در امید فضاهای زیادی هست. خانه ای بزرگ با یک باغچه زیبا. شاید هم با استخری کوچک و یک قفسه پر از کتاب. شاید آغوشی گرم و آرام و امن باشد و شاید هم یک ماشین آفرود و یک چادر و کیفی پر از پول برای گشتن جهان. امید شاید ارتقا یک کارمند باشد به پشت میز رئیسش.و شاید لبخند دوباره یک مادر باشد و بازگشت دوباره اش به زندگی. شاید هم افتادن چند قرص نان از آسمان باشد برای بچه ای در آفریقا.
نمی دانم.امید برای هر کسی یک رنگ است. برای یکی صورتی برای کسی سبز و برای دیگری ممکن است آبی باشد.
ولی ناامیدی فقط سیاهی است.نه فضایی هست و نه رنگ و نوری....