اگر از دور به خودمان، به ما، به موجودات زنده نگاه کنیم، حقیقتا چیزی جز حمالهای تعدادی ژنِ خودخواه نیستیم. خودمان را به آب و آتش میزنیم که زنده بمانیم و زنده کنیم؛ که در طی زمان، بقای آن ژنها را بیشتر و مطمئن‌تر تضمین کنیم.
تمام این ابزار و دفتر و دستکی که برای رفاه خودمان دست و پا کرده‌ایم هم، نهایتا در جهت همان مقصود و منظور است، حتی اگر به آن آگاه نباشیم‌؛ و حتی اگر به صورت فردی و آگاهانه، نخواهیم ژن کوفتی‌مان را هم انتقال دهیم، باز هم، ناخواسته، خوب و بد و سود و زیان زندگیمان را با مقیاسهای تکاملی میسنجیم و برده‌ی همان فرعون ستمگریم.
ژنهای ما، انگلهای توطئه‌گر و قلدری‌اند که در عین وابستگی به ما و آگاهی ما، در تمام موارد، نهایتا برنامه‌ی خودشان را تحمیل خواهند کرد. مثل همین متنی که این وقت شب مجبورم کرده‌اند بنویسم. همه چیز برای هیچ چیز.