محفل شعر و آوا

از خانه خراب کردن خلق به زور
هرگز نشود خانه ی ظالم معمور

آن کس که کَنَد جامه ز تن مردم را
حاشا که رود با کفن خویش به گور

« #واعظ_قزوینی»
@mahfelshearvaava

مباش جان پدر غافل از مقام پدر
که واجب است به فرزند احترام پدر

اگر زمانه به نام تو افتخار کند
تو در زمانه مکن فخر جز به نام پدر

« #رهی_معیری»
@mahfelshearvaava

ز آغوشِ پدر هم یاد کن ای بی‌خبر گاهی
چه در دامان مادر این‌قدر طفلانه آویزی؟!
#صائب_تبریزی

@mahfelshearvaava
میلاد امام علی علیه السلام و روز پدر مبارک🌺

هرکه کند راستی ؛ رست ز خشم خدای
در ره ناراستی ؛کس نشود رستگار

« #قوامی_رازی »
@mahfelshearvaava

 
شکوه و تخت سلطانی.. به ترس از جان..نمی ارزد
اگر هم ارزشی دارد..ولی چندان نمی ارزد

هزاران درد دل دارم..که در این سینه پنهان است
سکوتی تلخ و پر معنا.. به یک اکران نمی ارزد؟؟

بخود گفتم در این دنیا.. پی عشق حقیقی باش
که این عشق مجازیها.. به یک تومان نمی ارزد

سخن را پخته میگویم..سخندان خوب میداند
که دانشمند بی حاصل..به یک نادان نمی ارزد

چو درویشان قناعت کن..که من این نکته دانستم
که گاهی نیمی از دنیا..به یک قربان نمی ارزد

اگر آنکس که امروزه..هزاران ادعا دارد
گره از کار نگشاید.. به یک افغان نمی ارزد

اگر از شاخه ای هردم..گلی چیدم تامل کن
غزل با این پریشانی.. به این پایان نمی ارزد

#مرتضی_عباسیزاده
@mahfelshearvaava

یکی را شنیدم از پیران مربی که مریدی را همی‌گفت: ای پسر! چندان که تعلق خاطر آدمیزاد به روزیست اگر به روزی‌ده بودی به مقام از ملائکه در گذشتی.
فراموشت نکرد ایزد در آن حال
که بودی نطفهٔ مدفون و مدهوش

روانت داد و طبع و عقل و ادراک
جمال و نطق و رای و فکرت و هوش

ده انگشتت مرتب کرد بر کف
دو بازویت مرکب ساخت بر دوش

کنون پنداری ای ناچیز همت
که خواهد کردنت روزی فراموش

« #سعدی»
@mahfelshearvaava

بترس از تیرباران ضعیفان در کمین شب
که هرکه ضعف نالان تر قویتر زخم پیکانش

حذرکن ز آه مظلومان که بیدار است خون باران
تو خوش خفته به بالین تو آید سیل بارانش

« #رضاقلی_خان_هدایت »

بیت اول:

> «بلندی یافت کوه از پای در دامن کشیدن‌ها»
کوه به‌ظاهر بلند و باعظمت است، اما این بلندی را از رفتار متواضعانه‌اش به دست آورده است. یعنی کوه دامنش را جمع کرده و خودش را درون زمین فرو برده و به‌جای تلاش برای بیهوده دیده شدن، به عمق و استحکام اهمیت داده است. شاعر می‌خواهد بگوید که عظمت واقعی، از فروتنی و پایبندی به اصول به دست می‌آید، نه از خودنمایی.

> «به سنگ آمد سر سیلاب، از بی‌جا دویدن‌ها»
سیلاب نمادی از انسان‌های بی‌هدف و عجول است که بدون تفکر و برنامه‌ریزی حرکت می‌کنند. این حرکت‌های شتاب‌زده و بی‌فکر در نهایت با مانع سختی (سنگ) روبه‌رو می‌شود و متوقف می‌گردد. شاعر هشدار می‌دهد که رفتارهای نسنجیده و بی‌هدف نتیجه‌ای جز شکست ندارد.


بیت دوم:
> «من از بی‌قدری خار سر دیوار دانستم»
شاعر می‌گوید وقتی خاری را دیدم که بر بالای دیوار بلند روییده بود، فهمیدم که مکان و جایگاه بالا، ارزشی به ذات بی‌ارزش نمی‌دهد. خار هرچقدر هم که در جای بلندی باشد، هنوز خار است و بی‌ارزش.



> «که ناکس، کس نمی‌گردد از این بالا گزیدن‌ها»
افراد بی‌ارزش (ناکسان)، حتی اگر به مقام و جایگاه‌های بالا برسند، باز هم ارزشمند نمی‌شوند. رسیدن به جایگاه‌های ظاهری، شخصیت و ذات افراد را تغییر نمی‌دهد. ارزش واقعی به انسانیت، اخلاق و رفتار فرد بستگی دارد، نه به مقام و جایگاهی که به‌دست می‌آورد.



پیام کلی شعر:

این شعر درباره فروتنی، تلاش هدفمند و اهمیت ذات و شخصیت انسان‌ها است. شاعر می‌خواهد بگوید که ارزش و اعتبار واقعی، از درون انسان می‌آید و جایگاه‌های ظاهری هیچ‌گاه نمی‌تواند بی‌ارزشان را ارزشمند کند.