم با خودم مهربانتر باشم، ارزش کارها و توانایی‌هایم را بدانم و برای این هدف تصمیم گرفتم یک روز در هفته پیش مادرم باشم تا با یک تیر چند نشان زده باشم.

آموختم که رشد یک شبه اتفاق نمی‌افتد. خلاقیت از درون تاریکی جوانه می‌زند و باید به این تاریکی اعتماد کرد. مانند دانه‌ای که باید در دل تاریکی رشد کند، جوانه بزند و سر برآورد.
خواندن این کتاب و دستاوردهایش به تنهایی ممکن نبود. مائده با سوال‌هایش مرا به چالش کشید، به تفکر واداشت و کمکم کرد تا خودم به جواب برسم.
مطمئنم با دوباره‌خوانی این کتاب مرواریدهای بیشتری صید خواهم کرد و از مائده جان مربی نازنینم بسیار تشکر می‌کنم که همراهم بود.
@mhavaee❤️❤️
#راه_هنرمند

✨🌟
#یادداشت_هفدهم

دیشب از پنجره، ستاره‌ای را در آسمان دیدم که به من چشمک میزند. این ستاره چندین رنگ میشد و در هر چشمک رنگی از خودش نشانم میداد. رنگ‌هایی فوق‌العاده عجیب و تازه که پیش از این ندیده بودم. برای مدت طولانی به آن خیره شده و از دیدنش مشعوف و هیجان‌زده بودم. به این فکر کردم که کسی چه می‌داند آخرین شبی که به آسمان نگاه می‌کند و چشمک ستاره را می‌بیند، کدام شب است؟ و آیا حواسمان هست که این صحنه‌ای که الان از آسمان می‌بینیم همین یک صحنه واحد است و دیگر تکرار نخواهد شد؟

این متن را صبح پس از آن ملاقات شعف انگیز از آن ستاره زیبا نوشتم و ساعتی پیش به طور اتفاقی به خبری برخوردم که نوشته بود:

مهمان گیسوافشانی به دیدار خورشید آمده است. دنباله‌داری به نام سوچینشان اطلس که پس از سفری ۸۰ هزار ساله به دیدار منظومه شمسی ما آمده...

گویا آن مهمان گیسوافشان چشمانم را نوازش کرده بود

🖊 قاصدک
پنجم مهرماه ۱۴۰۳

برای پیوستن به کانال من روی لینک زیر بزنید:
@mhavaeedotcom
سایت من:
Mhavaee.com